Dziwne losy Jane Eyre

Sierota, wychowywana przez bliskich, którzy nie wywiązują się z zobowiązania opieki nad dzieckiem jakoby nad swoim własnym. Scenariusz dosyć znany, zarówno z literatury jak i z życia. Podobnie jak każda inna sytuacja dotycząca ludzkiej egzystencji - indywidualny dla każdego przypadku, odmienny od pozostałych. 

Dziesięcioletnia Jane Eyre męczyła się ze swoją wujenką i trójką jej dzieci odkąd pamięta. Kiedy wreszcie uznała, że ma dosyć, posłano ją do szkoły. Po jej skończeniu została nauczycielką; do Thornfield Hall przybyła, aby nauczać Adelkę - wychowankę szorstkiego, skrytego i pociągającego Edwarda Rochestera. Jak się później okazuje, mężczyzna ukrywa sekret równie mroczny jak on sam...

Muszę powiedzieć, że tęskniłam za tym prawdziwym pięknem XIX wieku w literaturze. Ostatnio nie było mi dane czytać książek godnie odzwierciedlających tę epokę, ale byłam pewna, iż tu się nie zawiodę. W końcu któż lepiej opisze epokę wiktoriańską, jeśli nie autorka sama żyjąca w tych czasach? I faktycznie: obraz XIX wieku został przedstawiony doskonale w każdym detalu, jego specyficzny klimat dawał mi się we znaki przez cały czas lektury. 

Charlotte Bronte posługuje się słownictwem, dzięki któremu jeszcze łatwiej jest utożsamić się z ówczesną codziennością. Autorka pisze obrazowo, sugestywnie i z humorem. Atmosfera tajemnicy (cóż z tego, że sedno tej tajemnicy zna niemal każdy) sprawiała, iż tempo czytania z bardzo szybkiego wzrastało do błyskawicznego, a od czytania nie można się było oderwać. Ponadto wiele razy próbowałam odgadnąć, gdzie rozgrywa się akcja (oczywiście poza tym, że w Anglii), ale było to niemożliwością. Autorka bowiem sprytnie ukryła to,  wszystko "iksując" - Jane mieszkała w hrabstwie X, mieście X, odwiedzała kościół X. Należy przyznać: podsycało to ciekawość.

"Uczucie nie słuchające rozsądku jest wodnistym napojem; lecz rozsądek nie poskromiony uczuciem staje się kąskiem tak gorzkim i twardym, że człowiek nie może go przełknąć."

Narratorką powieści jest sama Jane Eyre, a o swoich tytułowych dziwnych losach opowiada nam z perspektywy czasu. Dzięki temu zabiegowi możemy poznać najskrytsze myśli i uczucia głównej bohaterki. Natomiast odpowiednie wtrącenia i zwroty do czytelnika nadają utworowi wrażenie rozmowy przy herbacie z Jane. Samą jej postać uważam za ciekawą - może nie wyjątkowo oryginalną, ale za to wrażliwą.. i z charakterkiem. Jej osobowość odbieram jako mały paradoks (pozytywny) - bo jak pedantka może być porywcza? Polubiłam Jane, a obdarzenie sympatią głównych bohaterek nie zdarza mi się często. Chociaż gdyby nie bałaby się się ponieść uczuciu, myślałabym o niej jeszcze cieplej. Jej postępowanie skłaniało mnie do refleksji i przemyśleń: "jak ja postąpiłabym na jej miejscu?".

Rochester był dobrze nakreśloną postacią, dopracowaną i intrygującą. Jego działania były ściśle związane z tajemniczą przeszłością, której karty powoli i stopniowo się odsłaniały. 

Żadna z drugoplanowych postaci nie została przez autorkę zapomniana; wszystkie świetnie dopełniają całości obrazu.

Reasumując: "Dziwne losy Jane Eyre" to książka, którą zapamiętam na bardzo długo. Napisana z wyczuciem,  zaskakująca, wyciskająca łzy z oczu, wywołująca wypieki na twarzy. Jednym słowem: genialna. 

Z radością konstatuję także, iż moje pierwsze spotkanie z twórczością sióstr Bronte nie jest z pewnością ostatnim. Gorąco polecam!

Moja ocena: 9/10

Wyzwania: 

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 2,6 cm

Z literą w tle