Prawdziwy cud

Czy ktoś jeszcze zauważył, że na pytanie "jesteś optymistą czy pesymistą?" większość ludzi odpowiada "realistą"? Nie bardzo jestem w stanie to zrozumieć. Przecież człowiek jest stworzony do robienia sobie nadziei, chyba że po prostu ma odmienny charakter. Natomiast rzekomym realistą jest się według mnie do czasu, kiedy w życiu przychodzi pora na prawdziwą wiarę w coś. A prędzej czy później każdy z nas będzie pragnął - i może nawet go dozna - swojego małego cudu. 

Jeremy Marsh jest dziennikarzem naukowym, który zajmuje się demaskowaniem fałszywych zjawisk nadprzyrodzonych. Udaje się do Boone Creek - małego miasteczka pośrodku niczego - aby rozwiązać tajemnicę nawiedzonego cmentarza. Jest pewien, że mu się uda, gdyż nie wierzy w rzeczy pokroju "niemożliwe, a jednak". Na miejscu poznaje zaś prześliczną miejscową bibliotekarkę - Lexie Darnell. Kobieta jawnie pokazuje swój brak zainteresowania, ale czy potrafiłaby sprawić, aby mężczyzna przeżył pierwszy w swoim życiu prawdziwy cud?

Zaryzykuję, że każdy kojarzy nazwisko Sparks. A przynajmniej tytuły takie jak Pamiętnik czy List w butelce. Tak więc wszyscy którzy przynajmniej raz zetknęli się z historią stworzoną przez Króla Romansu, wiedzą, iż toczy się ona zazwyczaj banalnym torem, zbudowanym przez kogoś - przez życie? - bardzo dawno temu. I że nie zaskakuje niczym świeżym, oryginalnym. Ale nie tego spodziewałam się po Prawdziwym cudzie. W innym wypadku byłabym bowiem srodze rozczarowana. Miałam natomiast nadzieję na lekką rozrywkę i chwilę wzruszenia. I rzeczywiście, po raz kolejny zetknęłam się z fantastycznie oddanym klimatem Południa, barwnymi jak tęcza opisami i namiętnymi uczuciami. Tak, Sparksowi zdecydowanie należy się pod tym względem medal. 

Patrząc na to obiektywnie zupełnie nie mam pojęcia, co widzę w książkach pana Nicholasa. Na dobrą sprawę jedna jest podobna do drugiej, można się w nich dopatrzeć wyraźnego schematu postępowania głównych bohaterów, a od pierwszej - dosłownie - strony przewidzieć zakończenie. A jednak... mają w sobie pewien nieodparty urok, który nie pozwala się oderwać, a zwyczajne z pozoru zdarzenie potrafi naprawdę poruszyć. I przywrócić wiarę w znaczenie małych codziennych gestów, które są zazwyczaj początkiem wielkiej miłości. 

Może Prawdziwy cud nie wzruszył mnie do łez jak Pamiętnik, ani nie wzbudził we mnie niepokoju jak Bezpieczna przystań, ale i tak jestem pod wrażeniem. Może znaczenie miał fakt, że akurat naszła mnie ochota na romans, a może że po prostu z natury jestem romantyczką. Jednak uważam, że i tak trzeba mieć ogromny talent, aby z tak mainstreamowej historii zrobić bestseller. 

Zauważyłam też, że mimo iż cała powieść jest zdecydowanie tuzinkowa, to bohaterowie szablonowi już nie są. Tak samo jest zresztą z ludźmi - każdy skrywa inne tajemnice, ma inne motywy postępowań, uczucia, inną historię. I jest inaczej odbierany przez bliźnich. W tym wypadku sympatią obdarzyłam Jeremy'ego. Może nie był on najbliższą mi możliwą postacią, ponieważ ja jestem raczej skłonna wierzyć w cuda, ale w każdym razie o wiele bardziej niż Lexie. Nienawidzę takich postaci, które wycofują się, ponieważ boją się zranienia. Ale z drugiej strony, to właśnie ona była gotowa wierzyć w niemożliwe. Każdy kij ma dwa końce. 

Prawdziwy cud spełnił wszystkie moje oczekiwania. Jest to książka wywołująca uśmiech, obiecująca kilka godzin rozrywki i idealna do czytania na dworze w te pierwsze gorące dni. Mimo że poniekąd banalna, to mająca w sobie to coś (nie dajcie się jednak zwieść, bo zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło!). Cieplutko polecam wszystkim romantykom!

Moja ocena: 7/10