Wichrowe wzgórza

Są książki, które wielokrotnie wspomina się w nowszych utworach. Książki-historie. Potocznie: klasyka... czyli coś, co Ema uwielbia! No i jak mogłabym nie sięgnąć po "Wichrowe wzgórza"? Zwłaszcza po pozytywnym spotkaniu z "Dziwnymi losami Jane Eyre", czyli owocem pracy siostry autorki "Wzgórz". Niestety muszę przyznać, że przeliczyłam się. Co nie oznacza też, że lekturę wspominam źle.

Lockwood wynajmuje Drozdowe Gniazdo od tajemniczego pana Heathcliffa, właściciela Wichrowych Wzgórz. Po pierwszej konfrontacji z wydzierżawiającym nie może zrozumieć napiętej atmosfery w domu tego ostatniego. Zaraz po tym zapada na chorobę i jest zmuszony spędzić całą zimę w nowym domu, pod czujną opieką gospodyni zwaną Ellen Dean. Kobieta pragnie zabawić chorego i opowiada mu historię Heathcliffa - jak to znaleziono go jako roczną sierotę i przygarnięto; jak gardzono nim przez całe dzieciństwo; o jego szalonej miłości do przybranej siostry, która wyszła za jego wroga... Widmo nieszczęśliwej miłości wisi nad Wichrowymi Wzgórzami. 

Styl Emily Bronte jest nienaganny. Widać, że nie współczesny, a jednocześnie zrozumiały, zgrabny i wdzięczny. Czyli dokładnie tak jak lubię. 

Niestety jeśli treść nie będzie interesująca, na nic się on nie zda... A żeby zaciekawić się i prawdziwie wciągnąć w tę historię, trzeba przebrnąć przez okrutnie powolną akcję na początku i okropnie zawiłe koligacje rodzinne, jasne dopiero po kilkudziesięciu stronach. Niektórzy mogą porzucić lekturę w tym miejscu. I niech żałują, bo ominął ich przysłowiowy "jeszcze jeden rozdział". 

Pomysł na narrację powieści jest niesamowicie oryginalny i nietuzinkowy. Czy opowieść z punktu widzenia osoby, która brała udział w wydarzeniach, ale nie odgrywała niemal żadnej roli może być ciekawa? Jak najbardziej! Pani Dean opowiada barwnie, żywo i szczerze. Nie obędzie się bez subiektywizmu i to dodaje jej historii realizmu. Jest jednak jeden minus - wiemy tylko o zdarzeniach, które odbyły się w jej obecności. Reszta zostaje spowita intrygującym woalem tajemnicy... a może wcale nie minus?

Bronte dodaje wielu sytuacjom nuty groteski, co nie raz doprowadzało mnie do ponurego śmiechu. Trzeba jej też przyznać - umie wywoływać intensywne emocje w czytelniku. W przerwach czytaniu moją rozrywką często było wymyślanie, w jaki sposób zadałabym ból synowi Heathcliffa. Nie lubiłam bowiem wielu osób, niemalże wszystkich, ale on działał mi na nerwy w szczególności. 

Główny bohater, czyli Heathcliff, jest nader interesującą, złożoną i przemyślaną postacią. Cechował się gwałtownością, brutalnością... i wrażliwym sercem. Które niestety twardniało z biegiem lat. 

Jak wspomniałam, w tej historii nie polubiłam prawie żadnej postaci. "Prawie", bo Heathcliff jest wyjątkiem. Do jego jednego czułam cień sympatii, co nie oznacza, iż nie irytował mnie on wcale. Jednakże tylko on był gotów ryzykować w obliczu miłości, nie potrzebował mocnego gruntu pod stopami. Wszyscy inni bohaterowie są przedstawiani jako nieszczęsne ofiary nietrafionej miłości. Według mnie prawda jest taka, że sami są sobie winni. W końcu jesteśmy kowalami własnego losu. 

Jest jeszcze jedna osoba, którą pragnę wyróżnić. Mówię o Józefie, starym służącym w Wichrowych Wzgórzach. Nie mogę powiedzieć, że lubiłam go, ale nieustannie bawił mnie jego fanatyzm religijny. Józef bowiem uważał, że jego powołaniem jest uświadamianie grzeszników dookoła (czyli wszystkich prócz niego), jak wielka kara spotka ich po śmierci, a wręcz cieszyła go sama myśl o tym. Jego kreacja prześmiewa postawy obłudnych chrześcijan, ich paradoksalne działania. 

Dlaczego więc przeliczyłam się? Bo byłam przygotowana na nader romantyczną i porywającą opowieść. Natomiast "Wichrowe wzgórza" to smętna opowieść opowiadająca o samych nieszczęściach. Nie ma w sobie cienia optymizmu! To prawda, że czasem w życiu układa się i tak... ale przyznajmy: nie czyta się o tym przyjemnie, a na pewno już lekko. 

Reasumując: nie powiem, że rozczarowałam się na tej książce. Przeciwnie, jestem pod wrażeniem talentu autorki; możliwe nawet, że kiedyś wrócę do historii. Ona mnie po prostu zdziwiła. Spodziewałam się czegoś diametralnie innego. Nie powiem jednak też, że było to miłe zaskoczenie... Mimo to, "Wichrowe wzgórza" polecam wszystkim, ponieważ po prostu warto znać tę historię. Na pewno nie będę wspominała jej źle.

Moja ocena: 8/10

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 2,3 cm

***

Uff, zdążyłam! Cały dzień czytałam zamiast pakować się, byle książkę skończyć, zrecenzować i pożegnać się z Wami. Jutro wyjeżdżam na wakacje i od tej pory czytać będę na plaży nad Morzem Śródziemnym :)

Recenzje oczywiście będę pisać, tyle że w zeszycie. Powrzucam je (i nadrobię zaległości w odwiedzaniu Waszych blogów), kiedy tylko wrócę, czyli za dwa tygodnie. Może nawet dostaniecie jakieś zdjęcia z Włoch? 

No cóż, życzcie mi miłego wypoczynku. Myślę, że zasłużyłam;)

Miłego wieczoru!

Ema :*