Co łączy Cmentarz Zapomnianych Książek z Don Kichotem?

Dwa miesiące temu miałam okazję zwiedzić Barcelonę. Bez ustanku myślałam wtedy o tym, że gdzieś pode mną mogą kryć się tysiące, dziesiątki tysięcy ukrytych przed ludzką zawiścią książek. Niemożliwe było wtedy niemyślenie o dziełach Zafona, ale trudne jest także podczas zwykłych dni. Pierwsze wejście do świata Sempere'ów jest jak nieświadome zaakceptowanie tego, iż rozmyślać o nim będziesz aż do końca swoich dni. I wyczekiwać kolejnych książek swojego Mistrza. A kiedy już dorwiesz taką... zobaczcie zresztą sami.

Ciężko jest streścić fabułę książeczki, która ma zaledwie 60 stron. Zupełnie łatwo jest natomiast określić, na jakie nurtujące wiernego czytelnika Zafona pytania ona odpowiada. Jaka jest przeszłość tajemniczego wydawcy Davida Martina? Co autor Don Kichota z La Manchy - Miguel de Cervantes - robił w Barcelonie? I wreszcie: skąd wziął się Cmentarz Zapomnianych Książek?

Zawsze gdy tylko kończę czytać jakąś książkę Zafona, jestem całkowicie wyprana z emocji, zdolna jedynie do ogłaszania całemu światu "to było niesamowite!". Już z pierwszym zdaniem geniusz autora uderzył we mnie z całą mocą, choć oczywiście uderzenie to było proporcjonalnie do długości mniejsze. A kiedy będąc na 18 stronie musiałam przerwać ze względu na obiad i w związku z tym próbowałam na głos wykrzyczeć, jaką cudowną historię mam zaszczyt właśnie czytać, nie dałam rady. Zaniemówiłam z wrażenia. Bo znowu przyszło mi odwiedzić Barcelonę, choć tym razem XVI/XVII wieczną, i znowu została ona przedstawiona w klimacie mrocznej baśni pełnej magii, namiętności, uniesień oraz upadłych aniołów. Tylko w skróconej wersji, i z rycerzami w tle. Oczywiście nie można też zapomnieć o Miguelu de Cervantes. Wplątanie go w całą tą zawiłą historię okazało się mistrzowskim (a jakże by innym) posunięciem, a zakończenie...! Proza Zafona po prostu mnie uskrzydla. Uzupełnia braki piękna w mojej duszy. I uwrażliwia na to piękno. Jest jak pajęcza sieć, która łapie w pułapkę serce czytelnika. Sieć utkana z poetyckich, acz przepełnionych humorem, mrokiem i nostalgią słów. Zaplątanie się w nią jest największą możliwą rozkoszą. 

(...) nawet jeśli życie nie jest snem, to przynajmniej jest spektaklem, w którym okrutny absurd opowieści snuje się zawsze pośród kulis, a między niebem a ziemią nie ma większej i skuteczniejszej zemsty niż wykuwanie, słowo po słowie, piękna i przemyślności, by odnaleźć sens w bezsensie rzeczy.

Wiecie, kiedy po ostatnich słowach i wielkim "wow!" przytuliłam do siebie Księcia Parnasu, poczułam bijące od niego ciepło. Na pewno pochodziło od mojej rozpalonej emocjami skóry, z którą stykała się książka, ale przez chwilę mimowolnie pomyślałam, że to tak jakby książka miała serce. Ale nawet jeśli nie ma tego organu, to z pewnością ma duszę, jak cała seria, przypaloną zresztą nienawiścią i ogromnymi porywami serca. O niej mogę mówić bez końca, ale po  prostu brakuje mi słów, żeby opisać moją miłość do całej twórczości Carlosa Ruiza Zafona jako taką. I jak na złość, nikt nie wymyśla żadnych nowych, aby mi to ułatwić! Chyba więc przestanę o niej myśleć, po prostu się jej oddam. A zamiast o codziennych troskach, będę myślała o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Czy jest jakaś różnica, skoro i tak wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło?

Moja ocena: 10/10

Że to niby koniec? (Millenium #3 - Zamek z piasku, który runął)

Porozmawiajmy przez chwilę o wymaganiach odnośnie zwieńczeń różnych serii. Zazwyczaj one są tym wyższe, im bardziej podobały nam się poprzednie tomy. Jeśli cudowna saga kończy się banalnie, to traci w naszych oczach. Jeśli zaś dość słaba kończy się fantastycznie, to wszystko się mniej więcej wyrównuje. Sama zwykle nie mam problemu z nadmiernymi oczekiwaniami, gdyż preferuję jednotomówki. Tym razem jednak było inaczej. Przyszło i sięgnąć po (niestety) ostatnią część serii, której poprzednie dwa tomy wcisnęły mnie głęboko w fotel. Czy Larsson uzyskał podobny efekt i w Zamku z piasku, który runął?

Lisabeth Salander postrzelona trafia do szpitala. Dwie pary drzwi na od swojego ojca, którego próbowała zamordować siekierą. Śledztwo obraca się przeciwko niej, a Sapo chcąc zapobiec wycieku informacji robi wszystko, by zamknąć ją w klinice psychiatrycznej. Czy Mikaelowi Blomkvistowi uda się dowieść, że jest niewinna?

Zacznę od tego, że każda książka Larssona jest grubsza od poprzedniej. A to przeraża, i to nieźle. Wszyscy członkowie mojej rodziny wyrazili swoje zdumienie, gdy zobaczyli tę 800-stronicową cegłę, a moje nie było wcale mniejsze. Pocieszałam się jednak "przecież to Larsson, pochłonę ją w trzy dni". Cóż... nie do końca. 

To jest właśnie wada trzeciej części Millenium. Gdyby była o połowę krótsza, byłaby idealna. A tak to - ile można czytać o tym samym? Zwłaszcza z dwutygodniową przerwą, jak ja? To się zaczyna nudzić. I męczyć, bo przez znaczną część marzyłam o końcu, jednocześnie delektując się stylem Larssona. To skomplikowane. Autor wciąż pisze przecudownie, czyta się go szybko i zaciekawieniem, nawet nie próbując domyślać się, jak to się skończy. I naprawdę żałuję, że to ostatnia książka Larssona i ostatnia część Millenium (nie zamierzam czytać żadnego tomu napisanego przez kogoś innego), ale też cieszę się, że wreszcie piszę tę recenzję. Bo prawda jest taka, że Zamek przy swoich poprzednikach wypada naprawdę słabo. Nie ma już niewyjaśnionego morderstwa, bo przecież wiemy, co się stało w Goteborgu. Nie ma zbytniej akcji, bo główna bohaterka leży w szpitalu, obserwujemy więc niemal wyłącznie śledztwo. A w związku z tym, że Lisabeth leży w szpitalu, to i nie przewija się ona przez zbyt wiele stron powieści. Jednak kiedy już się pojawiała... Jej, nie bez powodu jest ona jedną z moich ulubionych postaci fikcyjnych. Przeczytałam w życiu dobrych kilkaset książek, a jeszcze w żadnej nie spotkałam bohaterki o tak złożonej, wielowarstwowej i skomplikowanej osobowości. Nigdy nie wiadomo, jak Lisabeth postąpi. Jest szorstka, wulgarna i stale rani swoich przyjaciół. Odpycha od siebie wszystkich i wszystko, za licznymi tatuażami i kolczykami zasłaniając swoje wnętrze. A wszystko to spowodowane zostało wydarzeniami z przeszłości, które próbuje ustalić Blomkvist. Był taki moment pod koniec, kiedy ze zdziwienia nad jednym z jej zachowań dosłownie otworzyłam usta ze zdziwienia. A właśnie, wracając do tematu - zakończenie. To nie tak, że nie spełniło moich wymagań. To raczej cała ta książka. Samo zakończenie było idealne, perfekcyjnie wieńczące tę genialną serię. Lepszego Larsson nie mógł wymyślić. 

