Magiczna gondola

Wenecja. Pary kryjące się w klimatycznych uliczkach, obserwujące gołębie na placu Świętego Marka. I oczywiście korzystające z usług gondolierów przepływających pod licznymi mostami. Dla niektórych szczyt marzeń, prawda?

 Jednak Anna nie prosiła się o pobyt w tym mieście zakochanych. Przyjechała z musu - razem z rodzicami, którzy przybyli, by pracować. Po obskoczeniu wszystkich możliwych kościołów i muzeów, dziewczyna zaczyna się nudzić. Czeka na dzień regata storica. Gdy wreszcie wyczekany dzień nadchodzi, zauważa czerwoną gondolę - czy czasem wszystkie nie powinny być czarne? Wsiadając wpada do wody... i ani się obejrzy, wyląduje w przeszłości, o całe 500 lat wcześniej. Czeka tam na nią piękny chłopak imieniem Sebastiano, którego widziała już w przyszłości. Po wielu namowach zdradza, że Anna została wybrana; ma do wykonania misję. Jeśli nie uda jej się wypełnić ją, nigdy nie wróci do domu... 

Szczerze mówiąc nie spodziewałam się rewelacji po "Magicznej gondoli". Moje serce podbiła przepiękna okładka i mnóstwo pozytywnych recenzji. Miałam też miłe wspomnienia z wydawnictwem, któremu zawdzięczamy niezastąpioną Trylogię Czasu. 

Tak, niezastąpioną. Uważam tą historię za niezwykle podobną do historii Gwendolyn. Zdecydowanym błędem było mianowanie jako tłumaczki Agaty Janiszewskiej, która tłumaczyła również i wyżej wspomnianą Trylogię. Przez to styl jest bardzo podobny do znanej już mi przecież powieści. 

Bohaterki nie lubiłam od początku i niezbyt się to zmieniło nawet po niecałych pięciuset stronach... denerwowała mnie swoim uzależnieniem od iPoda (swoją drogą, dlaczego w niemal wszystkich książkach PR bohaterki posiadają mp4 od apple'a? -,-), nadmiernym używaniem współczesnego słownictwa... nie byłam w stanie się z nią utożsamić. Poza tym Anna to kolejna bohaterka, która nigdy nie miała chłopaka, która czeka na pierwszą miłość. Litości, ile jeszcze będzie takich postaci?...

Początek uważam za fatalny. Potem akcja toczyła się coraz szybciej, ale mimo to nadal była niewiarygodnie powolna. Pierwszą połowę książki czytałam znużona, z poczucia obowiązku dokończenia zaczętej opowieści. Jednak później - przyznaję - nawet mnie zainteresowała.

Kolejnym minusem jest słabo rozwinięty wątek miłosny. Okładka informuje (jak i inne okładki książek z serii), że pozycja jest o "miłości", "tajemnicy" jest "historią poza czasem"... o ile dwa ostatnie stwierdzenia się zgadzają - to gdzie ta "miłość"? Do mniej więcej początku 3 części (książka została podzielona na 4 części, co uważam za kolejną wadę. Jeszcze bardziej zmniejszało to prędkość czytania) uważałam, że dziewczyna nienawidzi Sebastiana (który nawiasem mówiąc miał baaardzo schematyczny wygląd i mroczną przeszłość - jak to bohater takich dzieł..)! Jeśli chodzi o gorące sceny - również ich nie było. Przez całą książkę para pocałowała się tak mało razy, że można by to policzyć na palcach jednej ręki. I pod tym względem chyba rozczarowałam się najbardziej. 

Żebyście nie myśleli: zalet też trochę było. Koncepcja na tzw. blokadę - kiedy Anna chciała wypowiedzieć jakieś słowo z przyszłości, zamieniało się ono na odpowiednik z przeszłości (np. zamiast iPod - lusterko, zamiast film - sztuka kostiumowa). Uważam to za świetny pomysł. Dalej: akcja tocząca się w Wenecji, zamiast w Londynie czy Nowym Yorku - nareszcie coś świeżego. Dla mnie to dodatkowy plus, ponieważ miałam przyjemność zwiedzać Wenecję. Wiedziałam o czym mowa :) Ah, zapomniałam o najważniejszym: o humorze. Muszę przyznać, że co jak co - ale poczucie humoru to Eva Voller ma :) Nawet najnudniejsze sceny zaopatrzone były w porcję żartów, czego skutkiem było moje ryczenie ze śmiechu przez całą długość książki. :)

Podsumowując: nie powiem, że "Magiczna gondola" specjalnie mi się podobała. Były momenty, w których chciałam ją cisnąć na drugi koniec pokoju i nie podnosić... jednak ma w sobie pewien rodzaj specyficznej magii, która mnie przed tym powstrzymywała. Koniec nie był ani zaskakujący, ani nieprzewidywalny, ale nie był zły i podniósł moją ocenę dzieła pani Voller. 

