Anioł też człowiek... (Tam, gdzie spadają anioły - Dorota Terakowska)

Zdarza ci się powiedzieć, że ktoś rozwiał twoje marzenia? Zniechęcił do czegoś? Lub - podciął ci skrzydła? Z pewnością. Całe szczęście, że ludzkie "skrzydła" tak szybko, zazwyczaj, odrastają. Co innego anielskie. 

Wyobraź sobie teraz, że jesteś czyimś aniołem stróżem. Bronisz go przed złem świata i przed samym sobą, kiedy nagle coś (ktoś?) pozbawia cię twoich skrzydeł. Jesteś bezsilny i bezbronny. Nie możesz nic zrobić. Jak się zachowasz? I co uczyni twój podopieczny? Na te pytania musi odpowiedzieć sobie Ave, bohater mojej obecnej lektury szkolnej - Tam, gdzie spadają Anioły. 

Książka Terakowskiej, chociaż lektura, jest lubiana przez młodzież. Chyba nie spotkałam się jeszcze z osobą, która - jeśli ją oczywiście przeczytała - powiedziałaby, że jest ona nieciekawa! Natomiast ja będę tu niestety wyjątkiem. Może ze względu na liczbę przeczytanych już książek; widoczny kontrast pomiędzy dziełem autorki Poczwarki a książkami na przykład Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk? Nie wiem. Prawda jest jednak taka, że podczas kiedy moja przyjaciółka określiła Tam, gdzie spadają Anioły mianem "uduchowiającej", mnie ona nie natchnęła zdecydowanie. 

Wiecie, że lubię tajemnice w książkach. Gwoli ścisłości - w wielu przypadkach tylko ona jest mi potrzebna do szczęścia. Dzieło Terakowskiej jest natomiast całkowicie jej wyzbyte i zwyczajnie czarno-białe. Od razu wiadomo, kto jest dobry, a kto zły; kogo należy lubić, a kim gardzić. Nie jest nawet wielką zagadką, dokąd cała historia zmierza oraz w jaki sposób się skończy. Nuda. Nie ma tu miejsca na samodzielne myślenie - a przecież dedukowanie, co stanie się potem, jest w czytaniu najprzyjemniejsze! 

Poza tym w książce raziły mnie strasznie pseudomądrości wciskane na chybił-trafił w dialogi. Pomijając nawet to, że w żaden sposób nie odnosiły się one do prowadzonej rozmowy, utrudniały oporną już i tak lekturę i sprawiały wrażenie, jakby autorka myślała sobie "o, tu wstawię złotą myśl!" - w moim odczuciu nie mówiły one o niczym konkretnym. Dużo słów, a mało w nich sensu, rozumiecie? Słowem: klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. 

Kiedy już jesteśmy przy dialogach, warto wspomnieć także o osobach prowadzących je. Nie można ich określić mianowicie inaczej, niż dwuwymiarowi (z powodu wymienionego dwa akapity wyżej) i schematyczni. Zapracowani rodzice, niedopilnowane dziecko, opiekuńcza babcia dwie uliczki dalej. Nic szczególnego. O wiele ciekawsza wydawała mi się sąsiadka zwana przez główną bohaterkę, trzynastoletnią Ewę, Panią Samą - szkoda tylko, że poświęconych było jej łącznie zaledwie kilkanaście stron. Ona na pewno nie zrobiłaby czegoś tak naciąganego jak uwierzenie w anioły ze strony na stronę...

Chyba zdążyliście się już zorientować, że Tam, gdzie spadają Anioły zdecydowanie mnie nie porwała. Myślę mimo wszystko, że to dobrze, iż jest ona lekturą. Powinna spodobać się komuś, kto jest bardzo religijny; natomiast ktoś, kto i tak nie wierzy, na pewno podejdzie do niej sceptycznie. Wydaje mi się, że została ona stworzona dla ludzi, który wierzą tak połowicznie, jak ja. Na mnie może akurat nie zadziałała, ale kto wie, jak będzie z tobą? Może przeczytanie jej jest zapisane w twoim przeznaczeniu? Spróbuj!