Mimo wszystko będę wspominała ten tom naprawdę ciepło - podobnie zresztą jak cała serię. Jestem świadoma, że już prawdopodobnie do końca życia nie na trafię na żadną choćby w połowie dorównującą geniuszem tej. Taką historię wymyśla się raz na milion... I nawet mimo drobnych wad - Boże, jak to może być koniec?

Moja ocena: 7/10

Pierwsza próba z Munro

Niecały rok temu, w związku z przyznaniem Literackiej Nagrody Nobla, wybuchła fala na czytanie książek nagrodzonej Alice Munro. W moich oczach nie była jednak czymś złym, bo w widoczny sposób różniła się od mody na na przykład Igrzyska śmierci. Munro nie czytano, aby się tym pochwalić (chyba, że powiedzmy ktoś ma wyjątkowo snobistycznych znajomych, ale pomijając), a po to, żeby ją znać. Bo w końcu musi być warta poznania, skoro została laureatką tak ważnej nagrody. Osobiście chciałam sięgnąć po coś z jej twórczości jeszcze w dniu, w którym poznałam jej nazwisko. A wyszło, jak wyszło. Okazja nadarzyła się dopiero teraz. Jak przedstawiają się moje wrażenia?

Widok z Castle Rock zaczyna się od czterech wysnutych na podstawie kilku zdobytych listów opowiadań z przodkami Munro w roli głównej. Brzmi ciekawie, ale czy jest w praktyce - nie powiedziałabym. Prawdę mówiąc strasznie wynudziłam się czytając te cztery opowiadania. Wyczekiwałam wtedy końca książki i nawet rozważałam jej porzucenie, czego zwykle nie robię. Bo nawet jeśli miejscami udało mi się wciągnąć, to jednak w głównej mierze akcja stała w miejscu i ponadto dało się dostrzec wyraźny przerost formy nad treścią. Bo styl Munro jest rzeczywiście rewelacyjny i niebanalny. Ale co z tego, skoro na początku opisywała praktycznie wielkie nic?

Przejdźmy jednak do dalszych opowiadań. Bo tu już sprawa się poprawiła. Autorka porzuciła swoich niezbyt ciekawych przodków i zaczęła pisać o sobie. Nie zawsze, jak wspomniała w przedmowie, trzymając się faktów - ale za to naprawdę ciekawie. Mówiła o rzeczach ważnych - swoim dzieciństwie, potem młodości, domu rodzinnym, rodzeństwie, pierwszej miłości czy przygotowaniach do ślubu, ale generalnie poświęciła uwagę małym, nieistotnym sytuacjom, na które ktoś postronny nie zwróciłby uwagi, ale za to właściciel wspomnień myśli o nich do końca życia.Wyróżnić muszę tu Leżąc pod jabłonią, bo podczas lektury zapomniałam o całym bożym świecie! Wiele razy się uśmiechałam i tyleż razy marszczyłam brwi, ale podobne reakcje miałam w sumie także przy pozostałych tekstach. Po ukończeniu ostatniego spojrzałam na zdjęcie pani Alice i pomyślałam, że teraz nie jest już dla mnie fotografią kogoś zupełnie obcego. Ale co było tu prawdą, a co nieprawdą? - tego trzeba się już domyślić. 

Doszłam także do wniosku, że główną wadą Widoku z Castle Rock (i pewnie również pozostałych książek autorki) jest to, że są one zbiorami opowiadań. A z nimi niekoniecznie jestem za pan brat. Ile razy zdołałam się mocno wciągnąć, tyle razy opowiadanie się kończyło, a ja musiałam poznawać nowych bohaterów, nowe sytuacje. Moim zdaniem Munro najlepiej wyszłaby, gdyby napisała pełnometrażową powieść. W ten sposób zdobyłaby serce i duszę nie tylko fanów opowiadań. 

Nie jest łatwo zdefiniować moje uczucia względem tej książki. Na początku były naprawdę chłodne, w którymś miejscu nawet gorące, ale koniec końców zatrzymało się na po prostu ciepłych. Przede wszystkim cieszę się, że wreszcie przeczytałam coś spod pióra Alice Munro, no i oczywiście że nie porzuciłam tego czegoś po czterdziestu stronach. Mam nadzieję, że inne zbiory autorki są lepsze od tego - bo nie zamierzam skończyć na tym jednym.

Moja ocena: 6/10

Bloggers' reading online #2 - Dar Julii

Ostatnim razem mieliście okazję przeczytać recenzję moją i Darii. Oceniałyśmy Szukając Alaski, która spodobała się nam obu. Jednak tym razem sprawa przedstawia się trochę inaczej. Dzisiaj przychodzimy do Was z opinią Daru Julii.

Dawne życie Julii, w którym górowały strach, niepewność i nieśmiałość wypłynęły razem z krwią sączącą się z rany po postrzale. Dziewczyna dostała drugą szansę, której nie zamierza zmarnować, więc bierze się w garść, układa myśli w głowie i szuka drogi do zwycięstwa. Pomaga jej w tym Warner, który zdejmuje swoją maskę bezdusznego potwora, otwierając się przed nią.

Rok temu zapoznałam się z Sekretem Julii, który zdobył moje serce i sprawił, że natychmiast chciałam zapoznać się z tomem trzecim. Jednakże przez miniony rok gusta odrobinę mi się zmieniły, przez co moje uczucia względem tej serii także się oziębiły. Nie podchodziłam do Daru Julii zbyt pozytywnie i miałam rację, gdyż srodze się na nim zawiodłam.

Daria: Ja również czytałam "Sekret Julii" równy rok temu i jestem przekonana, że mój zmysł czytelniczy także uległ jakiejś zmianie; aczkolwiek sięgając po "Dar Julii" byłam bardzo podekscytowana i liczyłam na coś wielkiego. W przeciwieństwie do Emy moje oczekiwania zostały spełnione i pokochałam ostatnią część trylogii o Julii.

Przede wszystkim nie podobała mi się tutaj postać Julii Ferrars. W moich oczach wydawała się niesamowicie irytująca, dziecinna i upierdliwa. Praktycznie nie było rozdziału, żebym chociaż raz nie miała wątpliwej przyjemności czytania o tym, jak nie może oddychać/chce krzyczeć, ale nie może/czuje się, jakby uderzono ją w brzuch/czuje pustkę/pękanie serca/jakby usuwała jej się ziemia spod nóg. Policzyłam (ściśle mówiąc zaczęłam od strony 162) i statycznie myśli coś takiego średnio co 9 stron. Jak w takim razie ktokolwiek może ją polubić?

