Szukając lekarstwa na utratę samego siebie (Lawendowy pokój - Nina George)

Rzadko kiedy trafiam na książkę, która samym swoim tytułem sprawia, że moje serce zaczyna bić w rytm słów "chcę ją przeczytać!". Ostatni raz - w lipcu, kiedy przeczytałam opis i zobaczyłam zapierającą dech w piersiach okładkę Lawendowego pokoju. Prawdę mówią nie przeczytałam nawet ani jednej jego recenzji. Wiedziałam tylko tyle, że wszyscy go kochają i że ja także pragnę go pokochać. Czy się udało? A jakże! Tylko dlaczego musiałam czekać na to tak długo?

Poznajcie Jeana Perdu - księgarza, który czyta w ludzkich duszach z równą lekkością jak słowa na kartkach. Prowadzi Aptekę Literacką, w której dobierając właściwe książki leczy złamane serca, żałobę po utracie bliskich i zwykłą samotność. Mężczyzna nie potrafi jednak pomóc sam sobie: od 21 lat próbuje pogodzić się z odejściem swojej kochanki... Do czasu, aż znajduje list od niej, odbija od portu i w towarzystwie dwóch kotów, ośmiu tysięcy książek i jednego początkującego pisarza wyrusza na jej poszukiwanie. 

Według mnie jednym z najważniejszych aspektów każdej pozycji jest jej atmosfera. Bez odpowiedniego klimatu ani rusz wczuć się w opowiadaną historię, choćby była najsmutniejsza czy najpiękniejsza na świecie. Na szczęście Lawendowy pokój jest jedną z ostatnich książek, o których można by powiedzieć, że nie mają właściwego nastroju. Jest on przepełniony wszystkim tym, co kocham: tajemnicą i zapachem starych stron; kurzem dawno nieotwieranych książek oraz tego, co było i nie wróci. Poza tym nie wolno zapomnieć o niepozbawionym smaku humorze i stylu autorki przypominającym mi ten najpiękniejszy możliwy - zafonowski. Jednak to nie dlatego dzieło Niny George tak idealnie wpasowuje się w moje literackie gusta. Po prostu jest to książka pełna poezji, nostalgii i miłości wartej przenoszenia dlań gór. Opowiada o strachu przed życiem i samym sobą oraz utracie marzeń, które już dawno przeminęły. Daje nadzieję, że na każdego czeka gdzieś miłość, dla której będzie się gotowym spontanicznie wsiąść w statek i płynąć dniami i nocami. Emanuje tysiącem różnych emocji, z którymi bohaterowie muszą sobie radzić bez żadnego znieczulenia - a czytelnik razem z nimi. I przede wszystkim, wypełnia puste miejsce w sercu niczym puzzel o lawendowej barwie. 

Muszę niestety przyznać, że czasem miałam jednak wrażenie, jakbym czytała same luźne, niepowiązane ze sobą w żaden sposób sentencje; bez obecności jakiejkolwiek fabuły. Fakt faktem nie jest ona najmocniejszą stroną Lawendowego pokoju - w gruncie rzeczy opiera się właściwie jedynie na walce z przeszłością, w której stawką jest najwyższa wygrana: miłość. Postacie powieści również nie sprawiły, abym pragnęła zaprzyjaźnić się z nimi czy choćby je poznać. Mimo to najważniejsze według mnie było tu przesłanie - i co jak co, ale akurat ono było niesamowite i z pewnością wyrównywało wspomniane małe niedoskonałości.

Lawendowy pokój nie jest pozycją idealną, tak samo zresztą jak jego bohaterowie, ich wybory oraz samo życie. To po prostu książka dla poszukiwaczy - świata, czy samych siebie - której nie można określić w inny sposób niż - kochana. Uwierzcie, gdybyście kiedyś wybrali się do Apteki Literackiej z prośbą o radę, Perdu poleciłby Wam właśnie tę książkę. Musicie ją więc przeczytać! Chyba nie zignorowalibyście wskazówki najwrażliwszego księgarza na świecie? 

Cała miłość. Wszyscy umarli. Wszyscy, z którymi zetknęliśmy się w życiu. Oni są jak rzeki wpadające do oceanu naszej duszy. Jeżeli nie będziemy chcieli o nich pamiętać, ocean wyschnie.