Kamienie na szaniec (2014)

Omawialiście może kiedyś w szkole Kamienie na szaniec? To była dość nietypowa książka, którą o dziwo wszyscy przeczytali, prawda?

Teraz jednak obawiam się, że ta wysoka frekwencja czytelnicza skończy się wraz z nakręceniem adaptacji. Miałam okazję obejrzeć ją właśnie wczoraj. Nawiasem mówiąc, pewnie już wiecie, że tyle jest na jej temat opinii, ile jej odbiorców. A jaka jest moja?

Czy znajdzie się ktoś, kto nie kojarzy Rudego, Zośki i Alka? Są to trzej młodzi Warszawiacy, z własnymi pragnieniami, marzeniami, odczuciami. Od nas różnią się jednak tym, że mają nieszczęście żyć podczas II wojny światowej. Nie zostawiają jednak wszystkiego w rękach żołnierzy - postanawiają bronić Ojczyzny i działać przeciwko okupantowi, choćby mieli to przepłacić życiem.

Powiedzcie mi, proszę, czy ze mną jest coś nie tak?

Dlaczego stale muszę hejtować filmy/książki, które wszystkim się podobają? I nie mówię teraz o recenzentach, tylko o swoich znajomych. Bo okej, w wielu tekstach napisano, że jest to czysta komercja, że reżyser (Robert Gliński) tworząc scenariusz musiał myśleć o trzynastoletnich dziewczynach jako odbiorczyniach. Ale co z tego? Ja to wiem, i Wy to wiecie. Ale nie wiedzą tego moje koleżanki, które patrzyły na mnie krzywo w odpowiedzi na moje krzywe spojrzenie, gdy w łazience wyjmowały z torebek mleczko do demakijażu, ponieważ wypłakane na filmie łzy zrobiły swoje. Które twierdziły, że jestem bez serca, gdyż nie uroniłam ani jednej łezki i nie zakrywałam oczu podczas okrutnych scen. I wreszcie - które od dwudziestu czterech godzin dyskutują nad wyglądem trzech głównych bohaterów. Zatem błagam, powiedzcie, że to z nimi, a nie ze mną!

Przede wszystkim zawiodła mnie emocjonalna strona Kamieni na szaniec. Reżyser nie daje szansy przywiązać się odbiorcy do bohaterów, tylko od razu - że tak to ujmę - wali z grubej rury. A jak można płakać za osobami, których się nie zna? Bo to chyba oczywiste, że nikt się na tym filmie nie śmiał. Ale trochę mniej oczywiste jest dla mnie zużycie na nim trzech paczek chusteczek. A bardzo wątpię, żeby kioski miały takie zyski na tych artykułach higienicznych, gdyby aktorzy byli brzydcy jak noc listopadowa.

I po drugie, tu nic w sumie nie przemawia do tej uczuciowej strony natury człowieka. W związku z tym, że to film, niełatwo jest ukazać wewnętrzne emocje bohaterów. I według mnie reżyser właśnie nie podołał temu zadaniu. Jedyne co może "przemówić" do duszy wrażliwców, to nieustannie lejąca się krew, od jakiejś piętnastej minuty do samego końca. Nie dość, że obrzydliwa, to chyba do tego stopnia pochłonęła reżysera, że zapomniał o przesłaniu, jakie powinny nieść ze sobą Kamienie na szaniec - czyli waga przyjaźni, odwagi, miłości do ojczyzny. I do innych ludzi. A przyjaźń Rudego (Tomasz Ziętek), Zośki (Marcel Sabat) oraz Alka (Kamil Szeptycki) została tu gdzieś pominięta. Z naciskiem na Alka, który na ekranie pojawił się może ze trzy razy. Strasznie żałuję tego, bo w książce to właśnie on wzbudził we mnie największą sympatię! Natomiast gra Ziętka i Sabata jest chyba jedynym elementem filmu, któremu nic nie można zarzucić. Chłopaki spisali się na medal - a warto wspomnieć, iż są debiutantami! Jeśli chodzi o bardziej doświadczonych aktorów, to nie mogę nie wspomnieć o Annie Dereszowskiej (mimo tego, że pojawiła się  zaledwie na chwilkę), ponieważ jest jedną z moich ulubionych polskich aktorek.

Zdziwiło mnie także pojawienie się kilku scen erotycznych (z czego jedna tuż po śmierci jednego z bohaterów, no naprawdę) oraz miliona innych zmian. O ile te ostatnie jestem w stanie zrozumieć, bo nie ważne są tu szczegóły, a ogół tej tragicznej historii, to owe sceny utwierdzają mnie tylko w przekonaniu, kto miał być odbiorcą Kamieni na szaniec. Bo przecież jak można pójść na film bez seksu...

Moja opinia, że książka w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto góruje nad filmem, nie zmieniła się. Adaptacja Kamieni na szaniec rozczarowała mnie, choć mniej wybrednych odbiorców powinna zadowolić. Mimo wszystko zostanę przy polecaniu papierowego oryginału. 

Moja ocena: 6/10