Jeśli zostanę

Czasami nachodzi mnie ochota na przeczytanie czegoś lekkiego i niezobowiązującego. W tym przypadku padło na Jeśli zostanę, do której przekonał mnie świetny trailer zbliżającej się ekranizacji. Ciekawiła mnie główna bohaterka wiolonczelistka oraz - jak słyszałam - niebanalna poruszająca historia. I wiecie co? Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje, bo jeszcze nie tak dawno z całą pewnością skrytykowałabym i tę książkę, i inne które ostatnio recenzowałam, nie zostawiając na nich suchej nitki. Może ma na mnie wpływ letnie rozleniwienie, a może zdarzenia w życiu prywatnym, nie wiem. Ale faktem jest, że Jeśli zostanę naprawdę mi się spodobało.

Siedemnastoletnia Mia ma dwa marzenia - dostać się na Juilliard School, gdzie mogłaby w pełni rozwinąć swoje umiejętności wiolonczelistki, a także żyć ze swoim chłopakiem Adamem długo i szczęśliwie. Jej życie jest wręcz idealne. Pełne smutków i radości, łez i śmiechu. Nie zamieniłaby je na żadne inne... aż Ktoś podejmuje decyzję za nią. Mia traci w wypadu rodziców, a sama trafia na OIOM. W niesamowity sposób może obserwować swoje ciało i zdarzenia z boku. Musi podjąć trudną decyzję - zostać, i stawić czoła życiu zmienionemu o 180 stopni, czy zamknąć oczy i odpłynąć?

Zacznę od tego, że słusznie byłam zaciekawiona postacią Mii ze względu na jej grę na wiolonczeli. Bez niej dziewczyna byłaby sympatyczna, ale... zwykła. Nie wyróżniająca się niczym z tłumu innych postaci literackich. A wiolonczela dodała jej niepowtarzalnego uroku, a dodatkowo zbliżyła mnie z nią. Bo może nie gram akurat na wiolonczeli, ani nawet muzyki poważnej, ale zdecydowanie potrafię zrozumieć wielką miłość do instrumentu, słuchanie z głośników wcześniej wykonywanych utworów, i tak dalej. Autorka świetnie poradziła sobie z realistycznym oddaniem "relacji" dziewczyny z jej instrumentem. Tak samo zresztą jak z jej chłopakiem. Miłość Mii i Adama nie była z gatunku tych, co wybuchają nagle i niespodziewanie, a potem równie szybko się wypalają. Jako czytelnik mogłam obserwować poznawanie się pary, potem stopniowo coraz mniejsze onieśmielenie, aż wreszcie prawdziwe uczucie - wszystko dzięki temu, że przez znaczną część książki Mia po prostu wspomina, próbując zdecydować czy warto zostać. W związku z tym odbiorca nie spędza aż tak dużo czasu w przygnębiającym szpitalu, tylko raczej w domu głównej bohaterki. Więc mimo, że zdarzenia na OIOMie naprawdę mogą poruszyć (nie spodziewałam się tego, ale w jednym momencie nawet płakałam), to wiele razy trafia się też okazja do szczerego śmiechu z ironicznego ojca dziewczyny, czy klnącej jak szewc jej matki.

Jeśli zostanę porusza też wiele ważnych tematów. Na przykład, co jest łatwiejsze: życie czy śmierć? Kto jest większym egoistą: chora osoba decydująca się na odejście, czy jej bliscy myślący tylko o tym, jak poradzą sobie bez niej? Czy jest po co żyć, nie mając nikogo bliskiego przy sobie? Książka, choć krótka i z pozoru lekka, zmusza do paru dłuższych refleksji. I nawet mimo przewidywalnego zakończenia sprawia, że zdecydowanie nie można przejść koło niej obojętnie.

Książka pani Forman mocno mnie zaskoczyła. Spodziewałam się przeciętnego czytadła, a otrzymałam historię która na parę dni zawładnęła moim sercem. Może to nie najambitniejsza, ani nawet najoryginalniejsza na świecie historia, ale z pewnością warta przeczytania. Polecam. 

Moja ocena: 7/10