I nie było już nikogo

Kryminał kojarzy się kolejno z morderstwem, mrocznym klimatem, tajemnicą i kilkugodzinną rozrywką na wieczór. Ale na pewno nie z lekturą szkolną! Dlatego bardzo mnie zaskoczyło, że dzieło Agaty Christie - jakby nie spojrzeć, podziwianej przeze mnie Królowej Kryminału - znalazło się w kanonie książek omawianych w szkole. I oczywiście bardzo ucieszyło. Z przyjemnością wypożyczyłam "I nie było już nikogo" i zabrałam się za czytanie. Wrażenia? Oczywiście pozytywne. W końcu nie bez powodu jest to jedna z nielicznych lektur, które młodzież chwali.

Dziesięć osób podejrzanych o morderstwo dostaje zaproszenie na Wyspę Żołnierzyków. W swoich pokojach znajdują zapisane dziecięce wierszyki o dziesięciu żołnierzykach, które kolejno giną, a w jadalni - dziesięć porcelanowych figurek. Kiedy pierwsza osoba ginie w sposób łudząco podobny do tego z wierszyka, pozostała dziewiątka zaczyna coś podejrzewać - natomiast przy kolejnych ofiarach nie ma już żadnych złudzeń. Tymczasem okazuje się, że z wyspy nie ma żadnej ucieczki...

Christie znowu zaskakuje. "Morderstwo" jest zupełnie nietypowe, zdumiewające i oryginalne - naprawdę, nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną fabułą. Miejsce wszystkich zbrodni zostało umiejscowione na bezludnej wyspie, a więc krąg podejrzanych jest jasno określony i zamknięty. Dokładnie tak, jak lubię najbardziej. Aby dodać dynamiki, krąg ten stopniowo się zwęża. I robi się coraz ciekawiej - szybko okazuje się, że nikt nie jest tak niewinny, jak mogłoby się na początku wydawać. Pojawiają strach i nerwowa atmosfera; podejrzenia i otwarte oskarżenia. Wychodzą na jaw różne świństwa, o których nigdy by się nie pomyślało. Podobnie zresztą sprawa się przedstawia z samą osobą mordercy - mogę spokojnie powiedzieć, że choćbym do końca życia myślała nad jego tożsamością, to nigdy bym na nią nie wpadła.  

"Siedmiu żołnierzyków zimą do kominka drwa rąbało, jeden zaciął się siekierą - sześciu tylko pozostało"

Autorka nakreśla dziesięć wnikliwych, wyraźnie różniących się od siebie portretów psychologicznych. Poznajemy generała, sędzię, służącego, lekarza, nauczycielkę, policjanta, starszą oschłą panią i kilka innych osób. Jak wspomniałam, każde z nich jest podejrzane o morderstwo, choć żadne z nich nigdy nie zostało udowodnione. I podobnie jak charaktery wszystkich bohaterów, te zabójstwa też się od siebie tak różnią. Zarówno sposobami, jak i motywami. A gdy jesteśmy już przy motywach, to warto wspomnieć o demonach przeszłości oplatających ciasno wszystkie żyjące osoby, kiedy liczba figurek żołnierzyków gwałtownie się zmniejszała. Decydując się na narracje z różnych perspektyw, Christie idealnie oddała odczucia wszystkich postaci. Ich lęk połączony z szaleństwem może przyprawić czytelnika o niepokój, ale i podekscytowanie. A pomyślcie, że jedna z osób musiała być przecież obłąkanym mordercą - czujecie już ten dreszczyk?

"A ten jeden, ten ostatni tak się przejął dolą srogą, że aż z żalu się powiesił, i nie było już nikogo"

Jestem przekonana, że gdybym nie omawiała tej książki w szkole, to i tak bym po nią sięgnęła - widziałam przecież tyle jej pozytywnych recenzji, ale specjalnie czekałam na jej omawianie z klasą. Cieszę się jednak, że dzięki temu inni będą mieli okazję na spotkanie się z dziełem Christie. Jest to naprawdę interesujący, nietuzinkowy utwór, który umili każdemu jeden z tych długich zimowych wieczorów. Polecam - jest to nic innego, jak kawał dobrej literatury.

Moja ocena: 8/10