Saga Księżycowa: Cinder

Czasami wydaje się, że jeśli jedna historia - jak ta o osieroconej biednej dziewczynie, balu organizowanym przez księcia i pomocy dobrej wróżki, czyli bajka zwana dalej Kopciuszkiem - obiegnie cały świat w najróżniejszych formach, to nie da się wymyślić już żadnego nowego jej wyglądu. Wyjątkiem będzie tu książka Marissy Meyer, która swoim debiutem zmieniła motto przewodnie Kopciuszka brzmiące "nigdy nie mów nigdy", na "możesz wszystko". Na pierwszy rzut oka różnica jest znikoma, ale po przeczytaniu "Cinder" robi się znacząca.

Nowy Pekin, 126 lat po zakończeniu IV wojny światowej. Całą Ziemię dręczy śmiertelna, nieuleczalna choroba - lutemosis. Cinder, szesnastoletni cyborg, utrzymuje siebie, swoją opryskliwą i wyrachowaną opiekunkę prawną oraz jej dwie córki... pracą mechanika. Pewnego dnia stragan dziewczyny odwiedza sam książę Kaito. Jednak tego samego popołudnia młodsza siostra Cinder zapada na niebieską gorączkę. Adri, opiekunka Cinder, wydaje tę ostatnią w ręce lekarzy, jako królika doświadczalnego. Równa się to oczywiście z wyrokiem śmierci. Dziwnym trafem szesnastolatka okazuje się być odporna na chorobę. Będąc w królewskim laboratorium, po raz kolejny spotyka Księcia - jego ojciec, sam cesarz, także walczy z lutemosis i w związku z tym chłopak przygotowuje się do objęcia rządu i ogłoszenia zaręczyn z okrutną królową Levaną. Wspólnota Wschodnia pragnie bowiem pokoju z planetą królowej. Cinder i Kai zaczynają się niebezpiecznie do siebie zbliżać, ale książę w dalszym ciągu nie zdaje sobie sprawy, iż dziewczyna jest cyborgiem... i tak musi zostać. Czy miłość wygra? Jaką rolę odgrywa w tym wszystkim przeszłość nastolatki?

Nigdy wcześniej nie przyszłoby mi do głowy, że kolejna historia inspirowana "Kopciuszkiem" może być świeża i oryginalna. A jednak tak właśnie się stało. Autorka doskonale wykreowała książkową rzeczywistość osadzając miejsce akcji w przyszłości pełnej androidów, maszyn i cyborgów, dopracowując ją w każdym szczególe. Wykazała się przy tym nieprzeciętną wyobraźnią. 

Meyer pisze lekko, aczkolwiek ciekawie. Nie posługuje się wulgaryzmami czy kolokwializmami; akcja jej dzieła może pochwalić się dynamiką. Dzięki tym wszystkim walorom od "Cinder" nie sposób sie oderwać, a tempo czytania jest błyskawiczne.

Swoją rolę w wystawieniu końcowej przeze mnie oceny odegrało również stworzenie nieszablonowej, niczym nie przypominającej bajkowego Kopciuszka głównej bohaterki. Cechuje się ona pewnością siebie, rozsądkiem, umiejętnością ripostowania, władaniem sarkazmem. I co najważniejsze - nie irytowała mnie swoim zachowaniem. A to rzadko się zdarza jeśli chodzi o nastoletnie bohaterki książek. 

Polubić da się także Kaia. Perspektywa władzy nie przewróciła mu w głowie; nie uważał się za najlepszego, najmądrzejszego, najprzystojniejszego, ale nie był też sztucznie cichy czy nieśmiały. Był - tutaj wielkie słowo - normalny. Od innych baśniowych królewiczów różnił się jednak wrodzoną inteligencją. A ja to sobie cenię. 

"Cinder" jest bardzo przewidywalna, ale jest to jej cały urok. W końcu to baśń! W żaden więc sposób nie odbieram tego jako wadę. Zaskoczyło mnie natomiast niekonwencjonalne zakończenie, różniące się od finałów innych tego rodzaju historii.

Koniec końców mogę orzec, iż pierwszy tom Sagi Księżycowej jest niezwykłym utworem pozostawiającym po sobie niedosyt i chęć sięgnięcia po kolejną część. Oceniam go na 9/10 i polecam wszystkim. 

Dodam, że było to moje pierwsze spotkanie z literaturą science-fiction. I wypadło bardzo pozytywnie. 

Wyzwania: 

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 2,9 cm