Przyznam rację, że Julia nie należy do najciekawszych postaci, jakie zdarzyło mi się poznać. W poprzednich częściach bardzo często również mnie irytowała i wzbudzała we mnie chęć potrząśnięcia z sobą. W "Darze Julii" czułam do niej niechęć jedynie przez kilkadziesiąt pierwszych stron, zanim nasza młoda bohaterka odnalazła w sobie siłę i postanowiła zdolność do walki. Później w końcu zaczęłam ją darzyć wielką sympatią, której nie zniszczyły wszystkie momenty, gdzie opisane były jej skrajne emocje. Szczerze mówiąc z wielką przyjemnością poddawałam się jej uczuciom. 

Chęć potrząśnięcia? Chyba mordu. Ale pomijając to, nie tylko Julia okazała się tutaj mankamentem. W wielkiej mierze przeszkadzała mi także niesamowicie powolna i nieciekawa akcja, która sprawiała, że cały czas ziewałam, a oczy mi się kleiły. Stale powtarzałam, że czegoś nie rozumiem, albo iż nudzę się czytając suche kawały Kenjiego, przez co narażałam się na nieustanne syczenie Darii.

Akcja co prawda nie należała do najszybszych i wbijających w fotel, ale to, jak pisarka uwieczniała zmiany w charakterze Julii i jej nowe poglądy i otaczających ją ludzi bardzo mi się podobało i sprawiło, że nie mogłam oderwać się od "Daru" nawet na minutę. Kenji opowiadał suche żarty? Oszalałaś! To była jedna z najlepszych postaci w tej trylogii. Nadawała ona pewną lekkość tej - bądźmy szczerzy - trochę depresyjnej, malowanej w szarych kolorach historii. 

Depresja, o której wspominasz, na szczęście w ciągu ostatnich stu stron została zastąpiona przez jako taką akcję. Główna bohaterka wreszcie przestała myśleć wyłącznie o sobie i zajęła się czymś innym, co wyszło wszystkim na dobre. Muszę przyznać, że ostatnią godzinę lektury czytałam z zainteresowaniem, prawie zapominając o wcześniejszych mękach.

Ostatnie strony rzeczywiście potrafią wbić wciągnąć i zaskoczyć każdego czytelnika, zmuszając do maniakalnego przewracania kartek, by jak najszybciej poznać zakończenie. Co prawda nie poczułam tzw. 'wow', ale osobiście jestem zadowolona z takiego obrotu spraw. 

Wreszcie mogę się z tobą zgodzić - zakończenie zdecydowanie nie było jakieś szczególne, a według mnie nawet beznadziejne. Nie wydarzyło się nic, czego nie mogłabym wcześniej przewidzieć. Moim najpozytywniejszym uczuciem po przeczytaniu ostatniego zdania było "nareszcie koniec!". Ty jednak musisz sądzić coś innego, gdyż kiedy ja wróciłam już do zwykłych zajęć, ty byłaś zajęta długim tuleniem Daru. 

Moje tulenie książki uważam za najbardziej słuszne, gdyż "Dar Julii" okazał się świetną pozycją, a sama fabuła niepowtarzalną. Pokochałam słowo pisane pani Mafi i cała trylogia stoi już na jednej z ważniejszych moich półek. Co prawda nie jest ona moją najulubieńszą historią, ale będę ją bardzo miło wspominało. Oceniam 9/10 i polecam każdemu!

Natomiast ja z całą pewnością nie będę wspominała tej serii - a zwłaszcza tego tomu - dobrze. Może zostanie do niej jedynie leciutki sentyment, ze względu na to, iż Dotyk Julii był pierwszą recenzowaną przeze mnie w życiu książką. O ile rzecz jasna nie zostanie on przysłonięty przez sztywność i banalność Daru. Daję 5/10 - czytacie na własną odpowiedzialność. 

" (...) a ja potykam się o całą planetę i nic już nie wiem"

Śmierć ma 143 cm wzrostu

Czytałam już niejedną książkę poświęconą reinkarnacji. Nie, żebym jakoś specjalnie w nią wierzyła - o wiele bardziej przekonuje mnie Niebo. Chociaż muszę przyznać, że teoria powracania na ziemię raz za razem też ma ma w sobie pewien urok. W związku z tym książki, w których można natknąć się na ten temat (m.in. Nigdy i na zawsze) mają na celu dać czytelnikowi nadzieję na wieczną miłość bądź przyjaźń, która będzie odnajdywała się za każdym razem. Natomiast pomijane jest to, iż nie odradzają się wyłącznie zakochani; że zło także jest wieczne... Podjął się tego dopiero Sebastian Fitzek. Jak mu wyszło?

Robert Stern od dziesięciu lat nie potrafi dojść do siebie po śmierci nowo narodzonego syna i rozstaniu z żoną. Pewnego dnia mężczyzna poznaje  chorego na raka mózgu dziesięcioletniego chłopca, który twierdzi, że w poprzednim życiu był seryjnym mordercą i na dowód tego wskazuje adwokatowi miejsce ukrycia ciała. Sprawę dodatkowo komplikuje tajemnicze DVD, które sugeruje, że synek mężczyzny wcale nie zmarł. Tajemniczy Głos każe Robertowi ustalić tożsamość mordercy ofiar z przeszłości.

Opis zdecydowanie nie trąci banałem, musicie to przyznać. Fabuła rzeczywiście była stworzona z potencjałem, ale niestety - nie do końca wykorzystanym. Zaczynało się obiecująco, jednak z czasem akcja wkraczała na coraz bardziej przewidywalne tory. Stopniowo coraz mniej dotyczyła ona tych niezwykłych tematów (czyt. reinkarnacji, która notabene została przedstawiona bardzo trafnie, a jej teoria została poparta wieloma cytatami z Biblii i innych książek), traciła swoją dynamikę. Nie mówię, że domyśliłam się zakończenia - wręcz przeciwnie! Ale podświadomie oczekiwałam zupełnie innego, bardziej wstrząsającego, wbijającego w fotel. Bardziej wytrawny czytelnik thrillerów prawdopodobnie byłby w stanie rozwikłać zagadkę. Natomiast ja uważam finał po prostu za... zwykły. Nie spełnił moich oczekiwań. Podobnie zresztą jak cała Śmierć ma 143 cm wzrostu. 

Podobnie rzecz ma się z bohaterami. Roberta bardziej lubi się niż nie lubi, ale też nie darzy się go specjalną sympatią. Jest, bo jest. Bo musi być. Tak samo jest z resztą postaci. Najjaśniejszym promykiem jest tu Simon - ów dziesięciolatek, który przed piętnastoma laty dokonał morderstwa. Chłopiec jest bardzo wrażliwy i mimo swojej choroby zawsze uśmiechnięty, potrafi cieszyć się małymi rzeczami. Jest dokładnym przeciwieństwem głównego bohatera, uwięzionego w pułapce wspomnień sprzed dziesięciu lat. Rozdziały z jego udziałem są o wiele pozytywniejsze niż pozostałe i rozjaśniają mrok panujący w tym krwawym bądź co bądź thrillerze. 

Śmierć ma 143 cm wzrostu odrobinę mnie rozczarowała, ale nie chcę też żebyście zrozumieli mnie źle. Na pewno nie była to najlepsza książka w moim życiu, ale zdecydowanie nie była też najgorsza. Ogólnie rzecz biorąc całkiem przyjemnie się ją czytało i myślę, że kiedyś przeczytam też inne dzieła autora. A jeśli tak samo jak Śmierć nie będą tak dobre, jak się wydawały - trudno, jakoś to przeżyję. W najgorszym wypadku w przyszłych życiach będę się trzymała od Fitzeka z dala...

