Jesienna miłość

Myślę, że zdecydowana większość nastolatków słyszała o filmie Szkoła uczuć (2002). Może więc niektórzy z Was oglądali go? Osobiście zrobiłam to jakieś dwa lata temu, ale produkcja nie zrobiła na mnie zbytniego wrażenia (ktoś zdziwiony?). Nie dostrzegłam w niej niczego wyjątkowego. Mało tego- znudziła mnie. Myślę jednak, że wpływ zdecydowanie miał tu fakt, że z natury nad filmami górują u mnie książki. A nie miałam bladego pojęcia o tym, że Szkoła powstała na podstawie dzieła pisanego! I to dzieła jednego z moich ulubionych autorów! Zanim jednak dowiedziałam się o tym, minęło trochę czasu. I jeszcze więcej, zanim natrafiłam na okazję przeczytania oryginału, czyli Jesiennej miłości. W końcu jednak upolowałam ją w bibliotece. Czy udało jej się zmienić moje nastawienie do historii Landona?

Landon Carter jest zwykłym siedemnastolatkiem, który mieszka w Karolinie Północnej. Spotyka się ze znajomymi na cmentarzu, śmieje się z niepopularnych uczniów, stara się podobać dziewczynom. Jednak kiedy zostaje przewodniczącym samorządu szkolnego, na gwałt potrzebna jest mu partnerka... a jedyną kandydatką zdaje się Jamie Sullivan - cicha, spokojna dziewczyna, która spędza czas odwiedzając sieroty i czytając Biblię. Początki znajomości nie zapowiadają uczucia, które wkrótce ich połączy, a także tajemnicy, która ciąży na Jamie...

Początek zdecydowanie wyróżniał się spośród innych książek Sparksa (pomijając Pamiętnik, mojego cudeńka). Ujął moje serce swoją nietuzinkowością i zapowiedzią naprawdę dobrej historii, co zresztą miało się spełnić. Dalej wszystko poszło starym, ale sprawdzonym schematem, według którego toczą się powieści autora - para poznaje się, przełamuje pierwsze lody i po pokonaniu ewentualnych trudności jest w końcu razem. Rzecz jasna wszystko ma miejsce w małym miasteczku na Południu. Musicie chyba przyznać, że ma to swój urok. Znaczna część książki, zgodnie z moimi przewidywaniami, przypominała sielankę - niespieszna akcja, przepełnione humorem (i to nie - jak to często bywa - czarnym, lecz takim najprawdziwszym humorem, który skłania cię to roześmiania się w głos) dialogi, uczucie wiszące w powietrzu. Nikogo więc nie zdziwi, że Jesienną miłość czyta się błyskawicznie i z przyjemnością....

... do czasu, aż wszystko zaczyna nabierać tempa. Ale przecież wiedziałam, że tak będzie. Oglądałam film, a nawet jeśli mógł on zmienić niektóre rzeczy, to zakończenia - niestety nie. Wyczekiwałam więc tego okropnego momentu z trwogą i jakby złudną nadzieją, że jednak się nie doczekam. Oczywiście na marne. Były więc mokre oczy, był smutek i szept "ale dlaczego?". I nawet jeśli Jamie czasem mnie denerwowała swoją pobożnością i wiarą w ludzi, którzy przecież nie są z natury ani mili ani serdeczni, to chyba po prostu - tak samo jak Landon - zazdrościłam jej, wiedząc że sama nigdy taka nie będę.

 Jej chłopak natomiast jest zwykły, najzwyklejszy - i dlatego czytelnikowi jest bardzo łatwo utożsamić się z nim. Od normalnych ludzi wyróżniał się może jedynie mówieniem średnio raz na pięć stron "jeśli rozumiecie, co chcę przez to powiedzieć" - ale któż nie ma irytujących manier? Gasną one jednak w świetle (czy też może cieniu) tej historii - będącej odzwierciedleniem milionów innych, podobnych oraz tysięcy identycznych niesprawiedliwości... 

Jesienna miłość jest bowiem rzeczywiście podobna do wielu innych, bardziej znanych książek - chociażby Love story czy Gwiazd naszych wina. Jednak, w przeciwieństwie do tej ostatniej (przynajmniej w moim uznaniu), nie jest usilnie stylizowana na smutną. Tak tylko wychodzi. Jest to po prostu niezwykle dobra historia miłosna - a że nie wszystkie mają happy endy, to już inna sprawa (i mogę się łudzić, że zakończenie jest w pewnym sensie otwarte, ale naprawdę - po co?). Jesienna miłość to bynajmniej nie książka ambitna czy oryginalna, ale otwierająca oczy na miłość i cierpienie. Powieść o zwykłym miasteczku, zwykłej szkole i zwykłych nastolatkach tworzących zwykłą-niezwykłą historię. 

Moja ocena: 8/10

Spoiler: (...) swoją drogą, wierzę teraz, iż cuda się zdarzają. - ale że jakie cuda? Że Bóg zabiera swoje najwierniejsze dzieci, w momentach gdy są najszczęśliwsze? Czy że ludzie cierpią? Umierają? I że wszystko jest cholernie niesprawiedliwe?...