Pretty Little Liars - Kłamczuchy

O Pretty Little Liars było już głośno, kiedy dwa lata temu dołączyłam do blogosfery, a z tego co wiem, było o niej głośno jeszcze na dłuugo przed tym. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że szum dookoła serii pani Shepard rośnie współmiernie do ilości wydawanych jej tomów. Nie miałam jednak szczęścia, jeśli chodzi o możliwość zapoznania się z pierwszym tomem. Najpierw bezskutecznie przez ponad rok wyczekiwałam nań w bibliotece, natomiast kiedy wreszcie pojawiła się okazja wymiany, nie byłam już taka pewna, czy książka mi się spodoba. Trzeba to jasno ustalić: od jakiegoś czasu nie trawię młodzieżówek. Zwykle uważam je za puste, bezsensowne i mdłe. I z Kłamczuchami poniekąd nie było inaczej... z tym, że jakimś cudownym sposobem, mam wielką ochotę na kolejny tom! Co się stało? Zobaczcie sami!

Aria, Spencer, Emily, Hanna i Ali są najlepszymi przyjaciółkami. Najładniejsze i najpopularniejsze w szkole, całowane przez najprzystojniejszych chłopców i zapraszane na najfajniejsze imprezy. Wszystko dzięki Alison - każdy chce być taka jak ona. Do czasu aż znika w tajemniczych okolicznościach... 

Mijają trzy lata. Drogi zrozpaczonych przyjaciółek rozchodzą się. Wszystkie rozpoczynają nowe życia, ale jednocześnie nie zapominają o sekretach powierzonych Ali. Sekretach, które ktoś wydaje się znać i przypomina im o tym w zagadkowych smsach. Ale przecież Alison zniknęła, to nie może być ona. A może wcale nie zniknęła?

Jak wspomniałam, jest to typowa młodzieżówka. Nie usłyszycie ode mnie tego, że jest inaczej, bo byłoby to kłamstwem. Prawda jest taka, że Kłamczuchy w znacznej mierze to tylko seks, cycki i markowe ubrania. Zdaję sobie z tego sprawę. Ale jednocześnie książka ta działa jak potężny magnez, który uniemożliwia ci oderwanie się od niej, aż poznasz ostatnie słowo. Liczne brudne sekrety, miłość, nienawiść, nieciekawe nałogi... wszystko to idealnie odzwierciedla rzeczywistość współczesnej młodzieży. Bohaterki wydają się przez to czasem wyjątkowo bezmyślne i irytujące, ale z drugiej strony wiem też, że ja i moi znajomi często sami nie jesteśmy lepsi. I dlatego to pogubienie młodziutkich przecież dziewcząt wzbudzało niejednokrotnie moje współczucie. 

Wciąż tu jestem, suki. I wiem o wszystkim. 

                                                                         A. *

Każda z bohaterek jest zupełnie inna. Aria marzy o towarzyskim życiu, odpowiadającym temu, jakiego zaznała w trakcie pobytu w Islandii. Życie Spencer to jedna wielka rywalizacja ze starszą siostrą. Emily czuje, że nie ma prawa do podejmowania własnych decyzji, bo o wszystkim decydują za nią rodzice. Hanna panicznie boi przytycia i wrócenia do dawnej figury. O Ali natomiast nie wiemy prawie nic, poza tym że nieźle namieszała w życiu swoich przyjaciółek. I że znała ich największe tajemnice, które albo musiała wyjawić komuś przed swoim zniknięciem, albo... 

Muszę przyznać, że do gustu najbardziej przypadła mi Aria, a zaraz za nią - Spencer. Nie znaczy to jednak, że o losach Emily i Hanny nie czytało mi się ciekawie. Wręcz przeciwnie! Akcja pędzi tu na każdej stronie, a wszystkie wątki poprowadzone są w sposób tak interesujący, że nie ma tu ani chwili na nudę. Naprawdę, jest to jeden z tych tytułów, które czyta się na raz. 

Kłamczuchy niesamowicie mnie zaskoczyły! Byłam przekonana, że książka zupełnie mi się nie spodoba, a skończyło się na tym, że mam przeogromną ochotę na tom drugi - Bez skazy. Prawdę mówiąc wątpię, żebym przeczytała całą tę serię, ale na kilka tomów na pewno się skuszę. Seria wydaje mi się zdecydowanie przyjemna, wakacyjna, niesztampowa i godna polecenia.

Moja ocena: 7/10

* Bo przecież to nie byłaby recenzja "Kłamczuch", gdybym nie zamieściła tego cytatu:)