Moja ocena: 6/10

Sześć rajskich nocy

Czy marzyliście kiedyś, o pojechaniu gdzieś daleko, hen przed siebie, i przeżyciu niesamowitej przygody? O zdobyciu niezapomnianych wspomnień, wdaniu się w namiętny romans? A potem zostawieniu tego wszystkiego jak gdyby nigdy nic i powrocie do normalnego życia? Bo przecież to oczywiste, że zazwyczaj to, co się dzieje na wakacjach, zostaje na wakacjach. Wszyscy to wiedzą...

... a raczej wszyscy oprócz Anny. Po pięciu latach ponownie odwiedza ona tureckie Marmaris, które uprzednio zostawiła ze złamanym sercem i podeptaną dumą, z nadzieją, że wśród szumu fal i miejscowych smakołyków uda jej się odprężyć oraz zapomnieć o pracy i minionych zdarzeniach. Nie wszystko idzie zgodnie z planem, bo szybko ponownie spotyka Pabla - swoją dawną miłość. Mężczyzna jej jednak nie poznaje i w sposób mader oczywisty próbuje uwieść. Czy kobieta powinna zdradzić mu swoją tożsamość? A może raczej pozwolić sobie na chwilę zapomnienia i przyjemności?

Pierwszą rzeczą, która nasuwa mi się na myśl, gdy próbuje teraz podsumować sobie w myślach Sześć rajskich nocy jest Turcja. Jej gorące słońce, piaszczyste plaże, czysta przejrzysta woda. Miejsce, do którego zapragnęłam się natychmiast teleportować, kiedy tylko porównałam widok zza okna Anny ze swoim. Nie musiałabym nawet przeżywać czegoś Wielkiego, samo bycie tam... Wszystkie te uczucia zawdzięczam niesamowicie plastycznym opisom, które stały na naprawdę bardzo wysokim poziomie i niemalże pozwoliły mi odczuć sypkość piasku przelatującego między palcami czy szum fal zachwycający uszy.

Trochę inaczej sprawa ma się z osobą Anny, która stanowi główną rysę na powieści pani Hołyk-Arora. Jest ona okropnie irytującą osobą, spędzającą więcej czasu na wewnętrznych monologach i rozdarciach niż na rozmowach z bliźnimi. Byłam w stanie zrozumieć jej niektóre postępowania i kroki - wiele z nich było całkiem słusznych, z naciskiem na to ostatnie, które - mimo że brałam je pod uwagę - dość mocno mnie jednak zdziwiło... Ale przerasta mnie osoba, która 90% swojego czasu spędza kłócąc się sama ze sobą. Ktoś tak wewnętrznie niepozbierany w rzeczywistości nie potrafiłby się w ogóle uśmiechać, bo "Rozsądek" zabraniałby tego. Sytuacja zmieniała się, gdy na scenie pojawiał się Pablo i ratował sytuację próbując z mniejszym lub większym skutkiem uwieść Annę. Namiętność, niekoniecznie taka miniona, iskrząca między nimi była tak naturalna i jednocześnie żywiołowa, że przynajmniej na te niedługie momenty mogłam zapomnieć o denerwującym charakterze głównej bohaterki.

Sześć rajskich nocy to lekka lektura, która powinna zadowolić wszystkich niewybrednych czytelników poszukujących czegoś niezobowiązującego do poczytania w wolny wieczór. Jeśli tylko zdołacie zignorować trudną osobowość Anny, przyjemny czas z książką macie zagwarantowany. I zapewniam, że obserwując zbliżającą się nieubłaganie jesień, zamarzycie o gorącej Turcji.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję autorce!

Gwiazd naszych wina (2014) - spóźnione o rok refleksje

Możliwe spoilery.

Ciekawe, czy ktoś wejdzie w ten tekst. Po pierwsze, fala sezonowości na Gwiazd naszych wina przeszła już jakiś czas temu. A po drugie, w związku z tym że już przeszła, chyba wszyscy w większym czy mniejszym stopniu rzygają milionem recenzji powieści (bo przecież nie nią samą)- bądź jej ekranizacji - pana Greena. Raczej w mniejszym, bo wszyscy ją kochają. Natomiast ja byłam jakimś dziwnym wyjątkiem. Może i wciąż jestem. Może kiedy ta noc się skończy, znowu będę mówiła, że to historia jak historia, że nie płakałam przy książce, nawet nie miałam zamiaru, nie było nad czym, i ogółem nie wiem, czym się jarać. Ale nie dzisiaj. Może jutro. Na razie słucham Not about angels i What you wanted i czuję, jak mój eyeliner z powrotem zasycha i piszę te słowa bez większej nadziei na większy odbiór, ale co innego mogę ze sobą teraz zrobić?

Nic nie streszczam. Nie dlatego, że zakładam, że wszyscy historię już znają. Po prostu nie chcę mi się. Za dużo myśli, za mało czasu. Ten wpis będzie bardziej pamiętnikiem niż recenzją, i będzie bardziej dla mnie, niż dla was. Wybaczcie mi to. Muszę sobie parę rzeczy głośno przemyśleć, a po niektórych filmach, książkach czy czymkolwiek, rozkminy są zbyt warte uwagi, by przeminęły wraz ze wschodem słońca. Może ktoś skorzysta, może ktoś obejrzy... Do rzeczy.

Film włączyłam z nadzieją, że dołączę do fanów. Sama nie wiem, czy się udało, ciężko to na razie stwierdzić. Ale uczucia mam takie, jak chciałam. Choć nie od początku tak było. Śmiałam się w zabawnych momentach, a serce zabiło mi mocniej, kiedy Gus uderzył w Hazel, bo wiedziałam, że to początek czegoś wielkiego, i przy wszystkich 'ważnych' kwestiach typu 1) granat, 2) metafora, 3) rollercoaster, etcetera, miałam jakieś krótkie refleksje, bo to wszystko jest bardzo trafne, i widziałam to już w książce rok temu, ale nie ruszyło mnie jakoś specjalnie. Sama nie wiem, czy teraz się to zmieniło. To nie będzie moje motto życia, nie wytatuuje sobie tego na nadgarstku, ani nie kupię sobie kubka czy koszulki z napisem "maybe okay will be our always", ale w jakiś tam sposób sprawiło, że się na chwilę zatrzymałam. Zresztą nie miałam wyjścia, bo przez pierwsza połowę film cały czas mi się zacinał.

