Czas na modlitwy się skończył (Jako w piekle, tak i na Ziemi, 2014)

Już dawno nie oglądałam horroru, który sprawiłby, że myślałabym o nim ze strachem po ciemku. 

Co właśnie zresztą robię, pisząc ten tekst o wpół do drugiej w nocy.

Chodzi o Jako w piekle, tak i na Ziemi - młodziutki horror, który poleciła mi koleżanka, ze słowami, że na pewno mnie przerazi. Opowiada on grupce młodych ludzi, którym przewodzi rudowłosa Scarlett, poszukujących Kamienia Filozoficznego. Kierując się wskazówkami znalezionymi na nagrobku Nicholasa Flamela, udają się do katakumb znajdujących się pod Paryżem. 

Od razu dostrzegłam, że film ma w sobie sporo potencjału. Od razu mnie do siebie zachęcił i zlikwidował wszelkie myśli, aby go wyłączyć. Co prawda tematyka *grupka młodych ludzi udająca się do tajemniczego/groźnego/nawiedzonego/ciemnego/wszystko naraz miejsca, bez drogi powrotu, nagrywająca wszystko* pojawia się w co najmniej połowie powstałych horrorów, ale chociaż Jako w piekle, tak i na Ziemi właściwie niczym się od reszty nie różni, to odebrałam go jako o wiele bardziej interesujący. Niezmiennym zostaje jednak to, że gdy z miejsca poznajemy pięć czy sześć postaci, których właściwie nikt nie przedstawiał z imienia i nazwiska, a w katakumbach jest ciemno, to ja zaczynam się gubić. Jak dla mnie wszyscy archeolodzy mogliby mieć przyczepione plakietki z imieniem na czole, byłoby łatwiej. Jednakże dowodząca wyprawy - Scarlett - na szczęście w zdecydowany sposób odróżniała się od swoich towarzyszy. Wywarła na mnie naprawdę mocne wrażenie! Wciąż nie mogę się nadziwić jej determinacji i odwadze. Uwielbiam takie postacie! 

Poza tym pewnie nie będzie niespodzianką, że w podziemiach panuje niezły chaos, wszyscy wołają się w jednym momencie, sporo rzeczy po prostu nie widać (przez ciemność, zawalenia się korytarzy, et cetera) - a to także nie ułatwia zrozumienia, co właściwie dzieje się na ekranie. Od czasu do czasu jednak to się udaje, a wtedy - klękajcie narody! Jako w piekle, tak i na Ziemi oprócz mistrzowsko skonstruowanej fabuły, może pochwalić się zapierającymi dech w piersiach detalami. Mam na myśli przede wszystkim wszystkie misterne, związane z teologią pułapki zastawione 600 lat wcześniej. Wszystkie zasadzki zazębiają się ze sobą w ścisły sposób, a jedna jest bardziej wymyślna od drugiej. Nieraz nie umiałam wydukać z siebie nic innego niż pełne podziwu "ooo"!

Najciekawiej jednak zaczęło się robić, kiedy grupka zeszła tak nisko, że znalazła się... sami zgadnijcie, gdzie. Reżyser przeszedł sam siebie! Doszłam jednak do wniosku, że niestety, mimo wszystko, nie jest to straszne. Jako w piekle, tak i na Ziemi potraktowałam raczej jako mrożący krew w żyłach thriller, a nie przerażający horror. Nie spotkamy tu szatana czyhającego za rogiem, za to raczej swoje najmroczniejsze lęki i demony przeszłości. Film w świetny sposób przedstawia wizję piekła reżysera, z którym w pełni się pod tym względem zgadzam! Przesłanie to jedna z najmocniejszych stron Jako w piekle...

Nie jest to najlepszy film, jaki obejrzałam, ale na pewno pozytywnie odróżnia się od innych podobnych sobie. W czasie oglądania nie przeraża ani trochę - jedynie fascynuje i nie pozwala oderwać od siebie oczu - ale zmienia się to w nocy, gdy gaśnie światło. "Strach" nie jest tu najlepszym słowem, ale na pewno trudno jest przestać o nim myśleć. I chociaż prawie na pewno do niego już nie wrócę, to jednak analizować będę jeszcze długo. Gorąco polecam!