O przemijaniu pięknych chwil (Baśniarz - Antonia Michaelis)

Antonia Michaelis podbiła swoim Baśniarzem wiele, wiele serc. I nawet jeśli druga wydana przez Dreamsa jej książka nie była przyjęta aż tak ciepło, to mnie akurat zaczarowała. Dlatego więc marzyłam o przeczytaniu dzieła, które pokochali już dokładnie wszyscy - przecież musiało oznaczać to, że jest jeszcze lepsze. A jak przedstawia się rzeczywistość?

Życie Anny nie jest niezwykłe. Ma miłych rodziców, niesamowicie sterylne mieszkanie, jest niezła w grze na flecie, a przygotowania do matury idą jej dobrze. Żyje w bańce mydlanej oddzielającej ją od imprezujących rówieśników... Do czasu, aż bańka pęka, a dziewczyna znajduje małą lalkę - należącą, jak się okazuje, do młodszej siostry Abla Tannateka: szkolnego dealera, tajemniczego outsidera i wagarowicza. Dziewczyna zaczyna go śledzić i przypadkiem wpada na niecodzienną historię z nutą grozy i kropel krwi. A może tylko baśń?

Jak wspomniałam, miało być mrocznie, klimatycznie, baśniowo. Tymczasem okazało się, że  Baśniarz to w gruncie rzeczy kalka Dopóki śpiewa słowik (a raczej na odwrót, ale nie zmienię kolejności, w jakiej czytałam obie książki). Ma wszystkie cechy tej powieści, ale jest uboższy o mniej interesującą i niezwykłą fabułę. Wszystkie nagromadzone tajemnice mają strasznie przyziemne wyjaśnienia, dopatrzeć się można kilku nieścisłości, zakończenie nie jest nie do przewidzenia. Brakowało mi też jakiegoś niedopowiedzenia, dzięki któremu miałabym mocnego kaca książkowego, niedosyt jak stąd do wieczności i równie wielką ochotę na Tygrysi księżyc, który notabene czeka u mnie na półce. 

Ale moment. Nawet jeśli zupełnie nie porwał mnie wątek miłosny, który w moim odczuciu wziął się trochę znikąd, i nie przekonała mnie snuta przez Abla baśń (która mimo to w kunsztowny sposób przeplata się i łączy z właściwą historią), niby największy atut tej książki - to jednak nie będę wspominała Baśniarza źle. W gruncie rzeczy był on niesztampowy i niemalże można było czuć mróz oszraniający kartki. A czytało się go w naprawdę szybkim tempie i przyjemnej atmosferze. Zdecydowanie nie był zły. Tylko raczej - przeciętny. Może nawet trochę mniej niż przeciętny. Jednak nic nie poradzę, że przed lekturą naczytałam się setek opinii wychwalających książkę pod niebiosa - i że czytałam ją, w przeciwieństwie do większości ich autorów, już po Dopóki śpiewa słowik? Nie mówię, że nie było tu powodów do emocji. Myślę że były - poruszone zostały naprawdę ważne tematy, i to w niebanalnych słowach. A jednak skończyło się to tak, że tu, gdzie inni płakali, ja nawet nie mrugnęłam. 

Żebyśmy się zrozumieli: ja naprawdę nie żałuję lektury Baśniarza. Uważam, że to dość dobra książka, ale niestety na pewno nie niezwykła. Ale jednak - warta przeczytania, chociażby po to, żeby mieć zdanie. Nie usłyszycie ode mnie niczego cieplejszego, ale i tak myślę, że powinniście ją przeczytać. Jeśli nie naczytaliście się zbyt wielu pochlebnych recenzji, powinna do Was przemówić. 

Powiem chwili... - szepnęła. - ...zatrzymaj się, jesteś tak piękna.