Ale jednak przez ten cały czas jedna myśl nie dawała mi spokoju - coś jest z tobą nie tak. Serio jesteś aż taka nieczuła? Umiesz płakać tylko nad sobą, a nad naprawdę smutną historią - nie? Były momenty, w których jakoś chciałam się do tego przymusić, dziwcie się do woli. Chciałam po prostu, żeby wszystko było ze mną okay. Ale sami wiecie jak to jest, akurat da się zmusić siebie do czegokolwiek, organizm to niezła przekora. Zwłaszcza, że w tyyylu przypadkach robi ci kawał i na przykład zaczyna chorować na raka, ale nie o tym. Znacie moment 'przedpogrzebu', no nie? Wtedy coś we mnie pękło. Łzy zaczęły lecieć, i nawet się ucieszyłam w pierwszym momencie, znowu dziwcie się do woli, ale to co się potem ze mną stało... jakby ktoś zburzył jakiś niewidzialny mur. No, może to duże słowo - ścianę. I nie mogłam już zapanować nad niczym. Może nie tak jak na Titanicu, ale czy jakikolwiek film można w ogóle porównać z Titaniciem? Więc myślałam o tym, że to jest niesprawiedliwe. Że tak ciężko znaleźć jest swoją Wielką Miłość, a kiedy już się to stanie, zawsze Coś musi to popsuć. Zastanawiałam się nad rakiem dziadka, co musieli czuć bliscy, bo ja urodziłam się zbyt późno... Co musiała czuć prababcia, kiedy Niemcy zabierali dziadka... No pięknie, znowu zaczynam płakać. Codziennie gdzieś kończą się, ale i zaczynają, takie małe nieskończoności, które są piękne, ale dlaczego nie mają szansy być wielkimi nieskończonościami? Ale wierzę w to, że po każdym prawdziwym i głębokim uczuciu, zostaje gdzieś na ziemi wieczny ślad. Nie jestem realistką. I chcę w to wierzyć. 

Poza tym jedno życie składa się ze zbyt wielu uniesień, radości, smutków, bólu i w ogóle emocji, żeby to mogło tak po prostu wyparować. Tak samo jak Gus, cholernie mocno boję się zapomnienia. Nie godzę się na nie, także jak on. Wiem, że nie mam na nie wpływu, ale to w końcu jedyne co mogę zrobić. Walczyć przecież nie sposób. Okay - choroby, złamane serca, nawet śmierć. Ale zapomnienia i przemijania zaakceptować nie mogę. I znowu - nie chcę. 

I to chyba na tyle. Zaczynałam z nadzieją, potem myślą że znowu się rozczaruję, a w końcu... skończyłam jak wszyscy. Ale chciałam tego przecież. Przepraszam za ten tekst, ale od czego mam bloga? 

I ustalmy - nie zostanę największą fanką TFIOSa. Nie będę fangirlować Augustusa. Nie będę słuchała soundtracku do filmu zamiast normalnych płyt, ani prawdopodobnie wracać do filmu. Książka ani film nie zostają moimi ulubionymi i nie będę ich polecała wszystkim ludziom, których spotkam. Ale Green z pomocą reżysera, jakkolwiek się nazywa, dokonali czegoś, czego nie poczułam - a powinnam - rok temu. Wzbudzili we mnie uczucia, o których możecie czytać w tym poście. Może nigdy więcej się tak przed Wami nie obnażę. Zapewne już jutro będę się tego wstydzić. Ale są takie dzieła, po których nie można inaczej. Więc... okay?

Millenium - Dziewczyna, która igrała z ogniem

Kilka miesięcy temu przeczytałam pierwszy tom sławetnej trylogii Millenium, który to wywrócił mój świat do góry nogami i był jednocześnie moim pierwszym prawdziwym przeczytanym thrillerem. Zaczytałam się wtedy tak, że prawie nie poszłam na tańce (a w zwykłych warunkach nie opuściłabym żadnej próby nawet za dopłatą!). Nie mogłam doczekać się lektury kolejnego tomu, choć nie było tak łatwo go zdobyć. W końcu w bibliotekach dzieła Larssona są jednymi z najbardziej pożądanych obiektów, czemu się oczywiście nie dziwię. Jednak warto było czekać. Recenzję pisze bezpośrednio po ukończeniu ostatniej strony, przez co może być ona odrobinę nieskładna, ale nie mam żadnego pomysłu, czym innym mogę się zająć w obecnym stanie ducha. 

Minęło trochę czasu od ukończenia śledztwa w Hedestad. Mikael wraca do swoich zwykłych obowiązków, a Lisabeth odcina się od byłego kochanka opuszczając kraj, ignorując jego wiadomości i zwiedzając cały świat. Pewnego dnia do redakcji Millenium przychodzi dziennikarz piszący książkę o traffickingu. Niedługo potem policja znajduje trzy ciała, a za sprawcę bierze Salander. Blomkvist wierzy w jej niewinność i rozpoczyna prywatne śledztwo, mające wkrótce odkryć stare, starannie ukryte tajemnice. 

Już pierwsze strony zwiększyły tempo bicia mojego serca i sprawiły, że pragnęłam mieć już książkę za sobą, byle tylko dowiedzieć się czegoś więcej o zdarzeniach z prologu. A warto Wam wiedzieć, że był on zaledwie wersją demo Dziewczyny. Później podobnych uczuć było już tylko więcej i więcej. Nie obyło bez nerwowego tupania nogą i mruczenia "no szybciej, szybciej!, aby w końcu tylko wytrzeszczać oczy i wydawać z siebie nieartykułowane dźwięki. Larsson spisał się na medal. Tajemnic jest tu tyle, że nie sposób zliczyć, a przy tym są tak powikłane i zazębione z sobą, że musiałam spisywać zyskiwane informacje na kartce, żeby się nie pogubić. Ale to nie jest mankament, bo świadczy tylko niesamowitej wyobraźni autora, który to wszystko wymyślił i jeszcze w zgrabny sposób opisał, dbając o zdrowie psychiczne czytelnika i karty odkrywając stopniowo. Moment, w którym wreszcie można wykrzyknąć "to ma sens!" jest bezcenny i wart całego uprzedniego drżenia z niepewności.

Tym razem książka skupia się na Lisabeth Salander i jej przeszłości. Byłam z tego niezmiernie zadowolona aż do momentu, w którym bohaterka zniknęła z akcji na jakieś 200 stron, kiedy prawie podskakiwałam z niecierpliwości. Lisabeth jest niesamowicie mroczną i intrygującą postacią z pokroju tych, o których uwielbiam czytać, i których jest zdecydowanie za mało w literaturze. Jednak choć jest ona z natury dość agresywna, to brutalności w tej książce jest o wiele mniej niż w poprzedniej części. Więcej jest za to różnych dat i prób ustalenia tożsamości kilku szemranych typów zajmujących się traffickingiem. A nie oszukujmy się, to nie do końca po to sięga się po dzieło Larssona. Jest to jednak tylko luźne przemyślenie, ponieważ śledztwo i tak obfituje w niemałą liczbę trupów, w całkiem dużą liczbę pistoletów i w oszałamiająco wielką liczbę sekretów, zagadek i niekontrolowanych emocji. 

Choć grubość może odstraszać, to Dziewczynę, która igrała z ogniem pochłania się dziesięć razy szybciej niż niejedną o wiele cieńszą książkę. Otrzymałam swoją dawkę krwawej przemocy (choć mniejszą niż w pierwszym tomie), tajemnic i skrajnej nienawiści do mężczyzn nienawidzących kobiet, która musi mi starczyć aż do lektury Zamku z piasku, który runął. Jednakże nie spieszy mi się do niej jakoś specjalnie, bo wolę niepewność od Ostatecznego Końca... ale tym będę się martwić dopiero za jakiś czas. 

Moja ocena: 9/10

Wspólne szukanie Alaski z Created Eternity

Rok temu wraz z Created Eternity wpadłyśmy na genialny pomysł wspólnego czytania przez Skypa. Wówczas padło na książkę autorstwa Johna Greena - Papierowe miasta. Wtedy postanowiłyśmy, że jego kolejne dzieła także będziemy czytać razem. Gdy obie zdobyłyśmy Szukając Alaski, bezzwłocznie uruchomiłyśmy komputery, aby rozpocząć przygodę z Alaską, Pułkownikiem, Takumim i Kluchą.

