Saga księżycowa - Scarlet

Jako mała dziewczynka bardzo lubiłam bajkę o Czerwonym Kapturku, nawet jeśli moja mama twierdzi obecnie, że było inaczej. Bardzo dokładnie pamiętam, jak uwielbiałam słuchać różnych modyfikacji tej bajki - historii o Żółtym Kapturku, o Zielonym Kapturku... Bardzo się więc uradowałam dowiadując się, iż kontynuacja "Cinder", którą wspominam nader ciepło, będzie inspirowana tą właśnie historią. "Kopciuszek" jest bardziej popularny, a z literacką adaptacją "Czerwonego Kapturka" nie spotkałam się jeszcze nigdy. Moje odczucia po lekturze? Jeden wielki znak zapytania w głowie i sercu, domagający się odpowiedzi na pytanie "Kiedy kontynuacja?!".

Cinder ucieka z więzienia wraz z kapitanem Carswellem Thorne'm, aby jako wyjęci spod prawa zbiegowie  poszukać odpowiedzi na dręczące dziewczynę pytania o własną przeszłość. Królowa Levana zaczyna brutalną i pełną przemocy akcję poszukiwawczą swojej siostrzenicy.

W tym czasie na drugiej półkuli osiemnastoletnia Scarlet Benoit podejmuje wszelkie rozpaczliwe próby odnalezienia swojej zaginionej babci. Spotyka tajemniczego i groźnego Wilka, który zdaje się coś wiedzieć na ten temat...

Zacznę od pełnego zazdrości westchnienia, że czym jak czym, ale oryginalnością Marissa Meyer może się poszczycić. Jej powieść jest naprawdę nietuzinkowa. Oryginalnością - i talentem. Jej pióro jest takie naturalne! A przy tym zasobowi słów daleko do ubogości. Myślę, że spokojnie można określić go jako bogaty.

Świetne oddanie klimatu futurystycznych Chin/Francji jest także godne podziwu. Świat przedstawiony jest obfity w szczegóły - nowa waluta, stała obecność rozmaitych tabletów, androidów et cetera wraz z całą technologiczną terminologią, choroba dręcząca ludzkość. To wszystko wraz z niezwykle wartką akcją, wrażeniem stania obok bohaterów i upływającym nie wiadomo kiedy czasem, daje przepis na doskonałą wręcz książkę.

Muszę przyznać, że trochę zaskoczyła mnie dwutorowość akcji. Ucieszyłam się jednak, że wątek Cinder nie został porzucony. Dziewczyna nie zmieniła się - nadal cechuje się lekkim brakiem pewności siebie spowodowanym powszechną dyskryminacją cyborgów, upartością, łatwym popadaniem w irytację lub zmieszanie. Mimo to dopiero teraz widzę, jak niedopracowaną postacią jest ona w porównaniu do Scarlet! Druga bohaterka bowiem ni mniej ni więcej, podbiła moje serce. Jest bardzo wyrazista - wybuchowa i gwałtowna, ale wrażliwa. Cięta i ironiczna, a przy tym niezwykle odważna. Bardzo charakterystyczna. Dokładnie tak, jak lubię. Rozdziały dotyczące Scarlet o wiele bardziej cieszyły mnie aniżeli te o Cinder. 

Wilk natomiast był wykreowany na tajemniczego i zawoalowanego zagadkami, które - muszę przyznać - bardzo podsycały moją ciekawość. Raz go lubiłam, raz nie. Książę Kaito w porównaniu do Wilka wydaje się obrzydliwie mdły i nijaki... (Przy okazji powiem również, że relacja Scarlet i Wilka wydawała się o wiele bardziej naturalna niż ta Cinder i Kaia) Stwierdzam też, że postacie w "Scarlet" o wiele trudniej jest przejrzeć niż te występujące w "Cinder". Tam z góry było wiadomo kto jest dobry, a kto zły. Tu nie wszystko jest tak pewne, choć nie znaczy to także, iż przez całą lekturę przepełniona byłam samymi wątpliwościami. Miejscami historia jest  bardzo przewidywalna, ale w końcu to bajka. Trzeba na to przymknąć oko. 

W książce niebagatelną rolę odegrał także kapitan Thorne. Autorka kreśląc go zamierzała wyśmiać cechy, które posiadał. Były to przede wszystkim próżność i narcyzm. Dzięki nim postać ta wydawała się nader zabawna. Nie sposób było też nie obdarzyć sympatią androida Cinder, Iko, którego poznaliśmy już w tomie pierwszym. 

Reasumując: kontynuację Sagi Księżycowej zapamiętuję jako o wiele lepszą od poprzedniczki, głównie dzięki genialnej głównej bohaterce. "Scarlet" to niesztampowa historia, która spodoba się zarówno młodzieży, jak i dorosłym. Gorąco polecam. 

Moja ocena: 8,5/10

Wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 3,2 cm