Koniec końców "Magiczną gondolę" oceniam na 6/10. Jeśli nie czytaliście jeszcze Trylogii Czasu, "Gondola" może się wam wydać oryginalniejsza i ciekawsza niż mi :)

Do wyzwania "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu": książka ma 3 cm :)

PS. Biorę udział w konkursie <KLIK>, w którym można wygrać "Ostatnią spowiedź"! Zapraszam tam wszystkich! :D

Gorączka

Gorączka kojarzy się z przeziębieniem, chorobą. Niektórzy cieszą się wraz z jej przyjściem, ponieważ jest obietnicą kilku dni spędzonych pod ciepłą kołdrą. Ale żeby o gorączce napisać książkę - co więcej: książkę z niemalże samymi pozytywnymi recenzjami? Challenge accepted! Można! :)

Ewa nie czuje się dobrze wśród swoich rówieśników, podobnie z matką, ojczymem i ich synem. Prowokuje wydalenia ze szkoły.. aż trafia do tej "właściwej". Czuje się jak w raju wśród najnowocześniejszych pomocy naukowych - w tym mikroskopu kwantowego. Obserwuje pod nim tajemniczy wirus, który według wszelkich praw logiki nie powinien istnieć. Czy to pech, że ten wirus ją dopada? Dziewczyna przechodzi śmierć kliniczną, jednak udaje jej się "obudzić". Postanawia dowiedzieć się wszystkiego o wirusie.

Jest rok 152. Sethos Leontis jest gladiatorem. Na arenie w Londinium ma zdobyć swój dziewiąty wieniec laurowy. Mimo młodego wieku może pochwalić się statusem jednego z najlepszych wojowników. Zdarza się jednak.. wypadek. Seth zostaje ranny, dopada go tajemnicza choroba. Zostaje odebrana mu jego ukochana, a z czasem chłopak umiera. Jednak czy na pewno jest martwy? Trafia do dziwnego, jakby równoległego świata..

A z czasem losy tej dwójki się połączą... czy to aby pierwszy raz?

"Gorączka" autorstwa Dee Shulman została podzielona. Narratorem części powieści jest Ewa. Co jakiś czas jednak (z czasem coraz częściej) pojawiają się rozdziały z narracją trzecioosobową, z perspektywy Setha. Jednak coś, co na dłuższą metę jest bardzo dobrym pomysłem, nie od razu przypada do gustu. Czytając pierwsze sto stron ciężko jest się zorientować, o co właściwie chodzi w rozdziałach poświęconych Londinium. Chociaż nawet gdy wiedziałam już o czym czytam.. cały czas wolałam opowieść oczami Ewy.. chyba po prostu wolę narrację pamiętnikarską.

Rozdziały były bardzo krótkie - często na dwie, trzy strony. W sumie to 76 rozdziałów. Trochę dużo, nie uważacie? Plusem jednak jest nazywanie każdego z nich. Wiem, jak trudno jest wymyślić tytuł, a tytuł dla każdego rozdziału? Niestety teraz coraz częściej tytuł to po prostu 'rozdział XII'.. 

Wydawać się może, że opowieść jest schematyczna - np. matka, która woli nowego męża od własnej córki.  Kto wie, może naprawdę jest? Ale po przeczytaniu książki traci się chęć na zastanawianie się nad czymś tak przyziemnym.. pozostaje tylko ochota na kolejny tom (swoją drogą, ciekawe kiedy premiera!).

Chyba już się zorientowaliście, że "Gorączka" mi się podobała. I chociaż teraz można powiedzieć, że pieję nad nią.. nie od początku tak było. Pierwsze sto stron było niezrozumiałe i nudne, ciężko było się wczuć w świat Ewy i Setha, nie chciało mi się aż czytać dalej. Ja jednak nie należę do osób, które kupując dobrze ocenianą książkę martwią się nad prawdziwością tych stwierdzeń.. ja kupuję i przygotowuję się na cudowną, kilkudniową przygodę. Nawet jeśli początek mi się nie podobał, myślałam "zostało jeszcze 350 stron, na pewno stanie się coś ciekawego"! No cóż - zdarzyło. I to niejedno. Ale trzeba też dodać, że szybko czytało się nawet te niezrozumiałe strony, choć może nie aż z taką  przyjemnością. 

"Gorączka" daje do myślenia, jeśli chodzi o Ewę jako uczennice. Była bystra, piekielnie bystra (tak, tekst ze "Sprężyny" pani Musierowicz ;D). Jednak nie odnajdywała się w szkołach, pyskowała i buntowała ze smutku spowodowanego sytuacją rodzinną i niezrozumieniem. A ile takich sytuacji zdarza się i w polskich szkołach? Trochę demotywujące... 

Ktoś jest jeszcze nieprzekonany? Mogę podać więcej zalet! 

Tak więc: prosty, przystępny język, dużo dialogów, ograniczenie opisów (nie ma sposobu by wydały się za długie czy nudne, kiedy się już pojawiają są bardzo obrazowe i ciekawe), akcja dzieje się w Anglii, a nie w Stanach (nareszcie!!). Książka zainteresowała wirusami nawet mnie, zdecydowaną przeciwniczkę nauki biologii w szkole. Stało się również tak, że akurat wczoraj miałam na historii temat o starożytnym Rzymie.. wiedziałam prawie wszystko, co mówił nauczyciel - dzięki "Gorączce". I była to miła odmiana :)

Na drugi tom poczekamy pewnie rok, może nawet dwa? Jednak myślę, że będzie warto. Czy to przypadek, że nazwany będzie "Delirium"? Póki co "Delirium" autorstwa Lauren Oliver jest najlepszą książką jaką czytałam, może to Dee Shulman będzie równie dobre? ;)

"Gorączka" należy do książek, których nie da się przestać czytać. Kiedy po północy oczy się już zamykają, zaczyna się walka mózgu z sercem: serce krzyczy "chcę jeszcze, chcę jeszcze!", a mózg "daj spokój, jest już późno!'.
I serce wygrywa :) 

Jeszcze raz: polecam wszystkim! 

Oceniam na 8/10. 

Do wyzwania "Przeczytam tyle ile mam wzrostu" : "Gorączka" mierzy sobie 2,8 cm :)