Gwiazd naszych wina

Po wielkim rozczarowaniu słynnym "Miastem kości" pomyślałam, że byłoby bardzo zabawnie, gdybym rozczarowała się książką, która dosłownie nie ma negatywnych opinii. Z moich "planów" niewiele co wyszło, ale z drugiej strony nie jestem zachwycona "Gwiazd naszych wina" tak mocno jak pozostali czytelnicy. Mimo to, książka zrobiła na mnie wrażenie, ciekawe tylko czy na długo?

Hazel Grace jest szesnastolatką chorą na raka tarczycy z przerzutami do płuc. Funkcjonuje jedynie dzięki aparacie tlenowym o imieniu Philip. Jej życie zmienia się, kiedy na spotkaniu grupy wsparcia poznaje chłopaka, Augustusa, który sam kiedyś chorował. Młodzi znajdują wspólny język i wyruszają w niebezpieczną, lecz niezwykłą podróż mającą na celu znalezienie odpowiedzi na pytania o miłość, życie, śmierć. 

"Czasami trafiasz na książkę, która przepełnia cię dziwną ewangeliczną gorliwością oraz niezachwianą pewnością, że roztrzaskany na kawałki świat nigdy już nie będzie stanowił całości, dopóki wszyscy żyjący ludzie jej nie przeczytają."

Green pisze szczerze. Nie mydli oczu czytelnika, nie okłamuje go wiarą w niemożliwe. Jego książka w każdej mierze jest prawdziwa. Język? Prosty, współczesny, naturalny, z nutą ponurego humoru, niestety także z małym nadmiarem kolokwializmów. 

Cechy te wyglądają jak u nienagannej, ale zwyczajnej książki. Nic bardziej mylnego - "Gwiazd naszych wina" jest czymś o wiele więcej (choć i tak czegoś mi zabrakło, ale to zaraz). Świadczą o tym cudowne wzniosłe myśli i niezwykle trafne spostrzeżenia, które są idealnym prezentem dla spragnionych piękna okien duszy czytelnika.

"Czasami ludzie nie rozumieją wagi obietnic, gdy je składają". 

Największą zaletą Hazel jest jej naturalność. Dziewczyna mówi swobodnie, stara się nie zwracać uwagi na swoją chorobę. Do tej ostatniej, podobnie jak do swojego dość pechowego życia, podchodzi z lekką kpiną i dystansem. Ma swoje własne światopoglądy, a także małe dziwactwa: jak czytanie w kółko tej samej książki czy maniakalne oglądanie "America's Next Top Model". 

Augustus jest do nastolatki bardzo podobny, ale różni się od niej wiarą w lepszą przyszłość. Wnosi w jej życie nieznane dotąd miłość i nadzieję. Nie podobały mi się jednak dwie rzeczy. Po pierwsze: chłopak miał w sobie coś z tzw. "badboya" (fu!), a po drugie - odniosłam wrażenie, że para głównych bohaterów nie miała wad. Owszem, Augustus był próżny, ale to był zamierzony efekt uboczny stylizowania go na Patchów i Jace'ów, dla dziewczyn zakochanych w takich chłopakach z pewnością żaden mankament... Hazel czasem kłóciła się z rodzicami, ale miało to świadczyć o jej pozytywnej asertywności i własnych wyborach. A słabości nie dotyczące lęku miłości i zranienia drugiej osoby ze względu na własną niepełnosprawność? Na przykład strach przed śmiercią? Nie zauważyłam. Rozmowy o odchodzeniu rzecz jasna były, ale wyglądały bardziej jak rozmowa o pogodzie. Choć może fakt, że ktoś kto zetknął się z chorobą nie potrafi inaczej. W każdym razie przywiązujemy się do bohaterów, bo ożywają na kartkach powieści i nie wyglądają jedynie  na papierowe postacie, którymi z pewnością nie są. 

"Łączy, odpowiada, truje, odkrywa i maskuje. Popatrz tylko, nadchodzi i odchodzi, zabierając wszystko ze sobą. - Co to takiego? - zapytałam. - Woda - odparł Tulippan. - No i czas."

Rozczarowałam się także tym, że "Gwiazd naszych wina" słynie jako wyciskacz łez - ja natomiast nie uroniłam ani jednej łzy. Po książkę nie sięgałam bardzo długo ze względu na strach przed nadmiernym wzruszeniem, a tu co. Oczywiście, że byłam smutna - ale smutna też jestem kiedy za każdą wizytą w bibliotece odkrywam, że "Kłamczuchy" są wciąż wypożyczone, ale przecież wtedy nie płaczę. A naprawdę, ja płaczę na myśl o książce, którą czytałam pół roku temu, nie jest trudno mnie wzruszyć... 

"Ale ja wierzę w prawdziwą miłość, wiesz? Nie uważam, że wszyscy muszą mieć oboje oczu, nie chorować i tak dalej, ale każdy powinien przeżyć prawdziwą miłość, a ona powinna trwać przynajmniej do końca jego życia."

Reasumując: "Gwiazd naszych wina" to książka niewątpliwie bardzo dobra, ale czegoś zabrakło mi, abym dała ocenę maksymalną. Na pewno nie nazwę ją  książką ulubioną, nie powiem, iż to "nie książka, a geniusz". Mimo to, czyta się ją błyskawicznie (przeczytałabym w jedną noc, gdyby koło 2 nie skończyłby mi się tlen pod kołdrą), wciąga. Różni się od innych. I nawet jeśli nie ulubiona, to na pewno nie ostatnia z dorobku literackiego pana Greena.

Moja ocena: 9/10

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 2,3