Tracąc zdolność do szczęścia (Wybacz mi, Leonardzie - Matthew Quick)

Czy dopada Cię depresja z powodu listopadowej pogody? Czujesz się samotny? Chociaż raz w życiu zadałeś sobie pytanie "po co to wszystko"? Jesteś nastolatkiem? Okej, w takim razie wcale nie musisz mieć skłonności samobójczych. Wybacz mi, Leonardzie jest w sam raz dla Ciebie!

Leonard Peacock kończy 18 lat. Goli głowę na łyso i przygotowuje cztery prezenty, które musi dostarczyć przyjaciołom przed końcem dnia. Kiedy to zrobi, zabije odziedziczonym po dziadku Waltherem P38 Ashera Beala. A potem, aby dokończyć uroczyste obchodzenie urodzin, popełni samobójstwo. 

Czytałam już dwie powieści Quicka (Poradnik pozytywnego myślenia i Niezbędnik obserwatorów gwiazd) - obie podobały mi się, ale nie wyróżniały się z gromady innych książek, które przeczytałam w minione wakacje. Żadna też nie była tak dziwna, jak Wybacz mi, Leonardzie. Tak dziwna - ani tak dobra. Najnowsza książka Quicka (wydana w Polsce) to prawdziwy majstersztyk! Zapraszam na recenzję - mam tyle do powiedzenia! 

Nie od początku byłam do tej książki przekonana. Albo raczej - do jej głównego bohatera. Fabuła zapowiadała się obiecująco, natomiast Leonard... Leonard irytował. W głównej mierze swoją tendencją do analizowania wszystkiego (kto zadaje milion pytań na minutę? jak ktoś taki w ogóle zasypia?), choć znalazłoby się też kilka innych jego wad. Ale z czasem chłopak stał mi się naprawdę bliski, wystarczyło po prostu przyzwyczaić się do niego. Pod odrobinę denerwującą maską krył się pogrążony w depresji, zdesperowany samotnik - będący niemalże sam na świecie (bo czy liczy się matka, którą własny syn zapisuje w telefonie jako "projektantka mody Linda"?), wyalienowany ze środowiska znajomych, gotowy posunąć się do ostateczności. Trochę podobny do Holdena Caulfielda z Buszującego w zbożu, a trochę do Małego Księcia (pod względem braku zdolności do zrozumienia dziwactw dorosłych). Podczas kilku godzin lektury stał się moim najbliższym przyjacielem. I, zupełnie o tym nie wiedząc, bardzo mi pomógł. Musicie wiedzieć, że podeszłam nader emocjonalnie do Wybacz mi, Leonardzie. I choć żal było mi opuszczać quickowską Filadelfię, to końcówka powieści - dokładniej jej ostatnie zdania - zdecydowanie podniosła mnie na duchu. 

Nie mogę nie wspomnieć też o kunszcie autora, który poprawia się z każdą kolejną jego książką. Wybacz mi, Leonardzie to mimo wszystko nie tylko krzyk Leo o pomoc. To także wiele trafnych życiowych spostrzeżeń, czasem zabawnych, a czasem zmuszających do refleksji... Listy z przyszłości i wspomnienia bohatera nakładające się na siebie... Przemyślna, szczegółowa konstrukcja z wieloma wątkami zazębiającymi się ze sobą... A poza tym - uwaga, uwaga! - przypisy Leonarda. Pierwszy raz w życiu spotkałam się z takim zabiegiem i muszę przyznać, iż był niesamowicie oryginalny i ciekawy!

Wybacz mi, Leonardzie to książka, której się nie czyta: ją się połyka. 

Książka, która w pewien osobliwy sposób pokazuje, że tylko wariaci są coś warci. I równie pokrętnie przywraca wiarę w świat, jeśli na moment zwątpiłeś. Ukazuje że nie jesteś sam, mimo wszystko.
Książka, którą pokochasz całym sercem. Musisz się tylko pospieszyć! Jeśli sięgniesz po nią jako dorosły, może być już za późno!

Chciałbym wierzyć, że ludzie melancholijni mają przynajmniej szansę na szczęście w dorosłym życiu.

ja też, Leo.