Duma i uprzedzenie

Coraz częściej sięgam po klasykę literatury, ponieważ mam dość schematycznych, banalnych, komercyjnych utworów. Jednakże nawet jeśli na początku traktowałam ją jako powiew świeżości dla moich literackich horyzontów, to obecnie potrafię już dostrzec, że klasyk do klasyka jest niestety dość podobny... (Istnieją oczywiście wyjątki) Mimo to nie przeszkadza mi to w sięganiu po kolejne sławne publikacje, ponieważ wreszcie znalazłam "gatunek", który zastąpił mi nieszczęsną, obrzydłą mi już w większości fantastykę.  Z radością dorwałam się więc do znanej i uznanej "Dumy i uprzedzenia". Był to mój początek, ale nie koniec przygody z Jane Austen.

Ojciec pięciu córek miał nie lada zmartwienie, gdyż w pobliżu ciągle nie pojawiał się żaden odpowiedni kawaler. A kiedy w końcu pojawiło się kilku odpowiednich, nastąpiło zamieszanie jakiego w tamtych stronach ówczesnej Anglii brakowało od dawna. Wszystko na tle dziewiętnastowiecznych norm społecznych, krępujących dziewczęta więzów, niesłusznie nadmiernej władzy pieniądza.

Styl Austen jest nienaganny. Poprawny, "epokowy", zrozumiały. Mój ulubiony. W jej słowach utkwiona jest subtelna nuta humoru; aluzje wyśmiewające postacie głupie i niesympatyczne. Klimat XIX wieku jest oddany idealnie, wraz ze wspomnianymi już wszelkimi normami, więzami. Choć doprawdy ciężko byłoby, by oddany był źle - autorka wszak sama żyła w tych czasach - i tak się cieszę. 

"Może taka wielka zdolność maskowania się jest rzeczą miłą - odparła Charlotta - czasami jednak zbyt wielkie opanowanie może przynieść szkodę."

Po przeczytaniu tej pozycji widać, że autorka bardziej postarała się pod względem kreacji bohaterów, aniżeli przy samej fabule. Jest ona dość przewidywalna i schematyczna, niestety. Ale obrazy psychologiczne wszystkich postaci? Genialne. Każda, dosłownie każda persona została przedstawiona jak ni mniej ni więcej, żywa osoba - wraz ze swoimi pobudkami do działań, indywidualnym charakterem, emocjami. Z góry wiadomo, kto jest dobry a kto nie - jednakże nie jest to mankament, a zamierzony zabieg. 

"A niech Bóg broni! To byłoby już największe nieszczęście. Żeby ktoś, kogo postanowiło się nienawidzić, okazał się nagle miły. Nie życz mi czegoś podobnego."

Nietrudno jest mi opisać pięć córek państwa Bennetów, bo nawet te najbardziej "nieznaczne" córki nie poszły w odstawkę przy kreśleniu bohaterów. Mary uważam za zbyt przemądrzałą, bez własnego życia. Lidię i Katty - za zbyt trywialne i głupiutkie. O wiele bardziej polubiłam Jane. Z pewnością była sympatyczna, ale jej ufność, naiwność, pokładanie wiary w całą ludzkość i nie wierzenie w zło czasem działały mi na nerwy. "Dziwnym trafem" największą sympatią obdarzyłam główną bohaterkę, czyli Elżbietę (swoją drogą, jak ja nienawidzę tłumaczenia imion!). Cechowała się inteligencją, dumą, była naturalna, szczera, nie obawiająca się miłości, trochę sceptyczna. I niestety okropnie rzeczowa. 

Natomiast amant Elżbiety, Darcy, był pozornie postacią jakich wiele, ale to nie do końca tak. Większość cech współdzielił z Elżbietą, i pewnie dlatego przypadła mu ona do gustu, może z wyjątkiem dwóch ostatnich. Miał w sobie pewien czar wymieszany z ironią i dystansem do życia. Przypomina współczesnych bohaterów fantastycznych książek, czyż nie? Wiem, że był pierwszy, ale cóż poradzić, iż książkę czytam dopiero teraz. Wracając: przypomina ich, ale dzieli ich jedna podstawowa różnica. Darcy jest całkowicie naturalny, tzw. "badboye" - sztuczne. 

"Musisz nauczyć się trochę mojej filozofii: myśl o przeszłości tylko wtedy, kiedy może ci ona sprawić przyjemność".

Podsumowując: "Duma i uprzedzenie" to książka przyjemna, choć nie powalająca. Każdemu miłośnikowi literatury wiktoriańskiej z pewnością przypadnie do gustu, poza tym po prostu warto znać tę historię. Bez wielkiego entuzjazmu, ale mimo to: polecam.

Moja ocena: 8/10

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 2,3 cm