Drżenie

Miłość do zwierzęcia jest czymś zrozumiałym, jednak tylko wtedy, gdy zwierzę jest, cóż, znajome. Staje się wtedy przyjacielem, powiernikiem. Ale kiedy zakochujesz się w obcym, dzikim stworzeniu? W wilku? Czy są to już objawy szaleństwa?

Taka sytuacja przydarza siedemnastoletniej Grace, jednak ta ani chwili nie wątpi w swoją normalność. Nie zdumiewa się też, kiedy jej złotooki wilk okazuje się być przystojnym młodzieńcem o imieniu Sam. To właśnie on uratował dziewczynę, gdy jako dziecko została ugryziona, ale tajemnicą zostaje, dlaczego się nie przemieniła. Czy młodzi znajdą sposób na powstrzymanie przemian? Bezlitosny mróz może bowiem sprawić, że chłopak na zawsze pozostanie wilkiem...

"Drżenie" kupiłam w styczniu, kiedy to jeszcze bardzo lubiłam książki paranormalne. Niestety niedługo potem zmieniło się to,  jeszcze zanim zdążyłam historię poznać. I tak leżała, leżała.. nie wiem, kiedy sięgnęłabym  po nią, gdyby nie pojawiła się okazja wymiany. Moje wrażenia po zaledwie trzydniowej lekturze? "Drżenie" z pewnością nie stanie się moją ulubioną pozycją, ale nie mogę też powiedzieć, iż żałuję.

Język, którym posługuje się autorka jest prosty i zrozumiały, ale miejscami dialogi wydają się sztuczne przez nadmiar kolokwializmów występujących w tekście. Stiefvater plastycznie opisuje wszystkie sceny, a czytelnika zachęca do dalszej lektury dosyć wartką akcją - i faktycznie: utwór niesamowicie wciąga.

Historia, jak to przedstawicielka gatunku paranormal romance, jest niestety schematyczna. Rany wilkołaków goją się w błyskawicznym tempie, a one same potrafią przesyłać członkom sfory różne obrazy, telepatycznie. Wszystko to przypomina mi "Zmierzch" (porównuję do "Zmierzchu", bo nie ukrywajmy - to ta książka była pierwszym paranormalem). Postacie występujące w utworze również są szablonowe. Sam, bo chce być blisko Grace, ale jest ostrożny; nie chce jej skrzywdzić czy rozczarować. Grace, bo z początku samotna i tęskniąca do pierwszej miłości, potem wcale nie boi się ani trochę ugryzienia i bycia wilczycą u boku ukochanego.

Nie myślcie jednak, że cały utwór jest kalką jakiegoś innego. Oryginalnym elementem jest to, że wilkołaki nie przemieniają się w pełnię, a mróz. Dodatkowo na początku każdego rozdziału widniała temperatura powietrza, ukazująca odległość zbliżającego się niebezpieczeństwa.

W utworze występują dwa typy narracji: z perspektywy Grace oraz Sama, obie pierwszoosobowe. Niestety emocje żadnej z tych dwóch postaci nie okazały się złożone, czy dobrze przez autorkę oddane. A może były dobrze oddane, tylko po prostu bohaterowie byli tak płytcy. Większość ich myśli składała się z "tak go/ją kocham, muszę go/ją chronić". Wątek miłosny był obrzydliwie przesłodzony. To było nienaturalne, żeby para nigdy się nie skłóciła, a i tak przepraszała za wszystko. Sam cechował się wrażliwością i przez to wydawał się mało męski... Nie do końca mój typ, ale jak słusznie zauważyła Created Eternity - lepszy on, niż kolejny badboy. Poza tym chyba mimo wszystko wolę przesłodzony wątek miłosny, aniżeli miałby on być nikły. 

Podsumowując: nie miałam wysokich oczekiwać wobec "Drżenia", toteż się nie rozczarowałam. Książka okazała się być tym, czym miała być z założenia: czytadłem. Historię czyta się przyjemnie, ale jednak czegoś mi w niej brakuje... Summa summarum: książka może niespecjalnie godna polecenia, ale z pewnością idealna dla ochłody na te gorące dni.

Moja ocena: 7/10

Wyzwania:
paranormal romance
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 3,5 cm