Spadać w górę

Upadek kojarzy nam się z czymś bolesnym i nieprzyjemnym. Często długo nie możemy powstać, przez co stoimy w miejscu przed długi - zbyt długi - czas. Zarówno dosłownie jak i metaforycznie. Po jakimś czasie dochodzimy jednak do wniosku, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Więc może warto upadać - aby odbić się w końcu od dna i... spadać w górę?

Ojciec Richard Rohr uważa, że życie można podzielić na dwie połowy. W pierwszej Twoim głównym zajęciem jest próbowanie ustalenia własnej tożsamości na tym świecie, dopieszczanie "naczynia". Natomiast w drugiej stajesz się wolnym ptakiem (lub jak wolisz, duszą) i dzięki temu możesz doskonalić siebie i innych. Franciszkanin próbuje dać czytelnikowi wskazówki, jak dobrze przeżyć obie połowy. Czy udało mu się to?

Styl ks. Rohra nie należy do najprzystępniejszych - jednak jest z pewnością adekwatny do poruszanych przez autora tematów. Błędy ludzkości (i sposoby na walczenie z nimi), sens życia, porównanie go do misji i obecność Boga w tym wszystkim to tylko niektóre z nich. A o czymś takim nie można mówić językiem prostym i trywialnym, prawda? Tak więc podczas lektury należy się skupić. Jeśli ma być to dla Ciebie problemem, lepiej po książkę w ogóle nie sięgaj - refleksja już z założenia ma stać się Twoim towarzyszem podczas poznawania poglądów ks. Rohra. 

"Bóg wie, że wszyscy w takim czy innym sensie upadniemy. Często tragizujemy w obliczu wydarzeń, które dla Boga stanowią z pewnością codzienność i zdarzają się przynajmniej sześć miliardów razy każdego dnia."

Ojciec Rohr mówi szczerze i bardzo mądrze, zauważa te szczegóły życia, o którym istnieniu każdy w sumie wie, ale nikt nie zwraca uwagi. Wiele rzeczy uświadamia. Przy tym wszystkim ma cudowny dystans, co jest naprawdę godne podziwu. Nie wychwala Kościoła (jako instytucji) pod niebiosa - potrafi go też skrytykować. Przykładowo ilu księży w ogóle podejmuje temat pedofilii w Kościele, a co dopiero się na niego temat wypowiada? I to sensownie? 

Uważam, że taki właśnie powinien być ksiądz - kiedy trzeba pochwali, ale udzieli też reprymendy.

A sam fakt, że książka może nie jest napisana w najciekawszy sposób, chyba nie jest zbyt istotny. W końcu zakonnik nie jest pisarzem. A jeśli potrafi przekazać chociaż część swoich mądrości czytelnikowi, to uważam, że to już dużo. 

Czas przeznaczony na  "Spadać w górę" uważam za dobrze spożytkowany. Jak wspomniałam, sama lektura może nie należała do najprzyjemniejszych, ale czasem warto tak po prostu siąść i pomyśleć nad życiem. Zrozumieć, że jeszcze wielu rzeczy nie wiemy.

 Polecam Wam tę książkę, ale na pewno nie na obecny świąteczny rozgardiasz - raczej na spokojny, sobotni wieczór. Dopiero wtedy będzie miało to sens. A warto.

Moja ocena: 6/10

za "Spadać w górę" serdecznie dziękuję portalowi sztukater.pl