Cukiernia pod Amorem - Zajezierscy

Rodzina uważana jest za jedną z najważniejszych wartości - obdarza cię ona bowiem troską, miłością, wsparciem. Ale nie ma wyjątków - każda rodzina posiada jakąś historię, którą powtarza się przez pokolenia. W moim przypadku są to czterej mężowie prababci (a co za tym idzie - wielu jej wnuków i prawnuków w całym kraju i nie tylko!). A jeśli rodzina zapisana już tylko na kartach historii wcale nie była święta - a więc godna opowieści? Jeśli jedyną pamiątką po czyimś istnieniu będzie tajemniczy pierścień? 

Wnuczka właścicielki uznanej przez pokolenia Cukierni Pod Amorem dowiaduje się o bezcennym znalezisku archeologów - mumii kobiety z pięknym, starym i wartościowym pierścieniem. Iga uznaje, że jest to zaginiony pierścień jej pradziada. Postanawia rozwiązań zagadkę brzmiącą: skąd pierścień wziął się w rękach tej kobiety? Odpowiedź na pytanie "kto go ukradł" miała już bowiem gotową. W międzyczasie dowiaduje się wielu pikantnych szczegółów o swojej rodzinie. 

Przeszło sto lat wcześniej rodzi się Tomasz Zajezierski - ostatni pan pałacu Zajezierskich. Żyje z zasadami adekwatnymi do dziewiętnastego wieku i szuka majętnej narzeczonej. Nie przejmując się nią, wdaje się w romans z dwoma innymi kobietami. Jego właściwa narzeczona także nie jest święta, a dodatkowo ma kilku adoratorów, którymi zwyczajnie nie jest zainteresowana. Jej siostra znajduje się w podobnej sytuacji. Włączając w to czarownicę i kilku podstępnych Rosjaninów, otrzymujemy wyborną mieszankę charakterów.

Na początku podziękuję comiesięcznej rozdawajce barwinki, dzięki której otrzymałam tę książkę. :3

"Cukiernia pod Amorem" stała na mojej półce pełne dwa miesiące - tyle zajęło mi dojrzenie do tej lektury. Pełna zapału wreszcie wzięłam się za nią, ale już na starcie czekała mnie mała przeszkoda, a mianowicie styl. Łagodnie mówiąc: nie najlżejszy. Przez pierwsze dwieście stron musiałam koncentrować się na czytaniu! A co z pozostałymi trzystoma stronami, zapytacie. Mianowicie były one, jednym słowem, rewelacyjne. Jak i cała książka, z perspektywy czasu oczywiście. 

Najważniejszym walorem jest tu pióro autorki, które jest niezwykle kształtne i obrazowe (ta zaleta nie jest chyba dla nikogo niespodzianką, bo na wyobraźnię działa tutaj już sam tytuł!). Chodzi mi zarówno o opisywanie postaci i sytuacji, jak i klimat XIX wieku - oddany dokładnie i z pasją. Oczarowały mnie zwłaszcza tradycje i zwyczaje ówczesnych ludzi. Realizmu dodaje słownictwo bohaterów - styl ich wypowiedzi podczas okupacji różnił się diametralnie od dialogów z roku 1995. 

Jestem zachwycona także kreacją bohaterów. Do czynienia mamy z tak różnorodnymi charakterami - przy tym tak doskonale przedstawionymi - na jakie trudno natrafić. Weźmy też pod uwagę, że bohaterów jest wielu, ale nie istnieje coś takiego jak problem z zapamiętaniem ich. Pani Gutowska-Adamczyk pisze z wyobraźnią, jakiej można tylko pozazdrościć. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że być może to był zamierzony efekt. Początek niezbyt ciekawy, natomiast reszta - fenomenalna. Zapewne autorka chciała dać czytelnikowi ostatnią szansę na odwrót - kiedy przebrnie już się bowiem przez ową feralną czołówkę, nie da się już oderwać od "Zajezierskich"! Życie odbiorcy staje się życiem bohaterów, a przerwa nadchodzi dopiero w momencie, kiedy oczy zaczynają niedomagać. 

I wreszcie ta "najprzyjemniejsza" zaleta:  miłość, miłość, miłość! Tak naprawdę to ona jest spiritus movens tej historii. A kiedy miłość mogła być ciekawsza niż w mojej ulubionej epoce - w XIX wieku, kiedy to małżeństwa brane były z konieczności, a prawdziwe uczucia skrzętnie tajone? Czytaniu towarzyszy współczucie dla nieszczęśliwie zakochanych bohaterów, złość na tych niecnie wykorzystujących swe uwodzicielskie umiejętności. Pod podsumowaniu tego wszystkiego wynik jest jednoznaczny: zachwyt i wypieki na twarzy. 

Reasumując: "Cukiernia pod Amorem: Zajezierscy" to wyśmienity utwór, który imponuje ogromną liczbą tajemnic, zagadek, humoru, wątków miłosnych, intryg oraz niedomówień. Oceniam go na 8/10 i polecam wszystkim fanom XIX wieku, zagadek, miłości i przepysznych jagodzianek. 

Wyzwania:

Z literą w tle

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 3,4 cm