Hera moja miłość

Mam wrażenie, że im świat jest starszy, tym bardziej ludzie samotni. Czyli nieszczęśliwi i często słabi. A to oznacza podatność na nałogi... czyli coś o czym nie czyta się lekko, a jeszcze trudniej mówi. Mimo to, jednak warto znać temat. Moja pierwsza książka o uzależnieniach, "My, dzieci z dworca zoo", okazała się strzałem w dziesiątkę - i nie ukrywam, że podobnego poziomu oczekiwałam także od tej właśnie pozycji. Niestety, przeliczyłam się. Pocieszam się tylko myślą, iż po gorzkim rozczarowaniu lepiej "smakować" będzie następna przeczytana przeze mnie książka...

Jacek eksperymentuje z marihuaną. Jego rodzice nie zdają sobie z tego sprawy - jako ludzie sukcesu są zbyt zajęci pracą. Zdarza się jednak wypadek, po którym nic nie jest już takie, jak było... Rozsypany na kawałki nastolatek szuka pocieszenia w imprezach, a na jednej z nich poznaje zagadkową Kometę, która skrywa wiele, wiele tajemnic.

"Bo słowa nie mogą wyrazić pustki. Im jest ich więcej, tym bardziej kłamią."

Styl Anny Onichimowskiej nie przypadł mi do gustu. Krótkie, suche zdania; dialogi nienaturalne, wręcz sztuczne. Narracja prowadzona początkowo w trzeciej osobie; potem w pierwszej, ale wciąż nie z perspektywy "właściwego" ćpuna - a przecież tak nie powinno być w książce o narkotykach... zresztą, czego ja mogłam spodziewać się po autorce, która uzależniona nigdy nie była, jedynie rozmawiała z kimś takim. I to niestety widać - przede wszystkim przez bardzo małą ilość szczegółów (jak na przykład brak opisów głodu narkotycznego, no wiecie co!) - że pisał to ktoś postronny. Ta historia jest wyprana z jakichkolwiek emocji, nut dramatyzmu... Nie brakuje jej wiarygodności, a - paradoksalnie - realizmu. Prezentuje się po prostu jak wzorcowa lektura szkolna. Przecież to właśnie tam mówi się o tym w tak suchy i nie wzbudzający żadnych odczuć sposób.

"Nie tak miało być - mamroczę. Nigdy tak nie jest - oznajmia Kometa."

Sympatii nie wzbudziła we mnie też schematyczna do bólu sytuacja rodzinna Jacka. Autorka na pierwszej stronie zapewnia, że akurat ten aspekt jest w pełni wymyślony przez nią, gdyż jej rozmówca starannie omijał temat. No cóż, bujnej wyobraźni najwidoczniej niestety nie posiada. Nie spodobała mi się również dwuwymiarowość bohaterów. Są płascy i papierowi. Wydaje mi się, iż Onichimowska chciała przedstawić jako bardziej złożonych aniżeli są naprawdę - i wyszło to trochę groteskowo. Przykład? Powiedzmy, że ktoś ma czarną przeszłość, która w zamierzeniu miała go ukształtować takim, jakim jest w chwili obecnej. W rzeczywistości wcale nie widać po nim owej przeszłości - i nie, to bynajmniej nie są  pozory skrywające prawdę.

"Po co wam tyle obcych języków, jeśli nie umiecie porozumieć się swoim własnym"

"Hera moja miłość" rozczarowała mnie. Miałam nadzieję na historię, która wstrząśnie mną do głębi, jak było to w przypadku "My, dzieci z dworca zoo". Otrzymałam niedopracowaną i chyba niezbyt przemyślaną pozycję, która nie przekonała mnie. I powiedzcie, jak ja mam przełamać się do poznawania nowych, nieznanych mi polskich autorów? 

Książkę muszę niestety odradzić... Jeśli macie ochotę na historię o narkomanach, polecam jakąś z prawdziwego zdarzenia.

Moja ocena: 3/10

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 0,9 cm