Śmierć ma 143 cm wzrostu

Czytałam już niejedną książkę poświęconą reinkarnacji. Nie, żebym jakoś specjalnie w nią wierzyła - o wiele bardziej przekonuje mnie Niebo. Chociaż muszę przyznać, że teoria powracania na ziemię raz za razem też ma ma w sobie pewien urok. W związku z tym książki, w których można natknąć się na ten temat (m.in. Nigdy i na zawsze) mają na celu dać czytelnikowi nadzieję na wieczną miłość bądź przyjaźń, która będzie odnajdywała się za każdym razem. Natomiast pomijane jest to, iż nie odradzają się wyłącznie zakochani; że zło także jest wieczne... Podjął się tego dopiero Sebastian Fitzek. Jak mu wyszło?

Robert Stern od dziesięciu lat nie potrafi dojść do siebie po śmierci nowo narodzonego syna i rozstaniu z żoną. Pewnego dnia mężczyzna poznaje  chorego na raka mózgu dziesięcioletniego chłopca, który twierdzi, że w poprzednim życiu był seryjnym mordercą i na dowód tego wskazuje adwokatowi miejsce ukrycia ciała. Sprawę dodatkowo komplikuje tajemnicze DVD, które sugeruje, że synek mężczyzny wcale nie zmarł. Tajemniczy Głos każe Robertowi ustalić tożsamość mordercy ofiar z przeszłości.

Opis zdecydowanie nie trąci banałem, musicie to przyznać. Fabuła rzeczywiście była stworzona z potencjałem, ale niestety - nie do końca wykorzystanym. Zaczynało się obiecująco, jednak z czasem akcja wkraczała na coraz bardziej przewidywalne tory. Stopniowo coraz mniej dotyczyła ona tych niezwykłych tematów (czyt. reinkarnacji, która notabene została przedstawiona bardzo trafnie, a jej teoria została poparta wieloma cytatami z Biblii i innych książek), traciła swoją dynamikę. Nie mówię, że domyśliłam się zakończenia - wręcz przeciwnie! Ale podświadomie oczekiwałam zupełnie innego, bardziej wstrząsającego, wbijającego w fotel. Bardziej wytrawny czytelnik thrillerów prawdopodobnie byłby w stanie rozwikłać zagadkę. Natomiast ja uważam finał po prostu za... zwykły. Nie spełnił moich oczekiwań. Podobnie zresztą jak cała Śmierć ma 143 cm wzrostu. 

Podobnie rzecz ma się z bohaterami. Roberta bardziej lubi się niż nie lubi, ale też nie darzy się go specjalną sympatią. Jest, bo jest. Bo musi być. Tak samo jest z resztą postaci. Najjaśniejszym promykiem jest tu Simon - ów dziesięciolatek, który przed piętnastoma laty dokonał morderstwa. Chłopiec jest bardzo wrażliwy i mimo swojej choroby zawsze uśmiechnięty, potrafi cieszyć się małymi rzeczami. Jest dokładnym przeciwieństwem głównego bohatera, uwięzionego w pułapce wspomnień sprzed dziesięciu lat. Rozdziały z jego udziałem są o wiele pozytywniejsze niż pozostałe i rozjaśniają mrok panujący w tym krwawym bądź co bądź thrillerze. 

Śmierć ma 143 cm wzrostu odrobinę mnie rozczarowała, ale nie chcę też żebyście zrozumieli mnie źle. Na pewno nie była to najlepsza książka w moim życiu, ale zdecydowanie nie była też najgorsza. Ogólnie rzecz biorąc całkiem przyjemnie się ją czytało i myślę, że kiedyś przeczytam też inne dzieła autora. A jeśli tak samo jak Śmierć nie będą tak dobre, jak się wydawały - trudno, jakoś to przeżyję. W najgorszym wypadku w przyszłych życiach będę się trzymała od Fitzeka z dala...

Moja ocena: 6/10