Tędy do raju

Dom to instytucja, o której marzy wielu. I bynajmniej nie chodzi tu o dach nad głową (który też jest obiektem pożądania, ale to już inny temat). Mam na myśli ciepło domowego ogniska, zasiadanie z rodziną - bo tylko ona będzie przy tobie zawsze - przy kominku (lub, jeśli go brak - stole) i dzielenie się wrażeniami dnia... Kusząca perspektywa, nieprawdaż? Szkoda tylko, że prawdziwy dom jest już zjawiskiem coraz rzadszym...

Piętnastoletnia India Jones wraz z rodzicami-bankrutami przeprowadza się po raz kolejny. Tym razem "przystankiem" został londyński dom jej ciotki. Niestety, dziewczyna nie ma okazji poznać bliżej nowe miejsce, bo zajęci nowymi pracami rodzice zrzucają odpowiedzialność opiekowania się nastolatką na barki wspomnianej już wyżej cioci, przebywającej wtenczas w Grecji. India spotyka w samolocie chłopaka - Joe'go - poznanego w Londynie... Tylko dlaczego zawsze w jego obecności robi coś głupiego? Wyobcowana, osamotniona i przytłoczona brakiem zainteresowania rodzicieli, dziewczyna zapisuje się na kurs medytacji. Marzy o znalezieniu siebie, pogodzeniu się z rzeczywistością; odpowiada na pytania o sens życia, miłość i szczęście. 

Książka ta zalegała na mojej półce od dobrych kilku lat. Postanowiłam zmienić ten stan rzeczy, ale bynajmniej do lektury mnie nie ciągnęło. I z przykrością muszę stwierdzić, że... miałam rację.

Pierwszym co rzuciło mi się w oczy, była kreacja głównej bohaterki oraz jej najlepszej przyjaciółki (bądź co bądź nieodzownej w tego typu utworach...). Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego! Piętnastolatki okazały się być pustymi, infantylnymi dziewczynami, obowiązkowo tragicznie niezrozumianymi przez świat, czekającymi z upragnieniem na pierwszą miłość, z dwoma tematami do rozmowy: chłopcy i ubrania. Szczerze mówiąc myślałam, że autorkę stać na więcej oryginalności. Dodatkowo obie nastolatki miały niepokojąco ubogie słownictwo; co drugi wyraz był kolokwializmem (chociaż może lepsze to niż wulgaryzmy, których na szczęście nie było wcale). Przykład? "Ma 17 lat (...) i jest totalnie super", "przyjrzawszy się mu stwierdziłam, że wygląda superbosko". Takich określeń nie używają nawet prawdziwi nastolatkowie, więc można wnioskować z tego to, iż pani Hopkins ma bardzo niskie o nas mniemanie. 

Kolejną wadą będzie schematyczność - m.in. rodzice nie mający czasu dla córki. Tak, to jest smutne, ale nie widzę potrzeby, aby wciskać ten problem w już i tak szablonową historię. Złość na rodziców, bunt, czy - przy tej sytuacji przymknęłam oczy i wyszeptałam 'błagam, tylko nie to' - zakochanie się od pierwszego wejrzenia, w zupełnie obcej osobie, poznanej (czy też raczej: spotkanej) w minimarkecie.  Można ironicznie rzec: jak romantycznie. Ponadto obiekt uczuć bohaterki był tak zwanym "badboyem", czyli typem spod ciemnej gwiazdy, za którym ciągnie się sznut złamanych serc. To zauroczenie się samo w sobie było sztuczne, ale kiedy India wciąż potykała się, oblewała napojami, czyli słowem: wygłupiała przed Joe'm, moja nadzieja na wyższy poziom w głębi książki umarła. 

Spodobał mi się natomiast pomysł na kurs medytacji. Mądrości Sensei'a (krótkie refleksje dotyczące życia i naszego pobytu na Ziemi) były trafne i prawdziwe; wymagały też chwilowego zastanowienia się. Zaletą jest tu także długość utworu: 200 stron, które czyta się szybko acz niechętnie. Summa summarum nasza droga przez mękę trwa jednak tylko jeden dzień, a tyle można jeszcze wytrzymać.

Podsumowując "Tędy do raju" to książka pozbawiona jakiegokolwiek potencjału, którą ma się ochotę wyrzucić przez okno po pierwszych 10 stronach... Oceniam ją na 4/10. Nie poleciłabym jej nikomu - chyba, że miłośnikowi gatunku, a i to nieszczególnie. Moim zdaniem nie nadaje się ona nawet jako lekka lektura na plażę, bo kiedy utwór jest kilka razy lżejszy aniżeli powinien, to też nie jest dobrze. 

Wyzwania:
 Przeczytam tyle, ile mam wzrostu: 1,6 cm