"Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym jesteś ty."

Myślę, że w ciągu znajomości ze mną zdążyliście się zorientować, że za fantastyką nie przepadam. Unikam jej. Czasami jednak nie mam wyjścia i muszę zacisnąć zęby... Przykładowo w sytuacji, gdy książka omawiana jest w szkole. Uwierzcie, że słowo "wiedźmin" wypowiedziane przez moją polonistkę nieźle mnie przeraziło! Czy było aż tak źle, jak myślałam? Dowiedzcie się sami!

Ciężko jest mi streścić fabułę tego jednego opowiadania, poniekąd wyrwanego zresztą zupełnie z kontekstu, jeśli nie zna się (jak ja) poprzednich tekstów Sapkowskiego. Mianowicie poznajemy wiedźmina imieniem Geralt (nie pytajcie mnie, kim jest wiedźmin, bo właściwie nie wiem tego do tej pory), który przemierza groźny las Brokilon w celu przekazania wiadomości od króla Venzlava najważniejszej z driad, Eithne. Po drodze spotyka Ciri - dziesięcioletnią, zbiegłą ze strachu przed rychłym małżeństwem księżniczkę - która okazuje się być kandydatką na kolejną driadę. Jako jedyna wie też, czym jest prawdziwe przeznaczenie.

Dochodzę do wniosku, że opowiadań Sapkowskiego nie powinno się czytać niechronologicznie (pomińmy tu decyzję oświaty). Przez pierwsze strony czułam się jak wpuszczona na zbyt głęboką wodę. Nie wiedząc nic o świecie wiedźmina, trafiłam do krwawego i mrocznego Brokilonu. Miejsca pełnego driad i nieraz przyprawiającego o dreszcz. Miejsca, które choć z początku stanowczo mnie od siebie odrzucało, to jednak... zostało przeze mnie czule pożegnane. Tak, dobrze słyszycie! Zupełnie się tego nie spodziewałam, ale świat wykreowany przez pana Andrzeja sprawił, że na jakiś czas zapomniałam o bożym świecie. Świat - a zwłaszcza postacie. Geralt okazał się być intrygującą, nietuzinkową postacią z przeszłością, o której chętnie dowiedziałabym się więcej. Witałam też z uśmiechem każdą stronę z udziałem Ciri - rozpuszczonej, ale i tak dość sympatycznej dziewczynki. Poza tym śmiałam się w głos z poczucia humoru Freixeneta, opiekuna Ciri. A właśnie, poczucie humoru! Trzeba przyznać, że Sapkowski włada niebanalnym i wielowymiarowym dowcipem, który zaskakuje swoją prostotą na zmianę z wyrafinowaniem. Jego ostrze pada na zmianę w różne aspekty brokilońskiej rzeczywistości, jednak uważny czytelnik dostrzeże analogię pomiędzy lasem a realnością. W Mieczu przeznaczenia kryje się wiele życiowych prawd.

Nie ma przeznaczenia - jego własny głos. - Nie ma. Nie ma. Nie istnieje. Jedynym, co jest przeznaczone wszystkim, jest śmierć. 

Jeśli do tej pory skłonna byłam mówić, że fantastyka jest nijaka i mdła, jestem gotowa całkowicie zmienić zdanie. Najwidoczniej jednak po prostu trzeba ją umieć pisać. I wtedy nawet jeśli nie przepada się za "magicznymi" stworzeniami, nie można nie docenić warsztatu autora. A w tym wypadku jest co chwalić! Pan Andrzej ma specyficzny styl: trochę wulgarny i niepozbawiony podtekstów erotycznych, a poza tym szorstki, dosadny. Męski. Nie zmienił on całkowicie mojego nastawienia do tego gatunku, jednak z ręką na sercu mogę powiedzieć, że gdyby Sapkowski pisał cokolwiek innego aniżeli fantasy, czytałabym go regularnie i z jeszcze większym zadowoleniem. 

Nie jestem pewna, kto będzie bardziej tą recenzją zdziwiony: ja czy Wy. Ale cieszę się z tego. Spodziewałam się, że czytanie Miecza przeznaczenia będzie drogą przez mękę, okazało się natomiast przyjemnością! Nie mówię, że stanę się wielką fanką Sapkowskiego, ani nawet że przeczytam kolejne jego opowiadania. Ale nie mówię też, że tak się nie stanie i zapewniam, że nigdy nie usłyszycie ode mnie złego słowa na temat Wiedźmina. To może być najlepszą rekomendacją, jeśli brać pod uwagę moją ogólną opinię na temat tego gatunku książek. W tym konkretnym przypadku możecie śmiało i bez obaw sunąć do biblioteki. Może nie pokochacie Brokilonu, ale na pewno się też nie zawiedziecie. Polecam.