Wiecie, jak to jest nie mieć przyjaciół? Miles wie aż za dobrze. Jego życie towarzyskie zdecydowanie nie przedstawia się w najcieplejszych barwach. Wszystko zmienia się, gdy chłopak rozpoczyna naukę w Culver Creek, gdzie do jego codzienności wkraczają przyjaciele i pierwsza w życiu fascynacja kobietą - w tym wypadku Alaską. 

Daria: Po przeczytaniu "Papierowych miast", które okazały się sukcesem i zachwyciły nas obie, bardzo dużo oczekiwałyśmy względem niedawno wydanej powieści Greena.

Jednakże autor nie zaciekawił swoją historią od samego początku. Na pierwszych stronach bardzo ciężko było się nam skupić, przez co nie miałyśmy pojęcia, o czym aktualnie czytamy. Świadczy to o tym, że Green nie włożył całego serca w rozpoczęcie, zachowując siły na dalszą część...

...która okazała się nastąpić niebywale szybko, wciągając nas w perypetie uczniów Culver Creek i sprawiając, że zżyłyśmy się z nimi, a podczas każdego ich Numeru miałyśmy wrażenie, jakbyśmy same z iskrami w oczach pomagały je realizować. Niejednokrotnie genialny humor Johna rozbawiał nas do łez.

Zwłaszcza mnie, kiedy podczas pewnego meczu koszykówki śmiałam się tak, że musiałam wyłączyć kamerę, aby w spokoju i bez niepotrzebnych kompromitujących mnie screenów, móc oddać się atakowi niekontrolowanego chichotu. 

Najbardziej magiczne w tym było to, że wybuchałyśmy zgranym śmiechem w tych samych momentach, jednocześnie komplementując greenowski dowcip. Czasami jednak bywało to trudne, gdyż zazwyczaj byłam pół zdania przed Emcią i gdy zachciałam omówić z nią rzeczony żart, ona zaczynała na mnie krzyczeć, że jej spoileruję. Natomiast kiedy role się odwracały i Ema przyspieszała tempo, wówczas bezceremonialne częstowała mnie porządnym spoilerem.

Bez przesady. Wielu rzeczy można się tu było samemu domyślić, jak choćby zakończenia, które odgadłam już na 54 stronie i przez to miałam do siebie mocne pretensje, chociaż pewnie nie aż tak mocne, jak ty do swojej spoilerowiczki.

Taak, niestety przed rozpoczęciem "Alaski" pewna osoba zdradziła mi jej finał.

Wracając do tematu, warto wspomnieć jeszcze o przemyśleniach, do których zmusza czytelnika jak zwykle Green. Porusza on naprawdę wiele ważnych tematów, zupełnie innych niż uprzednio - tym razem nie padło na śmierć, zapomnienie czy maski, lecz cierpienie i Wielkie Być Może. Podczas czytania właściwie więcej dyskutowałyśmy na temat naszych refleksji rozpoczynających się na religii, a kończących na wyjściu z labiryntu, niż czytałyśmy.

W gruncie rzeczy za każdym razem, gdy wciągałam się w wir fabuły i spijałam każde słowo pisarza, Ema atakowała mnie swoimi przemyśleniami, zmuszając do oderwania oczu od kartek powieści i rozpoczęcia półgodzinnej filozoficznej pogadanki, która pomimo obopólnych starań zwykle nie kończyła się porozumieniem, gdyż każda z nas miała całkowicie odmienne zdanie. Poza tym przyznam, że bohaterzy okazali się świetnie wykreowani, posiadali drugie ciekawe dno, aczkolwiek rozczarowałam się Milesem, gdyż wydał mi się całkowicie bezosobowy, przez co nie poczułam z nim żadnej więzi. 

Ja do Milesa nic nie mam, ale nie był też, w przeciwieństwie do Alaski, moją ulubioną postacią w tej powieści. 

Książka ogółem okazała się świetna, jednakże liczyłyśmy na zakończenie z większą pompą. To, które zaserwował nam Green, trochę nas rozczarowało, ale nie zdołało osłabić także naszego zachwytu nad Szukając Alaski. Według mnie jest ona zdecydowanie lepsza niż Gwiazd naszych wina (zabijcie mnie), ale nie aż tak dobra jak Papierowe miasta. Najnowsze dzieło Greena oceniam na 9/10 i polecam je wszystkim; jestem również pewna, że 19 razy Katherine także przeczytam wraz z Darią.

Moim zdaniem "Szukając Alaski" również nie pobiło "Papierowych miast", aczkolwiek w pewnym stopniu nie dorównuje także "Gwiazd naszych wina", gdyż nie wzbudziła we mnie zbyt wielu skrajnych emocji. Mimo wszystko polecam, ze względu na filozoficzne zagrania pisarza i fenomenalny humor. Oceniam na 8/10. 

Czekamy na medal w nagrodę za to, że nie zabiłyśmy się, pisząc tę recenzję! :D

Ostatnia piosenka

Sparks. Dla jednych jest to równoważnik łzawego kiczu, dla innych – geniusz. Dla mnie natomiast to po prostu synonim świetnej lektury. Nie wymagam już od niego wiele – zwyczajnie zdaje się na jego talent. W końcu od dawna pochłaniam jego książki jedna za drugą i jak do tej pory żadna mnie nie rozczarowała. Ale oczywiście nie ma siły, żeby nie oczekiwać czegoś więcej od jednego z jego najbardziej znanych dzieł (ekranizacja z Miley Cyrus, która była jeszcze wtedy Hannah Montaną, i tak dalej). W każdym razie przynajmniej zwalenia z nóg. A tu… nic z tego. Pamiętnik wciąż pozostaje na szczycie.

Poznajcie Ronnie. To typowa buntowniczka, wiecznie kłócąca się z matką i znikająca z domu na całe dnie. W wakacje wbrew swojej woli zostaje wysłana z młodszym bratem na Południe - do ojca, z którym nie zamieniła słowa od trzech lat, odkąd opuścił rodzinę. Dziewczyna na początku opiera się rękami i nogami, ale przestaje, gdy poznaje Willa. Jak się szybko okazuje - miłość swojego życia.

