Dzieci Cienie: Wśród zdradzonych, Wśród notabli

Od zawsze powtarzam: ludzie nie doceniają tego, co mają. Potem to tracą i zaczyna się żal do siebie. Bo czy ktoś, kto nigdy nie chorował, a nagle zapadł na śmiertelną chorobę, cieszył się kiedykolwiek prawdziwie ze swojego bijącego serca? Czy szczęściarze mieszkający koło biblioteki i nie korzystający z niej wiedzą o swoim farcie? Chociaż to trochę co innego, bo oni nie widzą nawet, co tracą.. Ale czy Ty, który czytasz te słowa, w pełni doceniasz szczęście mieszkania w domu, prawo wychodzenia na ulicę, możliwość najedzenia się do syta?

Przy tym ostatnim przykładzie zapewne skrzywiliby się Luke Garner oraz Nina Indi, nielegalne - z powodu powszechnego (ale czy na pewno?) głodu - trzecie dzieci. Ukrywać musieli się od zawsze - aż do momentu zdobycia fałszywych dokumentów. Wtedy dwójka trzynastolatków zaczęła na własną rękę walczyć o swoje prawa, pokonując wszelkie trudny - od pierwszego zakochania się, po wszechobecną fałszywość.  Wszystko po to, by kiedyś wyjść na ulicę z dumnie podniesioną głową i zamiarem wykrzyczenia światu "jestem trzecim dzieckiem!" bez konsekwencji na horyzoncie.

Na pierwszy tom (a właściwie to dwa) serii trafiłam właściwie przypadkiem - wygrałam go w konkursie. Gdyby nie ten zbieg okoliczności, prawdopodobnie nigdy nie sięgnęłabym po książkę. Moje zdanie na jej temat było pozytywne, aczkolwiek nie entuzjastyczne. Czy poziom dwóch kolejnych części serii poświęconej tak zwanym "cieniom" odrasta od poziomu pierwszych?

W tym momencie powinnam napisać, co czułam na pierwszych stronach powieści. Niestety, nie mogę tego uczynić, ponieważ zapoznanie się z kilkunastoma początkowymi kartkami zajęło mi niespełna kilka minut. Styl pisania autorki jest bowiem niewiarygodnie lekki (często odnosiłam wrażenie, że aż zbyt), niemal dziecinny. Ale dzięki temu tempo czytania jest niezwykle szybkie, a czytelnik przewraca kolejne strony już tylko machinalnie, nawet nie zauważając tej czynności. Znaczenie ma tu też wartka akcja oraz poczucie humoru pani Haddix. Co jak co, ale to trzeba jej przyznać: śmiechem wybuchałam nie raz, i nie dwa. Chociaż nawet pomimo tych zalet, nie powiedziałabym, iż nie można się od tej książki oderwać. Nie wciąga jakoś szczególnie; lekturę można przerwać w każdym momencie. Bo choć oryginalna - nie jest specjalnie ambitna. I przez to nie zostaje na długo w pamięci, a już na pewno nikt nie powie o niej "wybitna".

Wielki plus dla autorki za kreację bohaterów. Dwójka głównych bohaterów mogła pochwalić się swoją osobowością, własnymi motywami działań i uczuciami. Te ostatnie zostały ukazane bardzo dokładnie i realistycznie (zwłaszcza walka wewnętrzna i rozdarcie Niny), mimo trzecioosobowej narracji. Postać dziewczynki jednak niezbyt przypadła mi do gustu. Nie chodzi o to, że irytowała mnie. Po prostu nie przepadam za takimi personami - niepewnymi siebie, patrzącymi wstecz. Bardzo polubiłam natomiast poznanego już przeze mnie w poprzednim tomie Luke'a noszącego fałszywe imię Lee. Chłopiec był odważnym i zdeterminowanym idealistą, który dążył konsekwentnie do swoich celów. Nie sposób było nie obdarzyć go sympatią.

Kłamstwa. Kłamstwa, tajemnice, niedomówienia. Nieodzownie towarzyszą one bohaterom, są jednymi z największych walorów "Dzieci cieni". Drugi tom w dużej mierze dotyczy bowiem działań ruchu oporu. Wiele zaistniałych sytuacji ma po pięć wersji, a już zadaniem czytelnika jest domyślenie się, kto (ktokolwiek?) mówi prawdę. Odgadnięcie sprawia wielką satysfakcję, ale już samo snucie przypuszczeń jest przyjemne. 

Reasumując "Wśród zdradzonych, wśród notabli" jest utworem ciekawym, ale nie wyróżniającym się od innych tego typu historii. Poleciłabym go niewymagającym osobom, szukającym miłej acz nie prominentnej lektury oraz oczywiście tym, którzy przeczytali poprzednie części przygód Luke'a. Książkę oceniam na 7/10; mimo wszystko będę ją ciepło wspominać.

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 2,6 cm