Cukiernia pod Amorem: Hryciowie

Druga wojna światowa, jedno z najbardziej okrutnych starć ludzi. Pośród zamieszania towarzyszącego krwawym walkom Adam Toroszyn, syn sławnej Giny Weylen, po raz pierwszy poddaje się uczuciu miłości. W tym czasie jego matka zostaje porwana przez okupantów, zmaga się z nimi... oraz z pustką po zaginięciu ukochanego - czyli problemem identycznym do Celiny Cieślak po latach.

Natomiast w roku 1995 Iga Hryć, studentka zarządzania, próbuje rozwikłać zagadkę rodzinnego pierścienia znalezionego w podziemiach miasta. Dziewczyna poznaje niedoszłego ukochanego babci, a także jego przystojnego choć cechującego się impertynencją wnuka. Czy Idze uda się rozwiązać tajemnicę klejnotu Salomei?

Nie macie pojęcia, jak cieszyłam się na tę ostatnią wizytę w gutowskiej Cukierni Pod Amorem! Po dwóch poprzednich tomach, które mnie po prostu urzekły, miałam bardzo wysokie wymagania co do tomu wieńczącego serię. W planach miałam długą i podniosłą recenzję mającą przekonać każdego sceptyka. A kiedy przyszedł na to czas... nie wiem co napisać. Bo zamiast robić notatki - czytałam, czytałam, czytałam. Z walącym sercem i wypiekami na twarzy. Po 300 stronach zorientowałam się, że nie zapisałam ani jednego spostrzeżenia... Ale cóż poradzić? Autorka pisze tak, że nie da się przerwać lektury. Pomysłowo, ciekawie, obrazowo i sugestywnie - bardzo często miałam wrażenie, że opisywane wydarzenia faktycznie miały miejsce. Swoją rolę w tym odegrały również plastyczne opisy... oraz realizm tragedii drugiej wojny światowej. Wszelkie okrucieństwa okupantów wydawały się tak rzeczywiste (no cóż, w końcu takie właśnie były), że łzy cisnęły się do oczu. Autorka podjęła także niezbyt popularny, bo drażliwy temat polskich Żydów.

"Swojego szczęścia nie możesz uzależniać od innych ani tym bardziej od losu, musisz je budować sama. Powinnaś być silna, bo tylko tacy ludzie bywają szczęśliwi, a tę moc czerpie się z własnego wnętrza, z pokus, którym uda ci się oprzeć, z odnoszonych codziennie małych zwycięstw nad własnymi słabościami; z plonu, jaki przyniesie twoja praca."

Mimo dwutorowej akcji i co za tym idzie, wielu zdarzeń, nie sposób było się pogubić. Pani Małgosia wszystko bowiem przemyślała i dopracowała. Duża liczba postaci oraz wiążąca się z nią takaż liczba wątków również nie sprawiła autorce trudności. Bohaterowie są mistrzowsko wykreowani, z własną osobowością i motywami działań; wszyscy odgrywają jakąś rolę w historii.

Jedynym mankamentem jest tu otwarte zakończenie. Mimo moich nadziei, wiele tajemnic pozostało nieodkrytych, nawet jeśli sporo rzeczywiście zostało rozwikłanych. Ale tu już chyba decyduje kwestia gustu; niektórzy lubią takie otwarte furtki.

Podsumowując: "Cukiernia pod Amorem" to seria, jakich mało: kusząca niebanalnymi historiami przedwojennych dworów mazowieckich, niedomówieniami, humorem, intrygami, a przede wszystkim "zapachem" gutowskich jagodzianek. Z satysfakcją mogę orzec, iż autorka stanęła na wysokości zadania: tom wieńczący godnie trzyma poziom poprzedników. Jestem niezmiernie zadowolona, że zapoznałam się z tą serią i czuję ogromny smutek, że to już koniec... Ale zawsze czeka na mnie jeszcze prequel, "Róża z Wolskich". Serię polecam wszystkim, nie pożałujecie jeśli tylko darzycie sympatią literaturę miłosną!

Moja ocena: 9/10

Wyzwania:
Z literą w tle
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 2,8 cm