Uwaga, uwaga – sparksowy schemat został złamany! Choć może jest to złe słowo. Raczej… zmieniony. Przerobiony na nastoletnią wersję. Kiedy tylko się zorientowałam, byłam niezwykle zadowolona. Nie dość, że wreszcie czytam o - mniej więcej - rówieśnikach, to nie muszę po raz piąty (odjąć Pamiętnik i Jesienną miłość) zapoznawać się z historią dwojga ludzi, którzy przestali wierzyć w miłość, mają ogromny bagaż doświadczeń, problemy, i nagle – bum (ale mówię Wam: któregoś razu Sparks napisze w końcu najoryginalniejszą książkę na świecie, a wszystkim opadną wtedy szczęki). Zapowiadało się fantastycznie: wakacje, szum oceanu, miłość. I tajemnicza Ostatnia Piosenka. Nie zawiodłam się pod tym względem. Przecież nie ma takiej książki pana Nicholasa, którą bym wspominała źle. Po prostu nie ma takiej opcji! Ale nie wcisnęło mnie w fotel, nie było łez. No, może odrobinę mokre oczy, w jednym momencie. Ale to nie tak miało być, miałam ryczeć, miałam się niemożliwie wzruszyć! No i co się stało? Czyżbyście wszyscy kłamali? A może to jednak Pamiętnik podwyższył poprzeczkę, mimo że twierdzę, iż jej nie ma? Sama wiem. Nie mam co krytykować, bo obiektywnie było rzeczywiście idealnie. Leniwa atmosfera pełna uczuć, ciekawy pomysł z tytułową piosenką, dużo humoru, bicia serc… Wszystko to, co tak kocham w sparksowych romansach, i co sprawia, że nie mogę przestać się szczerzyć, kiedy tylko przeczytam pierwszą linijkę powieści. Dochodzę więc do wniosku, że to wina zakończenia, które mnie zwyczajnie nie przekonało. Spodziewałam się zupełnie innego. To wydaje mi się mocno naciągane, nawet jeśli oczekiwane od odbiorcy. Bo to chyba nie tajemnica, że czytelnik kocha mieć mydlone oczy, żeby móc wierzyć w piękno świata - ale w taki sposób, żeby się nie zorientował. Coś jak dawanie małym dzieciom wygrywać w chińczyka. A tym razem… no nie, po prostu nie.

Mimo to zapamiętam Ostatnią Piosenkę jako piękną książkę. Uwierzcie, jest naprawdę świetna! Pełna emocji, namiętności, śmiechu, fal uderzających o brzeg. I miłości, którą samemu chciałoby się przeżyć. Zdecydowanie nie tak dobra, jak myślałam, że jest, ale na pewno o wiele lepsza niż niektóre spośród innych pozycji autora. Chusteczek nie musicie kupować, ale bez wątpienia Was zauroczy. Musicie tylko otworzyć serca, duszę i uszy, a Ostatnia Piosenka z pewnością Was zdobędzie.

Moja ocena: 7/10

Bridget Jones - Szalejąc za facetem

Nie tak dawno świat obiegła informacja, że Bridget Jones – ta Bridget Jones – powraca. Jak to możliwe?, pytali wszyscy. Minęło przecież tyle czasu. Musiała się już dawno zestarzeć. A przynajmniej dorosnąć. Więc jak książka będzie mogła być zabawna? Bałam się go jak wszyscy inni - że trzecia, niespodziewana część okaże się nieudaną kopią niepowtarzalnego przecież Dziennika. A jak jest naprawdę z Szalejąc za facetem? Zapraszam na recenzję!

Od ostatnich poznanych przez nas poczynań Bridget Jones minęło dwadzieścia lat. Przez ten czas kobieta urodziła dwójkę dzieci i została wdową. Jej przyjaciele dochodzą wreszcie do wniosku, że przez cztery lata żałoby stała się Dziewicą Odrodzoną, i że trzeba z tym skończyć. Bridget zaczyna więc na nowo sztukę randkowania, jednocześnie walcząc współczesnymi elektronicznymi gadżetami, portalami społecznościowymi, wychowaniem własnych dzieci oraz problemami związanymi ze starzeniem się.

Tym razem inaczej niż w przypadku Pogoni za rozumem, gdzie autorka najwyraźniej próbowała dorównać swojemu Dziennikowi, książka znowu emanuje typową dla Bridget beztroską. Jeśli się uda, to dobrze, a jeśli nie, to nie. Po tylu latach nie było żadnej presji czytelników, więc Fielding mogła dokładnie przemyśleć wszystko. I zdecydowanie, zdecydowanie jej się to udało. Żarty rzadko kiedy się powtarzają – w głównej mierze zostały zaktualizowane i dostosowane do XXI wieku. A choć zmienił się cały świat, to Bridget została wyjątkiem. Wciąż jest szalejącą za seksem, alkoholem i tartym serem niezrównoważoną wariatką o umyśle nastolatki, która bawi czytelników swoich dzienników do łez. Dosłownie. Nie było strony, żebym nie śmiała się w głos, a w pewnym momencie nawet popłakałam się ze śmiechu. Na plaży, przy ludziach. To jest naprawdę niesamowite, jak Fielding się to udaje. Przecież nie ma nieskończonego repertuaru żartów… Ona raczej posługuje się jakąś ograniczoną liczbą na krzyż – dowcip polega na tym, że nie wiadomo, kiedy akurat z czymś wyjedzie. Niczego nie można się spodziewać. Tym bardziej, że do wypróbowanych już żartów sytuacyjnych (poradniki randkowe, zmagania Jude z Podłym Richardem, etc) dochodzą nowe problemy z alarmami czy obsługą Twittera. Najbardziej żałuję tylko odejścia Marka i Shazzer (z jej wszystkimi feministycznymi gadkami o emocjonalnym popapraństwie). Bridget Jones bez nich to nie do końca Bridget, ale i tak radzi sobie świetnie. Poza tym jest zbyt zajęta opieką nad dziećmi i byciem Odpowiedzianą Matką. A musicie wiedzieć, że obserwowanie najbardziej nieporadnej i nieodpowiedzialnej osoby na świecie zmuszonej do okiełznania dwójki maluchów, jest niesamowicie śmieszne. Uważają tak nawet same maluchy, które mają takie samo zdanie o Bridget, jak my wszyscy.

Szalejąc za facetem na początku przerazić może co prawda swoją objętością (poprzednie tomy było w końcu cieniutkie), ale pochłania się ją w mgnieniu oka, a każda strona okazuje się być kolejną porcją humoru. Jest to idealne zwieńczenie przygód Bridget Jones, które zadowoli wszystkich jej fanów spragnionych chwili beztroski, śmiechu i przyjemnej lekkiej lektury. Książka idealna na dni i słoneczne, i pochmurne - w jedne i drugie szeroki uśmiech na twarzy gwarantowany!

Moja ocena: 9/10

Niezbędnik obserwatorów gwiazd

Parę tygodni temu miałam okazję przeczytać Poradnik pozytywnego myślenia – książkę, która mnie rozbawiła, rozluźniła i całkowicie napełniła optymizmem. Nie mogłam się doczekać lektury kolejnej pozycji autora, którego dzieło zaskarbiło sobie u mnie taką sympatię. Szansa na to nadarzyła się, kiedy w Biedronce zobaczyłam Niezbędnik obserwatorów gwiazd za jedyne 10 zł (notabene dzięki tej promocji chyba połowa Polaków nagle stała się właścicielami swoich egzemplarzy Niezbędników). Postanowiłam zabrać drugie dzieło Quicka ze sobą na wczasy, bo skoro Poradnik okazał się fantastyczną lekturą na plażę, to czemu Niezbędnik miałby taki nie być? I rzeczywiście – nie pomyliłam się. Możecie już biec do Biedronki.

Poznajcie Finleya McManusa. Nie mówi on zbyt wiele - większość swojego czasu spędza ze swoją dziewczyną Erin, z którą porozumiewa się bez słów, głównie leżąc na dachu jego domu i obserwując niebo, a także ze swoją drugą „dziewczyną” – koszykówką. Chłopak marzy o wydostaniu się z rodzinnego Bellmont, które nie jest najprzyjemniejszym i zdecydowanie nie najbezpieczniejszym miejscem na świecie. Pewnego wieczoru trener Finleya prosi go o dziwną przysługę,  na którą nastolatek zgadza się w ciemno. I nie jest to najlepsza decyzja.

