Podróż do Miasta Świateł: Róża z Wolskich

"Najgorsza" książka to książka dobra, ale pozostawiająca po sobie niedosyt, często wywołany otwartym zakończeniem. Czasem jednak autorzy decydują się na ukojenie męki swoich fanów i piszą kontynuację, czasem prequele. Cieszę się, że tak było i w tym przypadku, ponieważ zakończenie serii "Cukiernia pod Amorem" zdecydowanie mnie nie ukontentowało! 

Tym razem przenosimy się do dziewiętnastowiecznej Francji, aby wraz z Różą Wolską (znaną nam z pierwszego tomu Cukierni) poznawać realia i rozmaite ciekawe zakątki ówczesnego Paryża. Poznajemy interesujące szczegóły z życia dziewczyny, a z czasem kobiety; lepiej rozumiemy jej działania w Zajezierskich. 

Na scenie pojawia się także Nina Hirsch, wykładowca historii sztuki. Prawie całe życie żyła pod pantoflem matki - zmieniło to dopiero poznanie Miłosza. Zaciekawiona problemami Igi Toroszyn, która przez liczne kradzieże obrazów Rose de Vallenord martwi się o portret Tomasza Zajezierskiego, postanawia odkryć przyczynę owych grabieży oraz prawdę o malarce. 

W tym momencie powinnam napisać o moich wymaganiach wobec utworu. Nic takiego jednak się nie stanie: żadnych sprecyzowanych oczekiwań nie miałam. Dlaczego? Bo po prostu wiedziałam, że "Róża z Wolskich" będzie dorównywała "Cukierni pod Amorem". Na razie powiem tyle: mój szósty czytelniczy zmysł nie zawiódł. 

Już przy pierwszych zdaniach książki mogłam poczuć, jak bardzo tęskniłam za stylem pisania Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk. Jest on bowiem dość charakterystyczny i od razu widać, że jest ona autorką obu serii. Posługuje się ona długimi, ale bardzo barwnymi, sugestywnymi opisami, których czytanie sprawia przyjemność. Język, którym operuje nie jest najprostszy, a wręcz ozdobny - aczkolwiek zrozumiały w odbiorze. Należy dodać, że styl wypowiedzi dziewiętnastowiecznych bohaterów diametralnie różni się od tych współczesnych. Sposób mówienia tych ostatnich niestety niemal mnie irytował, ponieważ odbierałam go jako przesadnie świeży. Idealnie komponował się z licznymi gadżetami, często od burżujskiej marki Apple. Cóż, czas nie stoi w miejscu... ale i tak wyczekiwałam z niecierpliwością na przeskok do Miasta Świateł. Jego klimat był bowiem oddany perfekcyjnie, podobnie jak atmosfera mojej ulubionej epoki jaką jest XIX wiek. Moje wspomnienia z wakacji w Paryżu wróciły - nawet te dawno zapomniane. Mam więc za co być wdzięczna autorce. 

"Mój mały Fabienie, być może nigdy nie zaznasz miłości - pomyślała z nagłym smutkiem. - Kto wie, czy to nie lepiej, miłość to bolesna choroba."

Akcja utworu znowu toczy się dwutorowo. Mamy zatem okazję poznać bliżej dwie kobiece postacie: Róży i Niny.  Postacie dosyć do siebie podobne, ale może to tylko pozory? Różę, czy też Rose odbieram jako postać szalenie intrygującą, złożoną, przemyślaną. Jest to kobieta silna, cięta, zdeterminowana. Nie było trudno jej polubić, czego nie można powiedzieć o Ninie. Osoba słaba, niekonsekwentna, dająca sobą manipulować raczej nie kwalifikuje się do mojego prywatnego rankingu ulubionych postaci. Obie kobiety łączył jednak fakt posiadania despotycznych matek oraz mały zasób pewności siebie. Podobieństwo z pewnością nieprzypadkowe. 

Bardzo ucieszyło mnie również to, że Gutowska-Adamczyk dała wskazówki dotyczące dalszych losów bohaterów Cukierni - przyszłość Igi Hryć oraz jej ojca nie jest już tajemnicą. Żałuję tylko, że wciąż nie wiem nic o znalezieniu się w podziemiach Gutowa Pierścienia Salomei...

Podsumowując: "Podróż do Miasta Świateł: Róża z Wolskich" to książka niezwykle ciekawa, której lekturę ciężko przerwać, tak samo jak ciężko opanować nieuniknione wypieki na twarzy czy usta co raz otwierane przez zaskoczenie. Akcja bynajmniej nie pędzi, ale nie jest to wada: utworem można się delektować. 

Historię polecam wszystkim fanom "Cukierni pod Amorem" i uspokoję Was: trzyma ona poziom, nie rozczarujecie się. Całą resztę natomiast zachęcam do lektury Cukierni. Książki są naprawdę godne polecenia i tyle na ten temat. 

Moja ocena: 9/10

Wyzwania:
Z literą w tle
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 3 cm