"Kiedy ktoś napotka kogoś, kto buszuje w zbożu..."

Kojarzycie Szukając Alaski Greena, prawda? Wiem na pewno, że wielu z Was już dawno przeczytało debiut Zielonego. I nawet ja, choć do tej pory się z nim nie zapoznałam, byłam bardzo zainteresowana mnogością pozytywnych recenzji i opinii. W wielu z nich wyczytałam, że książka porównywana jest do "przełomowego Buszującego w zbożu". I tu zaczyna się dzisiejszy post. Oryginalność tytułu od razu zrobiła na mnie niemałe wrażenie. Postanowiłam więc sprawdzić, czy treść jest równie warta uwagi. Czy odpowiedź okazała się twierdząca? Przekonajcie się sami!

Holden Caulfield jest nastolatkiem, ale nie takim do końca normalnym. Zdaje się myśleć zupełnie inaczej niż jego znajomi, a także być od nich pod wieloma względami dojrzalszy - i przez to czuje się samotny. Prawie wszystko go irytuje. Kiedy chłopak dochodzi do wniosku, że ma dość, po prostu ucieka ze szkoły. Wyrusza do Nowego Yorku, gdzie chce rozpocząć nowe życie. Czy szesnastolatkowi udaje się to?

Nie potrafię dokładnie określić, czego spodziewałam się po Buszującym w zbożu, ale na pewno nie jest to to, co otrzymałam. Wyobrażałam sobie chyba, że Salinger pisze podobnie do Greena - zabawnie, lekko, trochę ironicznie (mówię teraz o Papierowych miastach, bo jak mówiłam - Alaska jest wciąż przede mną). Prawda natomiast przedstawia się troszeczkę inaczej. Niełatwo jest mi dobrze dobrać słowa, ale odbieram styl autora jako trochę mroczny. A na pewno... szary. Jednak nie w znaczeniu "nijaki", o nie! Szary jest raczej świat widziany oczami Holdena. Jakby... nie spełnił jego oczekiwań. A więc zupełnie inaczej niż u Zielonego, gdzie bohaterowie zazwyczaj tryskają optymizmem. Mimo to Holden jest aż niewiarygodnie prawdziwy. Młody, a więc często głupi i naiwny. Czasem dziecinny, a czasem niesamowicie poważny. Nie potrafiący przestać się śmiać, aby w pięć minut później być na powrót przygnębionym beznadzieją świata. Samotny. Poszukujący swojej drogi. I siebie.

Lepiej nigdy nikomu nic nie opowiadajcie. Bo jak opowiecie - zaczniecie tęsknić.

Z chłopakiem łączyło mnie milion różnych cech i chyba właśnie dlatego nie mogłam go polubić. Rzadko kiedy darzę sympatią postacie podobne do mnie, gdyż wyraźnie widzę wtedy swoje wady. Holden więc przez znaczną część książki okropnie mnie irytował, co utrudniało mi lekturę (i nie pomagała mi w niej też okropnie powolna akcja). Poza tym główny bohater miał strasznie denerwującą tendencję do powtarzania co dwa zdania "słowo daję", "szalenie" bądź "fakt". Na początku mało od tego nie oszalałam, potem jednak zdołałam się jakoś przyzwyczaić. No i jedno muszę Holdenowi przyznać - miał on poczucie humoru. Czarne jak sama noc, ale jednak niezwykle skuteczne. Dzięki jego uwagom raz za razem wybuchałam śmiechem (co było dość niezręczne, biorąc pod uwagę fakt, że książkę czytałam w głównej mierze w pociągu). A ponadto wcale nie tak łatwo jest znaleźć inteligentnego bohatera powieści młodzieżowej. Holden na szczęście taki był. Miał dryg do zauważania rzeczy, które w jakiś sposób mi umknęły, dzięki czemu miałam parę dłuższych refleksji.

Buszujący w zbożu może nie jest najlepszą książką, jaką w życiu czytałam, ale nie żałuję jego lektury. Wydaje mi się, że jest to jedna z tych pozycji, które każdy powinien przeczytać choć raz. Każdy w końcu "buszuje" szukając swojej drogi. A co jak co, ale autor ma na pewno talent do wczuwania się w skórę nastolatka. I z pewnością nie jest to moja ostatnia książka Salingera. Więc może nie jakoś szczególnie entuzjastycznie, ale - polecam. 

Moja ocena: 6/10