Niezgodna

Mogłabym napisać tu o wysypie książek dystopijnych po premierze "Igrzysk śmierci". Nie zrobię tego jednak, bo każdy zdaje sobie z tego sprawę. Mogę też napisać o posługiwaniu się tym tytułem przy rekomendacji coraz to kolejnych futurystycznych dzieł. Oba tematy są już przewałkowane przez wszystkich i we wszystkie strony. Ale i tak napiszę, jak bardzo nie lubię napisu 'spodoba się wszystkim fanom "Igrzysk śmierci"'. Kiedy wymieniałam się na "Niezgodną", napis w żadnym wypadku mi nie przeszkadzał. Wtedy jeszcze lubiłam antyutopie. Wciąż jednakże nie mogłam zebrać się do lektury i jakoś wyszło tak, że po książkę sięgnęłam po połowie roku, kiedy od dawna nie czytam już tego gatunku. I czy "Niezgodna" zmieniła moje podejście do dystopii? Hmm, nie sądzę. Ale muszę przyznać - myślałam, że będzie gorzej.

Szesnastoletnia Beatrice szykuje się do wyboru frakcji, w której spędzi życie. Ma wybierać spośród Altruizmu, Serdeczności, Erudycji, Nieustraszoności i Prawości. Jednak testy, które miały dopomóc jej w wyborze, idą nie do końca pomyślnie. W związku z tym dziewczyna podejmuje decyzję, która dziwi wszystkich, włącznie z nią samą. Wkrótce nad światem Tris zawisa widmo wojny. Szesnastolatka musi pilnie strzec pewnej tajemnicy. W innym wypadku grozi jej śmierć.

Już po przeczytaniu opisu książki trochę się zmarszczyłam. To nie był opis, a prawie streszczenie! Jak na mój gust, to trochę za dużo zostało zdradzone. Wydawnictwo zupełnie popsuło czytelnikom zabawę. Poprzedni akapit jest mocno przeredagowany przeze mnie.

Dalej: schematy. Na początku nieźle się przeraziłam, bo myślałam, że całość to będą po prostu drugie Igrzyska Śmierci. Moment kiedy wszyscy szesnastolatkowie idą wykonać wyboru podejrzanie przypomina sytuację, kiedy cała młodzież Panem wybiera się na Dożynki. Na szczęście im dalej w las, tym bardziej Veronica Roth wykazywała się oryginalnością. W wielu miejscach występowały zupełnie świeże elementy. Do gustu przypadł mi zwłaszcza pomysł na symulacje, które musieli przejść Nowicjusze nowej frakcji Tris. Przebieg treningu także był ciekawy - głównie dzięki wartkiej akcji (bo faktycznie, "Niezgodną" czyta się błyskawicznie)... co nie oznacza, że miejscami historia nie wydawała się przewidywalna.

Stwierdzam, że kreacja bohaterów nie jest mocną stroną autorki. Postacie nie są zbyt złożone, a na dodatek żadnej nie obdarzyłam jakąś szczególną sympatią.. Poza tym od razu można było rozpoznać kto jest dobry, a kto zły.

Główna bohaterka może i była całkiem sympatyczna, ale trochę irytująca swoim częstym płaczem, strachem, trochę rzadziej niezdecydowaniem.

Skoro dystopia, musi być i miłość. W tym wypadku - przystojny instruktor, Cztery. On był mi dość neutralny. Na szczęście nie był wielce schematyczny (czego się spodziewałam), ale oryginalnością poszczycić się też nie mógł. Jednak jeśli miałabym to sprecyzować... tak, chyba go polubiłam.

Wydaje mi się też, że Roth ma lekką rękę do uśmiercania bohaterów. Pod koniec zmarło sporo postaci. Na szczęście, jak mówiłam, do nikogo zbytnio się nie przywiązałam.

Reasumując: "Niezgodna" to książka przeciętna (podobnie jak ta recenzja - ale naprawdę nie wiem, co mogę jeszcze o tej pozycji powiedzieć). Jak wspomniałam, myślałam że będzie gorzej, ale wciąż było za słabo, aby przywrócić mi wiarę w antyutopie. Jestem pewna, że książka zachwyci fanów gatunku. Niestety, to już nie jestem ja.

Moja ocena: 6/10

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu!: 2,5 cm