Quick pisze w ciężki do zdefiniowania  sposób, dzięki któremu chyba każda jego książka będzie jedną z najpozytywniejszych pozycji, jakie spotkasz w życiu. Taki właśnie jest Niezbędnik obserwatorów gwiazd – lekki, przyjemny i niezobowiązujący. Nieskomplikowana fabuła, zabawne sytuacje, dużo humoru i patrzenia w gwiazdy, happy end. Jak można nie pokochać tej książki? Miejscami może wydawać się mocno naciągana, to fakt, ale coś tak naładowanego optymizmem jest czasami niesamowicie potrzebne.  Lektura Niezbędnika najbardziej zalecana jest więc osobom ze złym humorem – wybuchy śmiechu, uśmiech i niemożność oderwania się od lektury (sama przeczytałam ją dosłownie w kilka godzin) gwarantowane.

Jedyną wadą może być tu łudzące podobieństwo do Poradnika pozytywnego myślenia. Bo rzeczywiście – podobne są tu i sytuacje, i postacie, i żarty. Trochę zmienione zostały nazwy własne i ogólny zarys fabuły, ale już na pierwszy rzut oka można rozpoznać, kto jest autorem. Przez to ciężko porównać jest te książki – to trochę jak próba porównania dwóch rozdziałów jednego dzieła. Mimo że trochę inne, to jednak podobne – no i czytane w niedługim odstępie czasu. Wiem o tym wszystkim i miałam świadomość tego przez  całe 300 stron lektury… ale, w sumie, nie przeszkadza mi to.

Niezbędnik obserwatorów gwiazd jest wspaniałą wakacyjną lekturą, którą powinni przeczytać wszyscy – w końcu każdy potrzebuje uśmiechu. Wiem jednak, że ci którym pozycja mogłaby najbardziej służyć, i tak pewnie tego nie zrobią. Natomiast osobom, które docenią humor i nastrojowość dzieła Quicka, ta książka i tak niewiele zmieni w sposobie patrzenia na świat. Ale mimo to, sięgnijcie po Niezbędnik. Może także pokochacie patrzeć w gwiazdy?

Moja ocena: 7/10 

Morze spokoju

Zacznę jak wszyscy: jak dobrze wiecie, ostatnio rynkiem wydawniczym zawładnął kradnący serca nastolatek nowy gatunek - New Adult.

A teraz już coś nowego: o dziwo nie przeczytałam ani jednej książki reprezentującej ten gatunek. Mało tego, nie przeczytałam nawet ani jednej pozycjii z prekursora NA – Young Adult. W każdym razie na pewno nie w  formie, w której zostałaby tak nazwana. You know. Ale przecież to nie było tak, że nie miałam zielonego pojęcia, co zastanę którejś z tych książek. Były ich opisy, były recenzje. Miałam - i dlatego trzymałam się od nich z daleka… aż do zeszłej środy. Jak wrażenia?

Nastya jest zupełnie inna niż jej rówieśnicy. Nie myśli o chłopakach i ciuchach - myśli o tym, że gdzieś kryje się jej morderca. Że powinna już nie żyć. Ubiera się i maluje na czarno; jest tak aspołeczna, jak tylko się da. No i nie mówi. Nie wypowiedziała ani słowa od Tamtego Zdarzenia. Kiedy poznaje Josha, który wydaje się ją akceptować i nie zadawać żadnych pytań – a przy okazji być równie tajemniczy jak ona - nie zamierza dopuścić go do siebie zbyt blisko. Coś jednak nie idzie zgodnie z planem… Czy parze uda się ocalić siebie nawzajem? I czy odnajdzie swoje Morze spokoju?

Moje czytanie Morza Spokoju przypominało nawet nie jedną wielką huśtawkę nastrojów, tylko największy okręt świata na najbardziej rozszalałym morzu. Zdecydowanie nie Spokoju.

Zaczęło się źle. Wszystko mnie w tej książce denerwowało. Każdy mały szczególik. Zachowywanie się Nastyi, jakby była najbardziej pokrzywdzoną osobą na świecie (co do tego, to nie zmieniam zdania, niezależnie od wszystkiego. To nie jej historia, choć niewątpliwie okropna, ruszyła mnie w tej książce… ale po kolei). Niedopracowane detale – na przykład, kiedy bohaterka powiedziała że jeśli chodzi o wygląd, są z matką identyczne… a kilkanaście stron później stwierdziła, że chciałaby być do niej podobna (nie mam pytań). Wciąż uważałam, że autorka nieudolnie próbuje się wczuć w skórę nastolatki, co przecież jest niemożliwe. I jednocześnie Nastya troszeczkę przypominała mi mnie samą, a jakiekolwiek podobieństwo książkowego bohatera do mnie jest w moich oczach najgorszą możliwą zbrodnią do popełnienia. Warto wspomnieć, że przy tym wszystkim miałam fatalny humor – a kiedy mam zły dzień, wady w czytanych książkach wydają mi się jeszcze większe.

A potem, sama nie wiem kiedy, to się zmieniło o 180 stopni. W którymś momencie po prostu stwierdziłam, że śmieję się w głos z żartów najbardziej bezpruderyjnego człowieka w książkowym świecie w postaci najlepszego przyjaciela Josha, oraz że z całego serca kibicuję temu ostatniemu i Nastyi. Że nie mogę przestać myśleć o tej historii i oderwać się od niej, i że niemal podskakuję ze zniecierpliwienia, kiedy wreszcie poznam tajemnicę dziewczyny. Zaczęłam rozumieć, co urzekło tak wszystkich w Morzu – to powolne poznawanie się pary; nabieranie do siebie zaufania bez wypowiadania słów; romantyczne, choć niby zwykłe sceny, które strasznie chciałoby się przeżyć samemu. Ukazanie, że każdy może znaleźć jasny promień w tym szarym świecie.

A potem nastąpił kolejny zwrot. Morze spokoju już dawno przestało mnie irytować, ale na powrót zaczęło mnie nudzić. Przestało być tak niesamowicie niepowtarzalne i wyjątkowe. Znowu pojawiło się coś okropnie schematycznego, bez czego najwidoczniej żadna książka dla młodzieży nie może powstać. Na początku, kiedy byłam tak źle nastrojona do Morzu spokoju, spodziewałam się, że tak będzie, i mój zmysł czytelniczy najwidoczniej mnie nie zawiódł. W tym momencie zaczęłam być obojętna na dalsze losy Josha i Nastyi…

… aby na sam koniec drżeć i płakać ze wzruszenia. Tak, i mnie to nie ominęło.

Prawda jest taka, że pewnie przed długi czas, może i już nigdy, nie sięgnę po żadną NA. Ale ta konkretna mnie zaczarowała – i dlatego musicie ją przeczytać. To zdecydowanie nie jest geniusz ani najlepsza książka na świecie i nigdy tego ode mnie nie usłyszycie. Ale usłyszycie coś, czego na pierwszych stronach z pewnością nie spodziewałam się wymówić – że strasznie chciałabym znaleźć swoje Morze Spokoju. I wy też zechcecie. Musicie tylko wybrać się do księgarni po książkę Katji Millay. Przeżyjecie masę poplątanych emocji, zwątpień w świat tęsknych marzeń, wzruszeń, irytacji i chorobliwego zaciekawienia. Ale przyrzekam, nie pożałujecie.

Moja ocena: 8/10

PS. Dwusetny post ♥