Requiem

Walka. Zapewne dla większości pierwszym skojarzeniem będzie tu wojna, bitwa. Jednak kolejnym może być już ciężki przeciwnik, jakim jest życie. Bo przecież całe życie to ciągła walka - głównie o zaznanie szczęścia, ale też o własne przekonania, czy.. możliwość wyboru. A w dwóch ostatnich przypadkach walka ta nie zawsze musi mieć tylko charakter przenośni..

Ruch oporu rośnie w siłę. "Zombie" też nie dają o sobie zapomnieć. Odmieńcy nie są już tylko stworami z legend, wobec czego trzeba ich pozabijać. Wszystko przeistacza się w otwartą i krwawą wojnę. A pośrodku tego wszystkiego stoi Lena - rozdarta między uczuciem do Juliana, a miłością do Aleksa. 

W tym samym czasie Hana Tate przygotowuje się do ślubu z nowym burmistrzem - Fredem Hargrove'm, do zwieńczenia oczyszczania jej życia. Dziewczyna zaczyna jednak dostrzegać, że jej zabieg nie udał się w pełni. Nie mówi o tym nikomu, bo wie, do czego zdolny byłby jej przyszły mąż, gdyby się dowiedział...

"Musisz być większy, silniejszy i twardszy. Przenika mnie zimno, a w mojej piersi kawałek po kawałku wyrasta ściana. On mnie nie kocha. Nigdy mnie nie kochał. To wszystko było kłamstwem. - Tamta Lena nie żyje - odpowiadam, a potem mijam go i ruszam do obozu. Każdy krok jest trudniejszy od poprzedniego. Całe moje ciało staje się dziwnie ciężkie, a kończyny zamieniają się w ołów. Musisz ranić albo zostaniesz zraniony."

"Delirium" przez długi czas było moją ulubioną książką - obecnie znajduje się na drugim miejscu, ale zdecydowanie pierwszym, jeśli chodzi o książki młodzieżowe. Nikogo więc pewnie nie zdziwi, że miałam bardzo wysokie wymagania do "Requiem". Czy autorka stanęła na wysokości zadania?

Książka została podzielona na części z perspektywy Leny oraz jej (byłej?) najlepszej przyjaciółki - Hany. Podział nie sprawiał jednak trudności w czytaniu (jakie miałam w "Pandemonium"), w pewien sposób części te dopełniały się. Oczywiście w pewnym momencie losy obu dziewczyn z powrotem się splotły.

"Amor deliria nervosa to nie jest choroba miłości. To choroba egoizmu."

[fight for love] Przede wszystkim muszę tu wspomnieć o przemianie głównej bohaterki. Myślę, że niemal każda jej fikcyjna rówieśniczka, znajdująca się w sytuacji podobnej do Leny, opowiadałaby czytelnikom jak bardzo cierpi. Ale nie Lena. Ona powtarzała tylko bezwiednie słowa Raven "Przeszłość jest martwa" i dzielnie próbowała odnaleźć się w nowym położeniu i nie oglądać się za siebie. Podziwiam, bo nie każdy to potrafi. 

Jeśli jednak mówimy już o zmianach, to wielu z bohaterów zaznało mniejszej lub większej metamorfozy. Oliver genialnie opisała odczucia Leny i Hany, a także dała wyobrażenie o tym, co dzieje się w środku innych bohaterów. 

"Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też muszą ciągle wymyślać samych siebie."

[I love revolution] "Requiem" - podobnie jak cała seria "Delirium" - skłania do refleksji o miłości, życiu, wolności. Kolejną zaletą byłoby otwarte nazywanie miłości po imieniu: rodzaj obsesji i egoistycznego uzależnienia od drugiej osoby. A jednocześnie coś pięknego i niezastąpionego, coś, bez czego życie nie będzie życiem, a szarym i jednostajnym pasmem.. 

"Taka jest właśnie przeszłość: unosi się, potem osiada i gromadzi warstwami. Jeśli się straci czujność, pogrzebie cię."

[amor deliria nervosa] Im bardziej zbliżałam się końca (a działo się to niesamowicie szybko - po rozpoczęciu "Requiem" po prostu trzeba dokończyć tę książkę, żeby nie wybuchnąć z ciekawości!), tym byłam smutniejsza - zbliżałam się bowiem nieuchronnego końca. I faktycznie, bo ostatnim zdaniu zalałam się łzami, myśląc tępo "to koniec. koniec.". Samo zakończenie uważam jednak za zbyt chaotyczne i niejasne. 

Drugą i ostatnią wadą jaką dostrzegam w "Requiem" jest nadmiar wzmianek o ruchu oporu. Właściwie to cała fabuła drugiego i trzeciego tomu serii opiera się na tym ruchu (trzeba jednak przyznać, że nareszcie bohaterka książki nie jest symbolem powstania, alleluja!). Prawdziwie poświęcony miłości był tylko tom pierwszy.

[live free or die] Seria "Delirium" jest moją ulubioną serią i z pewnością przeczytam ją całą jeszcze nie raz. Tom trzeci uważam za jej dobre zwieńczenie, choć nie ukrywam, że mogłoby być też trochę lepsze. Część pierwsza wciąż pozostaje moją ulubioną. Mimo to muszę przyznać, że "Requiem" jest ciekawe, zapiera dech w piersiach, wzrusza, wyciska łzy, wywiera wrażenie dynamiczną akcją, dzięki której bez przerwy coś się dzieje; daje do myślenia. Książka napisana jest lekko i z wyczuciem, autorka nie nadużywa kolokwializmów. Jest zaskakująca, a jej fabuła - nieschematyczna i nietuzinkowa. Czytając możemy słyszeć swoje bijące serce. Od "Requiem" nie da się oderwać, a tym bardziej zapanować nad szybkością zapoznawania się z dalszymi losami bohaterów.

O całej serii powiedziałabym tyle: tego jeszcze nie było. 

"Requiem" oceniam na 10/10 - jest to zarazem ocena całej serii. 

Będzie mi brakować Leny. 

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu -> 2,7 cm