Ostatnia spowiedź

Z góry podziękuję za przyjemność przeczytania "Ostatniej spowiedzi" Marcepankowej, która zorganizowała konkurs, a ja miałam szczęście i wygrałam :)

"Bo gdy mówi serce, muzyka milknie, a słowa bledną..."

Ally Hanningan mieszkała kilka lat w Nowym Yorku. Życie jednak jej nie oszczędzało.. a teraz wraca, do Francji, rodziny i starszego od niej o 10 lat 'chłopaka' imieniem Christoph, by zacząć studia w wybranym przez rodzicieli kierunku - prawie. Podobnie jak ze studiami, nie miała tego "przywileju" wybrania sobie partnera - Chrisa po prostu nie kocha. 

W tym samym czasie niemiecki zespół Bitter Grace robi światową karierę.. aż do momentu, kiedy zabójczo przystojny wokalista o delikatnych, niemal kobiecych rysach o imieniu Bradin traci głos i wyjeżdża na małe wczasy. Powrotny samolot spóźnia się, a chłopak zmuszony jest czekać na kolejny całą noc na lotnisku. 

Losy dwójki krzyżują się w sposób, którego każde z nich skrycie pragnie, a na który żadne nie może sobie pozwolić...

"Mówią, że w życiu tylko raz można przeżyć miłość. Tylko raz coś zrywa cię do biegu, każe gnać przed siebie, choćbyś nie widział wtedy początku ani końca. Coś staje się słuszne, choćby miało przeciw sobie wszystkie racjonalne wybory. Coś każe ci walczyć, pragnąć i wierzyć. Coś sprawie, że nigdy nie zapomnisz chwil i miejsc, w których ostatni raz czułaś to, co odeszło... Dla mnie ten "raz" już minął. Od tamtej pory codziennie staram się odnaleźć w tym, co zostało." 

Niektórzy nie czytają bestsellerowych książek, ponieważ boją się rozczarowania. Ja mam jednak chyba odrobinę bardziej "przeciętny" gust i zazwyczaj takie pozycje podobają równomiernie do opinii ogółu. Przygotowałam się na poruszającą, piękną opowieść, którą będę mogła po przeczytaniu zachwalać na blogu.. Czy rozczarowałam się?

Przyznam, że na początku towarzyszyły mi mieszane uczucia. Na samym starcie rzuciła mi się w oczy zmiana narracji - z pierwszoosobowej na trzecioosobową - w połowie rozdziału. Trochę mnie to zdeprymowało, ale czytałam dalej. Kolejnym rażącym elementem było wyszukane i wręcz nienaturalne słownictwo wymieszane z wulgaryzmami - często w jednym zdaniu. Wkrótce dowiedziałam się, że u boku głównej bohaterki obowiązkowo stoi najlepsza przyjaciółka. 

Więc dlaczego mieszane uczucia, skoro na razie wymieniam same wady? 

Ponieważ "Ostatnia spowiedź" to książka niesamowita, od której mimo wad nie można się oderwać i nie przeczytać jednym ciągiem. Książka poruszająca, romantyczna, napisana zmysłowo i z wyczuciem. Książka, która nie wiadomo kiedy się kończy, którą czyta się z wypiekami na twarzy, walącym sercem i płynącymi łzami...

"To trochę tak, jakbyś nakręcił pozytywkę, Bradin. Nie możesz jej zatrzymać, bo zgrzytnie i wyda nieprzyjemny dźwięk. Moje życie to jeden długi nieprzyjemny dźwięk. Lecz inni mówią, że to, co teraz mam, zagra płynnie do końca. Więc chyba muszę doczekać do melodii."

Do kolejnych zalet dodałabym świetne wykreowanie wszystkich postaci - każdy ma swój oddzielny, wyrazisty charakter, świetne oddanie emocji targających dwójką głównych bohaterów, a w końcu zabawny i pełen humoru styl pisania autorki. Ach tak, jeszcze koniec. A więc: odważny, niepowtarzalny i pozostawiający po sobie ciężkiego książkowego kaca. 

"Spokój jest jak ulotna mgła, zbyt rzadko przebiegająca przez pasmo życiowych zmagań. Nie da się jej pochwycić ani zobaczyć, nie da się zatrzymać na dłużej, kiedy już zniknie bezpowrotnie, rozmyta wiatrem niepewności. Ale jest. Bywa. (...) Spokój to pewność, że pochwycisz moją rękę, gdy wyciągnę ją do ciebie."

Podsumowując: "Ostatnia spowiedź" to książka niezwykła - a zwykła. Opowiada o historii, która ma szanse się zdarzyć.. ale jednak tego nie robi, o historii o - ni mniej ni więcej - życiu. Wyznacznikiem akcji nie jest tu żaden zły wróg.. tylko wady ludzkie. Książka zmusza do przemyśleń; pozostawia pewność, że niczego takiego jeszcze się nie czytało...

Komu bym poleciła? Wszystkim.. może oprócz szukających ambitnej lektury -jest to po prostu opowieść o wzlotach i upadkach w miłości oraz o spełnianiu marzeń. 

Oceniam na 9/10. Czekam na kolejny tom. 

Wyzwania: 

Z literą w tle

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu ---> 2,2 cm.

***
To chyba ostatni post przed moim wyjazdem do Zakopanego (bo nie sądzę, żebym do piątku uwinęła się z "Przeminęło z wiatrem"). Macie na razie spokój ode mnie ;) Jeszcze nie wiem, jakie książki ze sobą zabrać.. jakieś propozycje? Myślałam o "Pięknych istotach", żeby zdążyć jeszcze przed filmem. Czytał ktoś? Warto?

A tak jeszcze na marginesie: obejrzałam wczoraj film "Życie pi". Teraz dopiero żałuję, że obejrzałam nie czytając oryginału, bo czytanie teraz byłoby już bez sensu.. film niezły, ale nie powalający. Oglądaliście może? Jak wrażenia?