Pójdziesz do papierowych miast i nigdy już nie powrócisz...

Po przeczytaniu pierwszej w Polsce powieści Johna Greena - "Gwiazd naszych wina" - odczuwałam zadowolenie z zapoznania się z lekturą, ale niestety nic ponadto... Żadnych łez, wzruszeń mało. Książka niespecjalnie do mnie przemówiła, choć niewątpliwie mimo wszystko wyróżniała się z tłumu. Większość blogerów oceniła "Papierowe miasta" jako bardzo dobre, ale nie dorównujące geniuszowi "Gwiazd...". Ja, nie bez satysfakcji, stwierdzam: nie zgadzam się. A wśród wielu pytań, jakie pozostawia po sobie ta historia, zdecydowanie potrafię wyróżnić jedno "jak ja mam napisać recenzję?".

"Jakże łatwo można dać się zwieść, wierząc, że człowiek jest czymś więcej niż tylko człowiekiem."

Quentin jest zakochany w Margo odkąd pamięta. Jednakże ona porzuciła przyjaciela z dzieciństwa, by z biegiem lat coraz bardziej się od niego oddalać. Aż do pewnej majowej nocy, kiedy podchodząc w stroju nindży pod okno nastolatka, oznajmiła mu, iż jest jej potrzebny do zrealizowania Jedenastu Części jej Wielkiego Planu. A następnego dnia znika bez śladu. Q odkrywa, że dziewczyna pozostawiła mu wskazówki, jak ją odnaleźć. Chłopak rozpoczyna poszukiwania ukochanej.

"Chodzi mi o to, że w którymś momencie będziesz musiał przestać wpatrywać się w niebo, bo inaczej pewnego dnia spojrzysz z powrotem w dół i zorientujesz się, że ty także uleciałeś gdzieś w przestworza."

Greena czyta się przyjemnie i lekko - to nie jest żadna tajemnica. Chyba nie ma potrzeby pisać o jego piórze, bo większość blogerów ma "Gwiazd naszych wina" już dawno za sobą... pod tym względem historie nie różnią się od siebie. W obu przypadkach narracja jest prowadzona idealnie: zrozumiale, przystępnie dla młodzieży, z poczuciem humoru i plastycznymi opisami (co dawało wrażenie, jakbym to ja wraz z dwójką głównych bohaterów realizowała kolejno te Jedenaście Części). Słowem: rewelacyjnie. 

Wspomniany humor zasługuje jednak na trochę dłuższą chwilę uwagi - nie skłamię mówiąc, że z tak zabawną książką się jeszcze nie spotkałam. Ja dosłownie wyłam ze śmiechu, niemal płakałam! Było to dla mnie niemałym, ale pozytywnym zaskoczeniem: pod pewnymi względami poważna wręcz książka, wypełniona po brzegi dowcipami. Tłumaczka, Renata Biniek, zostałaby skrzywdzona, gdybym teraz o niej nie wspomniała. Niejedna świetna książka okazała się w Polsce zupełnym fiaskiem, a wszystko z winy kiepskiego tłumacza. Biniek wykazuje się doskonałą znajomością zwrotów młodzieżowych, których faktycznie się używa - nie takich typu "ale siara", bo ich używa tylko Daria. 

"Miasto było z papieru, ale nie wspomnienia."

Green po raz kolejny daje dowód na swoją umiejętność obserwowania ludzi - świadczą o tym nakreślone przez niego postacie. Dopracowane, przemyślane, żywe i - w przeciwieństwie do "Miast" - wcale nie papierowe. Q cechował się poczuciem humoru, inteligencją, wrażliwością, ale nie był też pozbawiony męskości. Margo z kolei przedstawiała się jako osoba gwałtowna, szalona i wybuchowa, pełna zwariowanych pomysłów - ale również wrażliwa, skryta. Obie postacie są specyficzne i nieszablonowe. Złożoność ich charakterów, ich wszystkie emocje oraz lęki byłaby świetnym pretekstem do wręczenia medalu autorowi. Jestem pod wielkim wrażeniem.

Sympatią obdarzyłam także Bena, przyjaciela Quentina. Jako postać raczej epizodyczna, niewiele wnosił do właściwej fabuły, ale odgrywał za to niebagatelną rolę przy wprawianiu mnie w szampański humor - to on był głównym sprawcą moich stałych wybuchów śmiechu.

"Odchodzenie jest przyjemne i czyste, tylko kiedy zostawia się za sobą coś ważnego, coś, co miało dla nas znaczenie. Kiedy wyrywa się życie razem z korzeniami. Ale tego nie da się zrobić, dopóki nasze życie nie zapuści korzeni."

Teraz może wyjaśnię kwestię, dlaczego to tę właśnie historię, na pierwszy rzut oka o wiele mniej ambitną aniżeli "Gwiazd naszych wina", uważam za po stokroć lepszą. Chodzi mi przede wszystkim o to, iż "Gwiazd naszych wina" - według mnie - wcale nie porusza Bóg wie jak oryginalnych tematów (choć niewątpliwie ważnych), a jej pozorna głębia po bliższym przyjrzeniu okazuje się zwykłą kałużą. Kałużą łez. Bo to historia po prostu niezwykle smutna, a nie głęboka. Prawdziwie głęboka - choć może lepszym słowem będzie 'bezkresna' - jest właśnie "Papierowe miasta". Już sam tytuł (zdecydowanie niesztampowy) zastanawia. A jest tylko nietuzinkową przykrywką historii niezwykłej, chociaż pozornie nic nie znaczącej. Poruszającej naprawdę ważne tematy, skłaniającej do długich refleksji o życiu i przyglądaniu się mu; jego sensie; o naszych wyborach. 

Stosunkowo częste niejasności z biegiem czasu nabierały sensu, by pomóc przesłaniu książki znaleźć drogę prosto do mojego serca. 

Dodatkowo "Papierowe miasta" zapoznaje nas z godną uwagi poezją, za której lekturę mam zamiar zabrać się niezwłocznie.

"Świat pęka w szwach od ludzi, a każdego z nich możemy sobie wyobrazić, tylko że nieodmiennie tworzymy sobie o nich niewłaściwe wyobrażenia."

Ta recenzja wydaje mi się zbyt trywialna. Wciąż nie oddałam tego, co czuje po lekturze "Papierowych miast:, ani rozmiaru mojego kaca książkowego (podpowiem: jak stąd do wieczności). Ale chyba nic już nie wskóram; nie dam rady. Powiem więc tylko, że nazwa mojego bloga nabrała nowego znaczenia... a do jego zrozumienia niezbędne jest zapoznanie się z "Papierowymi miastami". Gorąco, gorąco do niego zachęcam.

Moja ocena: 10/10

Wyzwania: 
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 2,8 cm


P.S. Setny post! <3