Spotkanie z panią Małgorzatą Gutowską-Adamczyk :)

Autor książki zazwyczaj kojarzy nam się z wytłuszczonym imieniem i nazwiskiem na okładce. Nie myślimy o nich jak o żywych osobach, które chcą nam coś przekazać, które męczyły się miesiącami, jeśli nie latami aby stworzyć swoje dzieło... a szkoda. Okazuje się, że takie spotkanie może być genialnym doświadczeniem!

Małgorzata Gutowska-Adamczyk jest pisarką, scenarzystką filmową, dziennikarką; ukończyła historię teatru, choć nigdy nie pracowała w zawodzie. Przez pewien czas była nauczycielką polskiego. W latach '90 reżyserowała program telewizyjny "Tata, a Marcin powiedział"; wydała sporo książek dla młodzieży ("13 poprzeczna", "Wystarczy, że jesteś", "Niebieskie nitki") i tyleż dla dorosłych (saga "Cukiernia pod Amorem", "Podróż do miasta świateł"). 

Spotkanie zaczęło się od nieukrywanego zdumienia pani Małgosi z obecności mężczyzn na sali. Zaraz po tym okazało się, że chłopaki to uczniowie technikum, a przyszli razem z nauczycielką. Korzystając ze sposobności, pani Gutowska-Adamczyk zaczęła opowiadać o mężczyznach - o tym, że nie czytają, o wymaganiach kobiet wobec nich, o miłości, o życiu, o samej sobie i o pisaniu książek. Tak właściwie to o wszystkim. Autorka "Cukierni pod Amorem" okazała się być osobą kochającą obszerne dygresje - raz zapomniała, na jakie pytanie odpowiada :P 

Ponadto pani Małgorzata wciąż okazywała swoje poczucie humoru. Wszyscy zebrani wciąż wybuchali śmiechem, ona sama zresztą też - na przykład kiedy jakiś chłopak wszedł do biblioteki i przestraszył się niespodziewanym widokiem natychmiast wyszedł. Autorka wyznała, że nie lubi pisać (to pamiętam wyjątkowo dokładnie, jak powiedziała do pewnej dziewczyny - "tak, możesz to sobie zapisać - Nie.Lubi.Pisać.", za to lubi mieć napisane - podobnie, jak mamy nienawidzą gotować, ale ugotowane mieć lubią. O swoich dziełach mówi skromnie i nie ukrywa, jak męczyła się pisząc je, jak wiele razy miała ochotę rzucić wszystko w diabły. Uważa, że nie ma autora, który pisząc miałby motywacje inną niż kasa i sława ("może oprócz Kafki, wariat"). Osobiście ma marzenie, aby w każdym mieście stał jej pomnik, ale wie też że takim pomnikiem są jej książki. Na pytanie, kim chciała bym w dzieciństwie bynajmniej nie odpowiedziała pisarką, ale... woźnicą. ("kiedy słyszałam jak tak ładnie przeklinają - tu pani Małgosia podała bardzo oryginalny przykład takiego przekleństwa - to jak mi się to miało nie podobać?")

Zadałam też pytanie, na którego odpowiedź liczyłam od bardzo, bardzo dawna - a mianowicie, dlaczego "Cukiernia pod Amorem" kończy się pozostawiając tyle wątków niezamkniętych? Autorka odrzekła, iż wierzy, że otwarte zakończenie pozostawia po sobie emocje i nakazuje na rozmyślanie o książce jeszcze przez jakiś czas; iż wierzy, że zakończenie takie jest lepsze dla jej fanów. Pozwala mieć nadzieje. 

Jedna starsza pani natomiast zadała także bardzo trafne pytanie - czy umieszczenie akcji w Gutowie jest aluzją do nazwiska 

autorki? Okazuje się, że nie, że to tylko taki żart :)

Na tym zdjęciu mam minę jaką mam, ale zdjęcie robione na szybko, bo za pierwszym razem nie chciało się zrobić, a nie chciałam blokować kolejki. 

Na samym początku pani Małgorzata zapytała mnie, jak mam na imię, ponieważ zauważyła, że byłam tam najmłodsza. Nawet pochwaliła moje włosy, huehue. I chyba trochę się zdziwiła, że czternastolatka czytała "Cukiernię..." ;)

 Jestem baaaaaaaardzo zadowolona z tego spotkania. Pierwszy raz miałam okazję poznać autorkę powieści, które uwielbiam - a na dodatek autorka ta okazała się osobą nader sympatyczną. Mi pozostaje oczekiwać drugiego tomu "Podróży do miasta świateł" oraz kolejnej serii, którą zapowiedziała dziś pani Małgosia... a Wam zabranie się za "Cukiernię pod Amorem", jeśli wciąż jest ona przed wami :)

Wszyscy uczestnicy spotkania dostali w prezencie takie zakładki :)